ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΑΝΩΝΥΜΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ ΣΤΑ ΧΡΗΣΤΑ ΗΘΗ

Η γενική ρήτρα των χρηστών ηθών 23 παραιτούνται από την προβολή αυτής της ένστασης 156 . Λόγω της απολυτότητας την ακυρότητα αυτή μπορεί, επομένως, να την επικαλείται ο οιοσδήποτε έχει έννομο συμφέρον ακόμα και κάποιος τρίτος 157 . B. Εξωγενής ανηθικότητα 1. Έννοια Κατά πάγια νομολογία η αντίθεση μίας δικαιοπραξίας προς τα χρηστά ήθη, « που επιφέρει ακυρότητα της δικαιοπραξίας, κρίνεται από το περιεχόμενο της τελευταίας, ενόψει όχι της μεμονωμένης του αιτίας, η οποία κίνησε τους συμ- βαλλόμενους να τη συνάψουν, ή του σκοπού στον οποίο αυτοί απέβλεψαν, αλλά του συνόλου των περιστάσεων που τη συνόδευσαν » 158 . Από τη νομολο- γία αυτή προκύπτει ότι, η ανηθικότητα μίας δικαιοπραξίας δεν προκύπτει μόνο όταν το περιεχόμενό της είναι αντίθετο προς τα χρηστά ήθη, αλλά από μία συ- νολική αξιολόγηση του περιεχομένου, των κινήτρων, του σκοπού καθώς των περιστάσεων που συνοδεύουν την κατάρτιση της δικαιοπραξίας 159 . Με τον όρο περιστάσεις θεωρούνται τόσο ο επιδιωκόμενος με τη δικαιοπραξία απώτερος σκοπός, το κίνητρο, που είναι στοιχείο αμιγώς υποκειμενικό, αφορά δηλαδή τη συμπεριφορά του δικαιοπρακτούντος, όσο και αντικειμενικές ιδιότητες, δυ- 156. MünchKomm- Armbrüster , BGB §138, Rn 155. ΜΠρΚω 236/2016, ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ: « Ο ισχυ- ρισμός αυτός (ένσταση) είναι απορριπτέος ως μη νόμιμος. διότι η εκ της παραβάσεως του άρθρου 178 ΑΚ ακυρότητα είναι απόλυτη και δεν θεραπεύεται ούτε χωρεί κύρωση αυτής δια μεταγενέστερης εκλείψεως του λόγου ακυρότητας, ή δια αναγνωρίσεως αυ- τής από τα μέρη, δια συμβιβασμού ή παραιτήσεως των μερών από το δικαίωμα προ- σβολής της …». 157. Staudinger/Sack/Fischinger , BGB §138, Rn 155. RG, Urteil vom 30.6.1939, Az: V 50/38, RGZ 160, 52-61. BGH, Urteil vom 28.04.1958, Az.: II ZR 197/57, BGHZ 27, 172- 180. BGH, Urteil vom 25.01.1973, Az.: II ZR 139/71, BGHZ 60, 102-108. BAG, Urteil vom 01.04.1976, Az.: 4 AZR 96/75, NJW 1976, 1958-1960. 158. ΟλΑΠ 2/1991, ΕλλΔνη 32 (1991), σ. 746-748. ΑΠ 981/2006 ΧΡΙΔ 6 (2006), σ.792-793, σ. 792.: « Η με διάταξη τελευταίας βουλήσεως κατάλειψη περιουσίας σε πρόσωπο, με το οποίο ο διαθέτης συζούσε με σχέση παλλακείας,…, δεν έχει από μόνη της περιεχόμε- νο αντικείμενο στα χρηστά ήθη, εκτός εάν, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η τελευταία διάταξη, από τον τρόπο που έγινε συνιστά εκδήλωση αδικαιολόγητης περιφρόνησης προς εγγύτατα πρόσωπα της νόμιμης οικογένειας του διαθέτη» . ΑΠ 1618/2009, ΝοΒ 58 (2010), σ. 368-373. ΑΠ 30/2010, ΧρΙΔ 10 (2010), σ. 717-718. ΕφΔυτΜακ 13/2012, Αρμενόπουλος 67 (2013), σ. 1630. ΕφΘεσσαλ 674/2013, Αρμενόπουλος 68 (2014). σ. 612-614. ΕφΠειρ 244/2015, ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ. 159. Palandt/Ellenberger , § 138 BGB, Rn 7, 8. Ahrens , Kommentierung der § 138 BGB, Rn 25, 28. BGH, Urteil vom 25.2.1994, Az.: V ZR 63/93, BGHZ 125, 218-229. BGH, Urteil vom 6.5.1999, Az.: VII ZR 132/97, BGHZ 141, 357-364. BGH, Urteil vom 19.12.1989, Az.: IVb ZR 91/88, NJW 90, 703-704. BGH, Urteil vom 19.1.2001, Az.: V ZR 437/9901, BGHZ 146, 298-310 . BGH, Urteil vom 2.2.2012, Az: III ZR 60/11, WM 12, 458-461. BAG, Urteil vom 26.4.2006, Αz: 5 AZR 549/05, NZA 2006, 1354-1357. BAG, Urteil vom 22.7.2010, Az.: 8 AZR 144/09, NJW 2011, 630-634.