Χ. ΕΥΘΥΜΙΟΥ 2365 ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ Ευρωπαϊκή Διαταγή Δέσμευσης Λογαριασμού Άρθ. 738Α ρονομητηρίου». Ωστόσο, δεν εξαιρούνται οι αξιώσεις διατροφής που προβλέπονται στον Κανονισμό 4/2009 «για τη διεθνή δικαιοδοσία, το εφαρμοστέο δίκαιο, την ανα- γνώριση και εκτέλεση αποφάσεων και τη συνεργασία σε θέματα υποχρεώσεων δια- τροφής» [βλ. Πίψου , Εισήγηση στο 41ο Συνέδριο της Ενώσεως Ελλήνων Δικονο- μολόγων, σ. 312-313]. Επίσης, στο πεδίο εφαρμογής του Κανονισμού 655/2014 εμπί- πτουν και οι υποχρεώσεις διατροφής ή αποζημίωσης, λόγω απώλειας του υποχρέου διατροφής από αδικοπρακτική αιτία κατά τις διατάξεις των άρθρ. 928, 929, 930 ΑΚ, ό- πως συνάγεται από την αντιδιαστολή της διατύπωσης της ρύθμισης του άρθρ. 2 παρ. 2 στ. β΄ του Κανονισμού προς την αιτιολογική σκέψη 8 του Προοιμίου του Κανονισμού [έτσι Γιαννόπουλος , ΕΠολΔ 2015, 682-683]. (γ) απαιτήσεις κατά οφειλέτη έναντι του οποίου έχουν κινηθεί διαδικασίες πτώχευσης, διαδικασίες για την εκκαθάριση αφερέγγυων επιχειρήσεων ή άλλων νομικών προσώ- πων, δικαστικοί συμβιβασμοί, πτωχευτικοί συμβιβασμοί ή ανάλογες διαδικασίες, ό- πως ορίζονται στον Κανονισμό 1346/2000. Έτσι, αφ’ ης στιγμής έχουν κινηθεί τυπικές διαδικασίες αφερεγγυότητας, τότε η έκδοση Ευρωπαϊκής Διαταγής Δέσμευσης Λογαριασμού είναι ανεπίτρεπτη, και η υποβαλλόμενη αίτηση θα πρέπει να απορρι- φθεί ως απαράδεκτη [ Πίψου , Εισήγηση στο 41ο Συνέδριο της Ενώσεως Ελλήνων Δικονομολόγων, σ. 313]. Από το άλλο μέρος, ρητά ορίζεται στον Κανονισμό ότι η επί- δραση των διαδικασιών αφερεγγυότητας στην εκτέλεση της ήδη εκδοθείσας Ευρωπαϊκής Διαταγής Δέσμευσης Λογαριασμού διέπεται από το δίκαιο του κράτους μέλους στο οποίο έχει κινηθεί η διαδικασία αφερεγγυότητας (βλ. άρθρ. 46 παρ. 2 του Κανονισμού 655/2014, πρβλ. και άρθρ. 4 παρ. 2 στοιχ. ζ΄ του Κανονισμού 1346/2000) [έτσι Πίψου , Εισήγηση στο 41ο Συνέδριο της Ενώσεως Ελλήνων Δικονομολόγων, σ. 313, μ.π.π. στη σημ. 42]. Στο πλαίσιο του ελληνικού δικαίου, η επίδραση των συλλο- γικών διαδικασιών αφερεγγυότητας στην εκτέλεση της Ευρωπαϊκής Διαταγής Δέσμευσης Λογαριασμού θα πρέπει να αντιμετωπιστεί υπό το πρίσμα των άρθρ. 10, 25, 106, 106 α του Πτωχευτικού Κώδικα, των άρθρ. 64 παρ. 1, 70 παρ. 3 του Ν 4307/2014 (περί ειδικής διαχείρισης), και των άρθρ. 12 παρ. 3, 13 παρ. 1 του Ν 4469/2017, όπως ισχύει (εξωδικαστικός μηχανισμός ρύθμισης οφειλών). Ειδικότερα, στο πλαίσιο των άρθρ. 10 (στο οποίο παραπέμπει ρητά το άρθρ. 106 α ΠτΚ), 25 ΠτΚ, η κρατούσα στην πρόσφατη νομολογία γνώμη θεωρεί ότι στην καθιερούμενη στις ανωτέρω διατάξεις αναστολή των ατομικών καταδιωκτικών μέτρων εμπίπτει και η επι- βολή συντηρητικής κατάσχεσης [ΕφΠατρ 546/2017, ΝΟΜΟΣ, ΜΠρΑμαλ 57/2014, ΕλλΔνη 2015, 536, ΜΠρΑθ 8262/2014, ΧρΙΔ 2016, 297]. Για την ταυτότητα του νομι- κού λόγου, το ίδιο θα πρέπει να γίνει δεκτό και για την Ευρωπαϊκή Διαταγή Δέσμευσης Λογαριασμού, η οποία αποτελεί μεν αυτοδύναμο ασφαλιστικό μέτρο, πλην όμως είναι διαμορφωμένο ως ειδικότερη μορφή συντηρητικής κατάσχεσης απαίτησης στα χέρια πιστωτικού ιδρύματος ως τρίτου, με όμοιες έννομες συνέπειες. Εξάλλου, με δεδομένο ότι το άρθρ. 106 ΠτΚ ορίζει ρητά ότι αναστέλλεται η λήψη οποιουδήποτε ασφαλιστι- κού μέτρου κατά του οφειλέτη ακόμη και αυτό της συντηρητικής κατάσχεσης [βλ. και ΠΠρΑθ 888/2017, ΝΟΜΟΣ], ομοίως στο εύρος της αναστολής θα πρέπει να εμπίπτει και η Ευρωπαϊκή Διαταγή Δέσμευσης Λογαριασμού. Περαιτέρω, δεν υπάρχει περιθώ- 8