ΠΑΡΑΓΡΑΦΕΣ ΥΠΕΡ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ

ΠΑΡΑΓΡΑΦΕΣ ΥΠΕΡ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ∆ΗΜΟΣΙΟΥ 102 Περαιτέρω, σύμφωνα με τη θεωρία της ενότητας της ζημίας, 155 η οποία ακολουθείται και από τη νομολογία, 156 οι διάφορες επιπτώσεις που προκύ- πτουν από την αδικοπραξία συγκροτούν, ασχέτως του χρόνου εκδήλωσής τους, μιαενότητα. Συνεπώς, μίαείναι και ηαποζημιωτικήαξίωσηακόμακαι για τα μελλοντικά ζημιογόνα αποτελέσματα μιας αδικοπραξίας και υπόκει- ται σε ενιαία παραγραφή. 157 Τούτο, βέβαια, τελεί υπό την προϋπόθεση ότι αυτά ήταν προβλέψιμα εξ αρχής. Αντίθετα, αν δεν ήταν δυνατόν να προβλε- φθούν, τότε για τη σχετική αξίωση εκκινεί νέα, αυτοτελής παραγραφή από το τέλος του έτους που εμφανίστηκαν τα αποτελέσματα αυτά. 158 Επιπλέον, σε περίπτωση που ορισμένη αδικοπραξία γεννά εξακολουθητικά επιζή- μιες συνέπειες, η σχετική αποζημιωτική αξίωση δεν (ανα)γεννάται, αντι- μενη πενταετή παραγραφή, παρόλο που οι οικοδομικές άδειες βάσει των οποίων ανεγέρθηκε το επίμαχο κτήριο παρανόμως, χωρίς δηλαδή να τηρηθούν οι προβλε- πόμενες από τις σχετικές πολεοδομικές διατάξεις προϋποθέσεις, είχαν εκδο- θεί τα έτη 1976, 1978 και 1979. Και τούτο διότι η αξίωση γεννήθηκε με τον θάνα- το της συγγενούς των δικαιούχων. Ομοίως ΣτΕ 1702/2010 7μ. ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΣτΕ 1800/2013 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΣτΕ 1396/2014 7μ. ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΣτΕ 2506/2014 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΣτΕ 4409/2015 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ. Πρβλ. επίσης ΣτΕ 2728/2003 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, που αφορούσε βλάβη της υγείας, οφειλόμενη σε παράνομες υλικές ενέργειες και παραλείψεις ιατρών στρατιωτικού νοσοκομείου.Επομένως, η πενταετής πα- ραγραφή των απαιτήσεων κατά του ∆ημοσίου δεν πρέπει να παραλληλίζεται ού- τε με την προβλεπόμενη εικοσαετή στο β΄ εδάφιο της παρ. 1 του άρθρου 937 του ΑΚ, η οποία εκκινεί από τον χρόνο που έλαβε χώρα η αδικοπρακτική συμπε- ριφορά (θετική ενέργεια ή παράλειψη), ανεξάρτητα από το πότε αυτή ανέπτυξε τις επιζήμιες συνέπειές της. Βλ. ΑΠ 951/2008 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ. Από τη θεωρία βλ. Α. Γεωργιάδη , Ενοχικό ∆ίκαιο, Γενικό Μέρος, εκδ. Π.Ν. Σάκκουλας, 2η έκδ., 2015, § 62, αρ. περ. 108, Π. Κορνηλάκη , Ειδικό Ενοχικό ∆ίκαιο, τ. Ι, 2η έκδ. Σάκκουλα, Αθήνα- Θεσσαλονίκη, 2012, § 107, αρ. περ. 11. 155.  Βλ. ενδεικτικά Α. Γεωργιάδη , σε: Α. Γεωργιάδη/Μ. Σταθόπουλο, Αστικός Κώδικας, τ. 4, εκδ. Π. Σάκκουλα, 1982, άρθρο 937, αρ. περ. 18, Α. Κορνηλάκη , σε: Α. Γεωργιάδη/Μ. Σταθόπουλο, Αστικός Κώδικας, τ. ΙΒ, 2η έκδ., 2016, ό.π., άρθρο 251, αρ. περ. 8. Από τη γερμανική θεωρία βλ. ενδεικτικά M. Fuchs/W. Pauker/A. Baumgärtner , Delikts- und Schadensersatzrecht, Berlin/Heiderlberg, Springer., 2017, 9η έκδ, σελ. 270, και H. Grothe , σε: Münchener Kommentar zum BGB, München, C.H. Beck, 2018, 8η έκδ., § 199, αρ. περ. 9, με περαιτέρω παραπομπές. Βλ. όμως και την κριτική που ασκείται εναντίον της αρχής από F. Peters/F. Jacoby , σε: Staudinger, Kommentar zum BGB, Berlin, Sellier – de Gruyter 2014, § 199, αρ. περ. 47 επ. 156.  Βλ. για παράδειγμα ΑΠ 2174/2013 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ. Αξίζει να σημειωθεί ότι ούτε το Ευρωπαϊκό ∆ικαστήριο εξέφρασε επιφυλάξεις κατά της αρχής της ενότητας της ζημίας, ∆ΕΚ (Μείζ. Σύνθ.), απόφ. της 24.3.2009, C-445/06, Danske Slagterier, σκ. 49 επ. 157.  Βλ. Α. Γεωργιάδη , Ενοχικό δίκαιο, ό.π., § 62, αρ. περ. 103. 158.  Βλ. Α. Γεωργιάδη , Ενοχικό ∆ίκαιο, ό.π., § 62, αρ. περ. 103. Βλ. ΣτΕ 2728/2003 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΣτΕ 2607/2006 ΤΝΠ ∆ΣΑ, ∆ΕφΛαρ 91/2018. Πρβλ. ΣτΕ 2463/1998 7μ. ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΣτΕ 735/2010 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΣτΕ 1918/2010 7μ. ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, 988/2012 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ. Πρβλ. επίσης ΑΠ 1660/2005 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 792/2007 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 674/2013 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ.