2366 Χ. ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ Άρθ. 738Α ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ριο διαφορετικής προσέγγισης του ζητήματος του κύρους της υλοποίησης της Ευρωπαϊκής Διαταγής Δέσμευσης Λογαριασμού, ούτε υπό το πρίσμα του άρθρ. 61 παρ. 1 Ν 4307/2014, και του άρθρ. 70 παρ. 3 του ίδιου νομοθετήματος, το οποίο, εξάλλου παραπέμπει ρητά στο άρθρ. 10 του ΠτΚ. Εξάλλου, δεδομένου ότι τα άρθρ. 12 παρ. 3, 13 παρ. 1 Ν 4469/2017 καθιερώνουν, στο πλαίσιο της αναστολής των ατομι- κών καταδιωκτικών μέτρων και μέτρων συλλογικής αναγκαστικής εκτέλεσης, κατ’ αρ- χήν την απαγόρευση λήψης ασφαλιστικών μέτρων κατά του οφειλέτη, ως απαγορευ- μένη θα πρέπει να θεωρηθεί και η εκτέλεση Ευρωπαϊκής Διαταγής Δέσμευσης Λογαριασμού. (δ) η κοινωνική ασφάλιση, ώστε να αποκλείεται η έκδοση Ευρωπαϊκής Διαταγής Δέσμευσης Λογαριασμού από ασφαλισμένο κατά του ασφαλιστικού φορέα και αντι- στρόφως [βλ. Πίψου, Εισήγηση στο 41ο Συνέδριο της Ενώσεως Ελλήνων Δικονομο- λόγων, σ. 314]. (ε) η διαιτησία. Η εξαίρεση της διαιτησίας από το ρυθμιστικό πεδίο του Κανονισμού αντιμετωπίστηκε με επιφυλακτικότητα από τη θεωρία, ενόψει και του διαφορετικού σκοπού που επιτελεί ο Κανονισμός 655/2014 σε σχέση με τον Κανονισμό 1215/2012 [βλ. Γιαννόπουλο , ΕΠολΔ 2015, 681-682, Πίψου , Εισήγηση στο 41ο Συνέδριο της Ενώσεως Ελλήνων Δικονομολόγων, σ. 314 μ.π.π. στη σημ. 76]. Πράγματι, στο πλαίσιο της εσωτερικής διαιτησίας απαγορεύεται στους διαιτητές να διατάσσουν ή να ανακα- λούν ασφαλιστικά μέτρα, χωρίς να ενδιαφέρει αν αφορούν σε ιδιωτικού δικαίου δια- φορές, η επίλυση των οποίων έχει ανατεθεί σε διαιτητές με συμφωνία των μερών (βλ. άρθρ. 685, 889 παρ. 1 ΚΠολΔ) [βλ. Καΐση Α., Η ακύρωση διαιτητικών αποφάσεων, 2η έκδοση, 1989, σ. 41 επ., Κουσούλη Σ ., Διαιτησία, 2004, σ. 91, Νίκα Ν., Κύρος διαιτη- τικής συμφωνίας που αποκλείει τη δικαιοδοσία των κρατικών δικαστηρίων να διατάσ- σουν ασφαλιστικά μέτρα. Χρόνος ενάρξεως διαιτητικής διαδικασίας, γνμδ, Αρμ 2010, 177 επ.], ενώ στο πλαίσιο της διεθνούς διαιτησίας αναγνωρίζεται η εξουσία του διαι- τητικού δικαστηρίου να διατάσσει τα αναγκαία για την επίλυση της διαφοράς ασφαλι- στικά μέτρα (άρθρ. 17 παρ. 1 Ν 2735/1999) [βλ. Φιλιώτη Ι., Διαιτησία και ασφαλιστι- κά μέτρα, ΕΠολΔ 2015, 12 επ.]. Εξάλλου, κατά την κρατούσα γνώμη, η ύπαρξη συμ- φωνίας για (εσωτερική) διαιτησία δεν κωλύει σε καμία περίπτωση τους διαδίκους να ζητήσουν από τα τακτικά δικαστήρια τη λήψη ασφαλιστικών μέτρων, τυχόν δε αντίθε- τη συμφωνία είναι ανίσχυρη [βλ. ενδεικτικά Καΐση, Η ακύρωση, σ. 41, Νίκα, γνμδ, Αρμ 2010, 178 με περαιτέρω παραπομπές στη νομολογία], ομοίως, δε, ρυθμίζεται το ζήτημα και σε επίπεδο διεθνούς εμπορικής διαιτησίας με το άρθρ. 9 Ν 2735/1999 [βλ. Φιλιώτη , ΕΠολΔ 2015, 13, ΜΠρΘεσ 21480/2013, ΕΠολΔ 2014, 371 με σημείωμα Γιαννόπουλου ]. Λαμβάνοντας υπόψη τα ανωτέρω, αλλά και δεδομένης της νομικής φύσης της Διαταγής Δέσμευσης ως επώνυμου συντηρητικού ασφαλιστικού μέτρου, ορθότερο είναι να γίνει δεκτό ότι η δυνατότητα έκδοσης Ευρωπαϊκής Διαταγής Δέσμευσης Λογαριασμού δεν πρέπει να αποκλείεται ακόμη και όταν η διαφορά έχει υπαχθεί σε διαιτητικά δικαστήρια [ Πίψου , Εισήγηση στο 41ο Συνέδριο της Ενώσεως Ελλήνων Δικονομολόγων, σ. 317]. Η εξαίρεση που εισάγει το άρθρ. 2 παρ. 2 του Κανονισμού θα πρέπει να θεωρηθεί ότι αφορά τις εξουσίες των διαιτητών στο πλαί- 9 10