ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΑΠΟΣΠΑΣΤΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ

∆ΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΑΠΟΣΠΑΣΤΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ 8 της αποκαταστατικής σχέσεως, το ένδικο βοήθημα έχει χαρακτήρα αιτήσεως ακυρώσεως 17 . β) Επί φορολογικών διαφορών, η οριοθέτηση γίνεται αναλόγως της φύσεως της πράξεως. Οι μεν ατομικές, δια των οποίων βεβαιούνται τέλη, φόροι και δασμοί υπόκεινται σε προσφυγή ενώπιον των τακτικών διοικητικών δικαστη- ρίων. Οι δε κανονιστικές υπόκεινται σε αίτηση ακυρώσεως ενώπιον του Συμ- βουλίου της Επικρατείας 18 . γ) Εις ό,τι αφορά στις εκλογικές διαφορές, κατ’ άρθρον 1 παρ. 2 περ. ζ΄ του Ν 1406/1983, τα τακτικά διοικητικά δικαστήρια είναι αρμόδια να ελέγχουν το κύρος των δημοτικών και κοινοτικών εκλογών, καθώς και των αρχαιρεσιών δια την ανάδειξη των οργάνων διοικήσεως των νομικών προσώπων δημοσί- ου δικαίου. Εξ άλλου, τα πολιτικά δικαστήρια είναι αρμόδια δια την ανακήρυξη των υποψηφίων των βουλευτικών και δημοτικών εκλογών, ενώ το Ανώτατο Ειδικό ∆ικαστήριο, βάσει των άρθρων 58 και 100 παρ. 1 εδαφ. α’ του Συντάγ- ματος, ελέγχει το κύρος των βουλευτικών εκλογών και εκδικάζει τις κατ’ αυ- τών ασκούμενες ενστάσεις. Ο ακυρωτικός δικαστής διετήρησε τον έλεγχο του κύρους των εμμέσων εκλο- γών των οργάνων των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου. Έτσι η αμφισβή- τηση του κύρους διοικητικών πράξεων, δια των οποίων εκλέγονται ή ορίζο- νται όργανα διοικήσεως νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου όχι απ’ ευθείας από τα μέλη των εν λόγωΝΠ∆∆ αλλά από άλλα όργανα διοικήσεως αυτών, δεν 17.  ΣτΕ 4030/1987, 2320/1991, 3234/1991. Επίσης, ΣτΕ 2371/1988, η οποία αφορούσε σε αίτηση ακυρώσεως τραπέζης κατά πράξεως περί τοποθετήσεως περιπτέρου ενώ- πιον υποκαταστήματος αυτής και ΣτΕ 44449/1998, η οποία αφορούσε σε αίτηση ακυ- ρώσεως ΑΕΙ, το οποίο, χωρίς να διεκδικεί αποκαταστατικά δικαιώματα ή να αμφι- σβητεί το αποκαταστατικό δικαίωμα των παρεμβαινουσών, πλήττει τη νομιμότητα της προσβαλλομένης υπουργικής αποφάσεως, εφ’ όσον με αυτήν ανεκλήθη η απόφα- ση του Νομάρχη Αθηνών με την οποία είχε καταργηθεί η θέση του κυλικείου που λει- τουργούσε στις εγκαταστάσεις του. 18.  ΣτΕ 4200/1984. Επίσης, οι πρόσφατες 177/2018, 1252/2018, 1357/2018, 1384/2018, 1734/2018, στις οποίες πλέον δεν γίνεται ειδική σκέψη δια την αρμοδιότητα του ΣτΕ επί κανονιστικών φορολογικών, πλην αν υπάρχει ανάγκη, ως την ΣτΕ 3467/2017. Εν πάση περιπτώσει, όμως, το ∆ικαστήριο μπορεί να κρατήσει και να δικάσει το ενώ- πιόν του ασκηθέν ένδικο βοήθημα, ακόμη και αν δεν είναι αίτηση ακυρώσεως, λόγω: α) της πλοκής της υποθέσεως β) του γεγονότος ότι στο πλαίσιο αυτής τίθενται νο- μικά μόνον ζητήματα, και γ) του κατά το Σύνταγμα ρόλου του Ανωτάτου ∆ιοικητικού ∆ικαστηρίου, το οποίο, άλλωστε, κατά την εκδίκαση των αιτήσεων αναιρέσεως κατά των αποφάσεων των τακτικών διοικητικών δικαστηρίων ελέγχει την ερμηνεία των διατάξεων της φορολογικής νομοθεσίας, εφ’ όσον κρίνει ότι συντρέχει σπουδαίος λόγος, συνιστάμενος στην οικονομία της δίκης και την ταχεία απονομή της δικαιο- σύνης, εφαρμοζομένης αναλόγως της διατάξεως του τελευταίου εδαφίου της παρ. 1 του άρθρου 34 του Ν 1968/1991 (ΣτΕ 1751/2017).