ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

ΙV. Η κτήση περισσότερων ιθαγενειών (πολυιθαγένεια) και η νομική τους αντιμετώπιση Η ελευθερία των κρατών προς τα ζητήματα αποδόσεως της ιθαγένειάς τους αντικατοπτρίζεται πρωτίστως από τις θετικές συγκρούσεις της ιθαγένειας, κα- θώς ένα πρόσωπο πληροί ταυτοχρόνως τις προϋποθέσεις για την απονομή δύο ή και περισσοτέρων ιθαγενειών 172 . Βέβαια, έχει επικρατήσει και η άποψη ότι κάθε άνθρωπος θα πρέπει να έχει μία μόνον ιθαγένεια. Αυτό αποτελεί μία ακό- μη αρχή που θα έπρεπε να ακολουθείται από τις περί ιθαγένειας νομοθεσίες όλων των πολιτειών για να μην καταλήγουμε στο φαινόμενο της πολυιθαγένει- ας, πράγμα όμως που στις σύγχρονες νομοθεσίες συμβαίνει 173 . Η πολυιθαγένεια συνήθως επέρχεται όταν τα δίκαια των διαφόρων πολιτειών υιοθετούν διαφορετικά συστήματα για την κτήση και την απώλεια της ιθαγένει- ας. Όταν π.χ. άλλες πολιτείες τάσσονται υπέρ της αρχής του jus soli ή όταν άλ- λες πολιτείες υιοθετούν την αρχή της οικογενειακής ενότητας της ιθαγένειας, ενώ άλλες υιοθετούν την αρχή της ανεξαρτησίας της ιθαγένειας. Ο Κώδικας Ελ- ληνικής Ιθαγένειας (ΚΕΙ) του 2004, όπως ισχύει, όσο και ο προηγούμενος Κώ- δικας Ελληνικής Ιθαγένειας (ΚΕΙ) του 1955, όπως είχε τροποποιηθεί τον Μάϊο του 1984 για λόγους προσαρμογής του στη συνταγματική επιταγή του άρθρου 4 παρ. 2 περί ισότητας των δύο φύλων, αλλά και για τον λόγο ότι η πολυιθα- γένεια είναι ένα βασικό στοιχείο που συνδέει τους απόδημους Έλληνες και τους παλιννοστούντες με την Ελλάδα 174 , δεν ακολουθεί την αρχή αυτή, της κτήσεως δηλαδή μίας και μόνης ιθαγένειας. Αποκλίνει από αυτήν, σαφώς, όταν δέχεται π.χ. ότι «το τέκνο Έλληνα ή Ελληνίδας, αποκτά από τη γέννησή του την ελλη- νική ιθαγένεια» (άρθρο 1 παρ. 1), προσδίδοντας την ελληνική ιθαγένεια στο τέκνο του Έλληνα ή της Ελληνίδας χωρίς να θέτει –από ό, τι διαφαίνεται του- λάχιστον από το γράμμα του νόμου- καμία απολύτως επιφύλαξη, Γιατί όταν ο πατέρας είναι λ.χ. Σλοβάκος και η μητέρα Ελληνίδα, το παιδί που θα γεννηθεί θα έχει -σύμφωνα με την παραπάνω διάταξη- οπωσδήποτε την ελληνική ιθαγέ- νεια (ως τέκνο Ελληνίδας) χωρίς να αποκλείεται συγχρόνως και η πιθανότητα 172. Βλ. Bernard Audit (avec le concours de Louis d’ Avout) «Droit international privé», Sixième édition, Economica - Droit Privé Paris 2013, σελ. 828, Michel Verwilgen «Conflits de nationalités», Académie de droit international de la Haye 1999, Martinus Nijhoff Publishers 2000, σελ. 179-180, Αιμίλιος Μπεντερμάχερ-Γερούσης «Ελληνικόν Δίκαιον Ιθαγένειας», γ΄ έκδοσις, Εκδοτικός Οίκος Σάκκουλα Θεσσαλονίκη 1975, σελ. 11. 173. Πρβλ. Αιμίλιο Μπεντερμάχερ-Γερούση, ό.π., σελ. 22. 174. Ζωή Παπασιώπη-Πασιά «Η διπλή ιθαγένεια (πολυιθαγένεια) κατά το ελληνικό δίκαιο» στον Τιμητικό Τόμο για τον Ιωάννη Μανωλεδάκη - Τόμος ΙΙΙ, Εκδόσεις Σάκκουλα Αθή- να-Θεσσαλονίκη 2007, παρ. ΙΙ σελ. 441.