ΠΑΡΑΓΡΑΦΕΣ ΥΠΕΡ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ

ΜΕΡΟΣ ∆ΕΥΤΕΡΟ - Η παραγραφή των αξιώσεων κατά του ∆ημοσίου, των ΝΠ∆∆ και των ΟΤΑ 105 Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων Σπάρτης, με απόφασή της που είχε εκδοθεί το 1984, δεν είχε εγκρίνει τη χορήγηση της οικοδομικής άδειας για λό- γους προστασίας του αρχαιολογικού χώρου της Ακροπόλεως και του αρχαίου θε- άτρου του Γυθείου. Με αγωγή της που κατατέθηκε στις 23.7.1992 η ιδιοκτήτρια του οικοπέδου ζήτησε, επικαλούμενη το άρθρο 24 παρ. 6 του Συντάγματος, να της επιδικαστεί ορισμένο ποσό για την αποκατάσταση της ζημίας την οποία υπέ- στη κατά το χρονικό διάστημα από 5.7.1989 έως 5.7.1993 από την πλήρη δέσμευ- ση και αχρήστευση κατά προορισμό της ως άνω ιδιοκτησίας της και, ειδικότερα από την απώλεια των μισθωμάτων, τα οποία θα εισέπραττε κατά το ανωτέρω χρο- νικό διάστημα από την εκμίσθωση έξι διαμερισμάτων τα οποία θα κατασκεύαζε στο ένδικο ακίνητο, σύμφωνα με τα αρχιτεκτονικά σχέδια που είχε υποβάλει. Το ∆ιοικητικό Εφετείο που έκρινε σε δεύτερο βαθμό την εν λόγω αγωγή δέχτηκε εν μέρει την αξίωση για το χρονικό διάστημα από 5.7.1989 έως τον χρόνο άσκησης της αγωγής, ενώ το Συμβούλιο της Επικρατείας δεν θεώρησε ως αφετηρία της παραγραφής τον χρόνο που άρχισε να εκδηλώνεται η διαρκής συμπεριφορά των οργάνων του ∆ημοσίου (1984), αλλά το τριετές διάστημα ως προς το οποίο έγι- νε δεκτή ως βάσιμη η αποζημιωτική αξίωση της ενάγουσας (1989-1992), το οποίο, δεδομένου ότι εκτεινόταν μέχρι τη χρονολογία άσκησης της αγωγής, δεν ήταν δυ- νατόν να έχει υποκύψει σε πενταετή παραγραφή. Επίσης, ΣτΕ 1400/2013, σύμφωνα με την οποία «ο περιορισμός της ιδιοκτησίας της αναιρεσείουσας επήλθε από και δια της έκδοσης των 1516/30.4.1982 και 7162/21.12.1982 πράξεων, με τις οποίες απορρίφθηκαν αντίστοιχα αιτήσεις αδειών εκσκαφής και ανέγερσης οικοδομής στο ένδικο ακίνητο· δεν είχε δε επέλθει με την έκδοση της Α/Φ31/42364/3295/1973 κα- νονιστικής απόφασης του Υπουργού Πολιτισμού και Επιστημών, με την οποία η πε- ριοχή της Τορώνης είχε χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος και ιστορικός τόπος (ΣτΕ 364/1982 7μ., 3285/2004, 3041/2011). Η αξίωση της αναιρεσείουσας προς απο- ζημίωση γεννήθηκε μετά την πάροδο εύλογου χρόνου από την έναρξη ισχύος των ανωτέρω δύο ατομικών πράξεων. Ο χρόνος αυτός παρήλθε στις 31.12.1987, ενό- ψει και του ότι κατά το διαρρεύσαν χρονικό διάστημα η ∆ιοίκηση εξέταζε τη δυνα- τότητα απαλλοτρίωσης του ακινήτου, κατόπιν αιτήσεων της αναιρεσείουσας (πρβ. Σ.τ.Ε. 3000/2005 7μ.). Συνεπώς, […] η αξίωση της αναιρεσείουσας προς αποζημίω- ση για διαφυγόντα κέρδη γεννήθηκε την 1η.1.1988. Η αξίωση αυτή υπέκειτο, για κάθε έτος δέσμευσης του ακινήτου, σε αυτοτελή πενταετή παραγραφή (πρβλ. ΣτΕ 80/2013 7μ., ΑΠ 1719/1999) αρχόμενη από το τέλος αυτού (ΣτΕ 1605/2007)» . Πρβ. ΑΠ 1719/1999 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ. Από τη νομολογία των πολιτικών δικαστηρίων σχε- τικά με τις αξιώσεις αποζημίωσης από αδικοπραξία βλ., για παράδειγμα, την ΑΠ 292/2016 ΤΝΠ ∆ΣΑ, που είχε ως αντικείμενο τη διαρκή προσβολή δικαιώματος δουλείας άντλησης ύδατος και στην οποία σημειώνονται τα εξής: «σε περίπτωση αδικοπραξίας που έλαβε χώρα με πράξη ή παράλειψη άπαξ τελεσθείσα, αφότου εκ- δηλώθηκε το ζημιογόνο γεγονός (πράξη ή παράλειψη), γεννάται υπέρ του ζημιωθέ- ντος αξίωση αποζημίωσης για την όλη θετική και αποθετική ζημία, παρούσα ή μέλ- λουσα, αν είναι προβλεπτή κατά τη συνήθη και κανονική πορεία των πραγμάτων και εφόσον η δικαστική της επιδίωξη είναι δυνατή, η δε παραγραφή της αξίωσης αυ- τής είναι πενταετής και αρχίζει για όλες τις ζημίες ενιαίως από τότε που ο ζημιω- θείς έλαβε γνώση των πρώτων επιζήμιων συνεπειών και του υπόχρεου προς απο- ζημίωση (Ολ ΑΠ 24/2003). ∆ιαφορετικά όμως έχουν τα πράγματα όταν η γενεσιουρ- γός της ζημίας παράνομη και υπαίτια συμπεριφορά του υπόχρεου δεν έλαβε χώρα άπαξ, αλλά συνεχίζεται, όπως συμβαίνει και στην περίπτωση που ο δράστης υπαι- τίως παραλείπει να άρει τη δημιουργηθείσα από αυτόν επιζήμια κατάσταση, από τη διατήρηση της οποίας προκαλείται ζημία σε άλλον. Σε μια τέτοια περίπτωση, η ζημία που προκαλείται σε άλλον από την υπαίτια παράλειψη του δράστη να άρει τη