ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΑΠΟΣΠΑΣΤΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ

ΜΟΝΟΜΕΡΕΙΣ ∆ΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΜΕ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ∆ΙΟΙΚΗΣΕΩΣ 7 της ∆ιοικήσεως εκ μέρους των ιδιωτών και, κατά συνέπειαν, η ενδυνάμωση της νεαράς τότε Γ΄ ∆ημοκρατίας. Στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1980 η τάση ήταν η αντίστροφη : η ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του τακτικού διοικητικού δικαστού. Τα νέα δικαστήρια μπορούσαν όχι μόνον να ακυρώσουν τις ενώπιόν τους προσβαλλόμενες διοικητικές πράξεις δια της προσφυγής ουσίας, αλλά και να τις τροποποιήσουν. Τοιουτοτρόπως η γενική ακυρωτική αρμοδιότητα του Συμβουλίου της Επικρατείας φάνηκε ως επικουρική εν σχέσει προς εκεί- νην του ακυρωτικού δικαστού 14 . Προβλήματα σχετικά με την κατανομή αρμοδιοτήτων μεταξύ ακυρωτικού δι- καστού και τακτικών διοικητικών δικαστηρίων ανέκυψαν στις διαφορές οι ο- ποίες υπήχθησαν στα τελευταία. Το Συμβούλιο της Επικρατείας προέβη στην οριοθέτηση των αρμοδιοτήτων τους, χρησιμοποιώντας διάφορα κριτήρια, χωρίς όμως να αναφερθεί στην θεωρία των αποσπαστών πράξεων. Έτσι : α) Επί διαφορών γεννωμένων εξ αποκαταστατικής νομοθεσίας, χρησι- μοποιείται ως κριτήριο το αντικείμενο της δίκης ή η σχέση του αιτούντος προς την αποκαταστατική διαδικασία. Η αίτηση ακυρώσεως κατά διοικητι- κής πράξεως μη συναπτομένης αμέσως με το θέμα της αποκαταστάσεως, αλλά αποβλεπούσης στην δημιουργία των προϋποθέσεων, οι οποίες καθι- στούν δυνατή την επίτευξη του σκοπού αυτού, είναι δυνατή 15 . Εφ’ όσον λοι- πόν οι προσβαλλόμενες διοικητικές πράξεις ή παραλείψεις, οι οποίες συντε- λούνται κατ’ εφαρμογήν της αγροτικής νομοθεσίας, δεν έχουν ως αντικείμε- νο την ύπαρξη, έκταση ή προσβολή δικαιώματος αποκαταστάσεως, εξακολου- θούν να παραμένουν εις την ακυρωτική αρμοδιότητα του Συμβουλίου Επικρα- τείας, το οποίον ελέγχει την νομιμότητα τούτων, το δε κατ’ αυτών ασκούμε- νο ένδικο βοήθημα έχει χαρακτήρα αιτήσεως ακυρώσεως 16 . Επίσης, όταν ο αι- τών δεν είναι δικαιούχος αποκαταστάσεως, αλλά τρίτος ευρισκόμενος εκτός 14.  Ο καθηγητής Ιω. Συμεωνίδης ομιλεί περί των εγγενών αδυναμιών της αιτήσεως ακυ- ρώσεως, οι οποίες καθορίζουν τον επικουρικό χαρακτήρα του εν λόγω ενδίκου βο- ηθήματος εν σχέσει προς την προσφυγή ουσίας. Βλ. εκτενέστερον Ιω. Συμεωνίδης : ∆ιάκριση των διοικητικών διαφορών σε ακυρωτικές και ουσίας, «∆ιοικητική ∆ίκη» 1991, σελ. 276. 15.  ΣτΕ 3161/1987, περί απαλλοτριώσεως αγροκτήματος προς αποκατάσταση ακτημό- νων. Όμοιες οι ΣτΕ 2607-2608/1986. ΣτΕ 4334/2000, όπου εξετάσθηκε αίτηση ακυ- ρώσεως κατά πράξεως σχετικής με την διάθεση δημοτικής εκτάσεως σε έως τότε αυθαιρέτως κατέχοντα αυτήν. 16.  ΣτΕ 1973/2001. Επίσης, ΣτΕ 522/2006, 7μ. η οποία αφορά σε αίτηση ακυρώσε- ως κατά αποφάσεως περί διαλύσεως Συνεταιρισμού Ακτημόνων Καλλιεργητών. Υπάγονται βεβαίως στην ακυρωτική αρμοδιότητα του Συμβουλίου της Επικρατείας οι αιτήσεις ακυρώσεως κατά κανονιστικών αποφάσεων, δια των οποίων ορίζονται οι προϋποθέσεις και η διαδικασία παραχωρήσεως κατά κυριότητα εκτάσεων σε κλη- ρούχους πρόσφυγες.