ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

70 Ιθαγένεια και Ανθρώπινα Δικαιώματα διέμεναν μονίμως σε ένα Κράτος, η αύξηση του αριθμού των μικτών γάμων και η ελεύθερη κυκλοφορία στο πλαίσιο των τότε Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (νυν της Ευρωπαϊκής Ένωσης). Ακόμη, κατ’ εφαρμογή της αρχής της ισότητας των φύ- λων, καθένας από τους συζύγους θεωρήθηκε ότι θα έπρεπε να μπορεί να αποκτά την ιθαγένεια του άλλου και να «μεταβιβάζει» την ιθαγένειά του στα τέκνα του. Παρ’ όλα αυτά ορισμένα Κράτη εξακολουθούσαν να επιθυμούν την ισχύ του Κεφαλαίου Ι της Συμβάσεως του 1963, στο μέτρο που και τα εθνικά τους δίκαια προέβλεπαν τον περιορισμό των περιπτώσεων πολυιθαγένειας, με τη σκέψη ότι η ιθαγένεια ενός Κράτους δεν θα πρέπει να δίδεται ή να διατηρείται, παρά μόνο όταν υπάρχουν στενοί και αληθινοί δεσμοί του συγκεκριμένου προσώπου με το Κράτος αυτό και ότι για λόγους διεθνούς αβροφροσύνης τα άλλα Κράτη δεν θα έπρεπε να ανέχονται την πολυιθαγένεια, στις περιπτώσεις που τέτοιοι δεσμοί δεν υφίστανται. Προκειμένου να αντιμετωπισθούν τόσο η κατάσταση που είχε δημιουργηθεί από τις άνω εξελίξεις όσο και ορισμένες ερμηνευτικές δυσχέρειες που είχαν ανακύ- ψει κατά την εφαρμογή της Συμβάσεως του 1963, γεννήθηκε το 1992 η ιδέα, ότι θα ήταν σκόπιμο να ρυθμιστούν οι συνέπειες της πολυιθαγένειας με μία ιδιαί- τερη Σύμβαση. Ενώ όμως αυτή ήταν η πρώτη σκέψη, πολύ γρήγορα, λόγω και των αναγκών που δημιουργήθηκαν από τις ραγδαίες εξελίξεις στον ευρωπαϊκό χώρο τα τελευταία χρόνια του εικοστού αιώνα (κατάτμηση- διάλυση Κρατών, με συνέπεια τη δημιουργία ανιθαγενών και την ύπαρξη προσώπων που δεν εί- χαν την ιθαγένεια του διαδόχου Κράτους στο έδαφος του οποίου κατοικούσαν), ωρίμασε η ιδέα ότι υπήρχε ανάγκη ενός κειμένου, που θα συνέθετε τις νέες κα- τευθύνσεις των εσωτερικών εννόμων τάξεων αλλά και του διεθνούς δικαίου. Πράγματι, το κείμενο αυτό ετοιμάστηκε τον Απρίλιο του 1994 και εξετάστηκε το Νοέμβριο του ίδιου έτους από την Επιτροπή του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Μετά από πολλές συζητήσεις και αρκετές συνεδριάσεις η ΕΕΠ, που εν τω μετα- ξύ μετονομάστηκε σε Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων για την Ιθαγένεια συνέταξε το οριστικό σχέδιο το Νοέμβριο του 1996 και κάλεσε την Επιτροπή των Υπουρ- γών του Συμβουλίου της Ευρώπης να το υιοθετήσει, πράγμα που έγινε στις 14.05.1997. Η νέα Σύμβαση άνοιξε για υπογραφή στις 06.11.1997. Μέχρι τις 16.11.1998 είχε υπογραφεί από δεκαεπτά Κράτη μεταξύ των οποίων είναι και η Ελλάδα, δεν άρχισε ακόμη να ισχύει, δεδομένου ότι δεν επικυρώθηκε από όλα τα Κράτη - μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης. Ως αντικείμενο της Συμβάσεως ορίζεται στο άρθρο 1 η θέσπιση αρχών αλλά και κανόνων για την ιθαγένεια γενικά αλλά και ειδικότερων κανόνων για τις στρατιωτικές υποχρεώσεις των πολυιθαγενών προς τις οποίες αρχές και κανό- νες θα πρέπει να συμμορφωθεί το εσωτερικό δίκαιο των Κρατών - μελών. Σε επίπεδο γενικών αρχών η Σύμβαση δεν φαίνεται να καινοτομεί (και ούτε ήταν βεβαίως δυνατόν να το πράττει) πάντοτε σε μεγάλο βαθμό. Στην πραγματι- κότητα καταφάσκεται η παλαιά και θεμελιώδης αρχή του άγραφου διεθνούς