ΠΑΡΑΓΡΑΦΕΣ ΥΠΕΡ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ

ΜΕΡΟΣ ∆ΕΥΤΕΡΟ - Η παραγραφή των αξιώσεων κατά του ∆ημοσίου, των ΝΠ∆∆ και των ΟΤΑ 97 θρου 15 του Ν 2972/2001 (Α΄ 291), με την οποία ορίστηκε ότι: «Το δικαίωμα του Ι.Κ.Α., για τη βεβαίωση σε ευρεία έννοια όλων των χρηματικών απαιτή- σεών του, καθώς και των απαιτήσεων των φορέων, κλάδων ή λογαριασμών των οργανισμών κοινωνικής πολιτικής των οποίων τις εισφορές συνει- σπράττει το Ι.Κ.Α., υπόκειται σε δεκαετή παραγραφή η οποία αρχίζει από την πρώτη ημέρα του επόμενου έτους από εκείνο μέσα στο οποίο παρασχέ- θηκε η ασφαλιστέα εργασία ή υπηρεσία. Με απόφαση του Υπουργού Εργα- σίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, μετά από γνώμη του ∆ιοικητικού Συμβου- λίου του Ι.Κ.Α., μπορεί ο χρόνος παραγραφής να ορίζεται σε πέντε έτη. […]» , ενώ προβλέφθηκε ότι η ισχύς των νέων διατάξεων καταλαμβάνει χρημα- τικές απαιτήσεις μισθολογικών περιόδων μετά την εφαρμογή του θεσμού της Αναλυτικής Περιοδικής ∆ήλωσης (ΑΠ∆), δηλαδή από 1.1.2002, σύμ- φωνα με την απόφαση Φ.21/2728/31.12.2001 του Υφυπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων « Έναρξη εφαρμογής της Αναλυτικής Περι- οδικής ∆ήλωσης » (Β΄ 1793). Το γεγονός, βέβαια, ότι στο άρθρο 15 παρ. 2 του Ν 2972/2001 δεν γίνεται μνεία του άρθρου 90 παρ. 1 του Ν 2362/1995 (ήδη 140 παρ. 1 του Ν 4270/2014) δεν συνεπάγεται πως έπαψε να ισχύει η τελευταία διάταξη ούτε πως δεν υπάρχει πλέον ανάγκη ταχείας εκκαθά- ρισης των οικονομικών υποχρεώσεων που βαρύνουν το ∆ημόσιο και τους ΟΤΑ. 140 Ωστόσο, ούτε το γράμμα του άρθρου 27 παρ. 6 του ΑΝ 1846/1951, όπως ισχύει, μπορεί να παραβλεφθεί ούτε άλλωστε είναι αδιάφορη η επι- λογή του νομοθέτη να μην επαναλάβει τη διατύπωση της προγενέστερης διάταξης. ∆εδομένου, λοιπόν, ότι δεν προκύπτει σαφώς ότι η διάταξη του άρθρου 140 παρ. 1 του Ν 4270/2014 (πρώην 90 παρ. 1 του Ν 2362/1995), είναι ειδικότερη σε σχέση με την ισχύουσα διάταξη του ΑΝ 1846/1951 141 και λαμβάνοντας, περαιτέρω, υπ’ όψιν ότι, εν πάση περιπτώσει, ενώ στην τελευταία προβλέφθηκε η δυνατότητα να οριστεί κατ’ εξαίρεση, με από- φαση του Υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, πως το δι- καίωμα του ΙΚΑ προς βεβαίωση εισφορών του παραγράφεται κατόπιν πενταετίας, η σχετική διάταξη, τουλάχιστον προς το παρόν, δεν έχει αξιο- ποιηθεί, κρίνεται δικαιολογημένη η στάση της νομολογίας που θεωρεί ότι από 1.1.2002 είναι δεκαετής η παραγραφή του σχετικού δικαιώματος του ΙΚΑ ακόμα και έναντι του ∆ημοσίου και των ΟΤΑ. 142 140.  Πρβ. ΣτΕ 3041/1993 ΤΝΠ ∆ΣΑ. 141.  Πρβ. την άποψη της μειοψηφίας στη ΣτΕ 3041/1993 ΤΝΠ ∆ΣΑ. 142.  Βλ. ενδεικτικά ∆ΕφΘεσσ 157/2016 ΤΝΠ ∆ΣΑ, ∆ΕφΠατρ 228/2017, ∆ΕφΘεσσ 411/2018, ∆ΠρΑθ 17604/2017, ∆ΠρΑθ 4042/2018. Πρβ. αντίθετα ΑΠ 588/1969, ΝοΒ 1970, 814 (814-815), στην οποία θεωρήθηκε ότι η διάταξη του άρθρου 44 παρ. 2 του Ν∆ 2698/1953, με την οποία επεκτάθηκε ο χρόνος παραγραφής του δικαιώ- ματος προς είσπραξη εισφορών υπέρ του ΙΚΑ από πέντε σε δέκα έτη, είναι γενι-