ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Πολυιθαγένεια & νομική αντιμετώπιση 69 ρούσε τα δικαιώματα των πολιτών και θα υπόκειται στον πολυιθαγενή είναι η εφαρμογή του δικαίου της κατοικίας του ή ακόμη και του δικαίου του δικάζο- ντος δικαστή. Άλλη μία δυνατότητα που υπάρχει είναι η δυνατότητα επιλογής μεταξύ των ιθαγενειών, δηλαδή η προτίμηση μίας από αυτής, από την πλευρά του ίδιου του ενδιαφερόμενου, και κατά συνέπεια η προσωρινή ή μόνιμη ανα- στολή των αποτελεσμάτων της άλλης ή των άλλων ιθαγενειών 178 . Επιπλέον, δε, το Συμβούλιο της Ευρώπης είχε την ευκαιρία να ασχοληθεί και πράγματι ασχολήθηκε με ζητήματα του δικαίου της ιθαγένειας. Ήδη στις 06.05.1963 είχε υπογραφεί στο Στρασβούργο η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τον περιορισμό των περιπτώσεων της πολυιθαγένειας και για τις στρατιωτικές υποχρεώσεις σε περίπτωση πολυιθαγένειας, που στη συνέχεια συμπληρώθη- κε με το Πρόσθετο Πρωτόκολλο της 24.11.1977 και τροποποιήθηκε με τα δύο Πρωτόκολλα της 24.11.1977 και της 02.02.1993. Ενώ όμως το δεύτερο κεφά- λαιο της Συμβάσεως αυτής, που αφορούσε τη ρύθμιση των στρατιωτικών υπο- χρεώσεων των πολυιθαγενών, εξακολουθούσε να διατηρεί τη μεγάλη του ση- μασία για πολλά χρόνια, αφού επέτρεπε στους υπηκόους δύο ή περισσότερων συμβαλλομένων Κρατών να εκπληρώνουν τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις στο ένα μόνον από αυτά, απαλλασσόμενοι των αντιστοίχων υποχρεώσεών τους στα υπόλοιπα, το πρώτο κεφάλαιο, σχετικά με τον περιορισμό των περιπτώσε- ων της πολυιθαγένειας, μετά από ένα διάστημα, δεν φαινόταν να ανταποκρί- νεται πλέον στις αντιλήψεις πολλών κρατών της Ευρώπης. Το κεφάλαιο αυτό απέδιδε την αρχικώς επικρατούσα στα διάφορα Κράτη αντίληψη, ότι δηλαδή η πολυιθαγένεια ως πηγή δυσχερειών είναι κάτι κακό, που θα πρέπει να περι- ορίζεται όσο γίνεται περισσότερο. Μετά από τριάντα περίπου χρόνια όμως τα περισσότερα Κράτη διέκειντο πλέον ευνοϊκά προς μια πιο φιλελεύθερη στά- ση, που θα αποδεχόταν την εμφάνιση της πολυιθαγένειας και σε άλλες περι- πτώσεις πέρα από εκείνες τις οποίες ανεχόταν η Σύμβαση του 1963. Σε αυτή τη νέα τάση ανταποκρινόταν και το Δεύτερο Τροποποιητικό Πρωτόκολλο της 02.02.1993, που επέτρεψε την πολυιθαγένεια σε τρεις ακόμη περιπτώσεις (πέ- ραν εκείνων τις οποίες ανεχόταν η αρχική Σύμβαση του 1963): Στις περιπτώσεις των μεταναστών δεύτερης γενιάς, των συζύγων μικτών γάμων και των τέκνων τέτοιων γάμων (άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου αυτού) που προσέθεσε τις παρ. 5-7 στο άρθρο 1 της αρχικής Συμβάσεως. Σύμφωνα με τις νεότερες αντιλήψεις, τα άτομα μπορούν να διατηρούν στενούς δεσμούς με πολλά Κράτη, ενώ συγχρόνως οι επιπτώσεις της πολυιθαγένειας στην προσπάθεια αφομοίωσης από ένα Κράτος των προσώπων που μονίμως δι- αμένουν στο έδαφός του, θεωρούνται θετικές. Διάφοροι παράγοντες είχαν προκαλέσει την μεταβολή αυτή: Η αύξηση της μετα- νάστευσης στα Ευρωπαϊκά Κράτη, η ανάγκη αφομοίωσης των προσώπων που 178. Thèse par Fréderic- Henri Hool «Les effets de la double nationalité en Droit Suisse», Université de Neuchâtel- Faculté de Droit, Éditions du Griffon, Neuchâtel 1949, σελ. 7-8.