ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Πολυιθαγένεια & νομική αντιμετώπιση 71 δικαίου, κατά την οποία ανήκει στην αποκλειστική και διακριτή εξουσία (στο domaine réservé) κάθε Κράτους ο προσδιορισμός των προσώπων που είναι (γί- νονται ή παύουν να είναι) ιθαγενείς του (άρθρο 3 παρ. 1 της παρούσης Συμ- βάσεως). Κατά την εφαρμογή όμως της αρχής αυτής τα Κράτη καθοδηγούνται από τη Σύμβαση μέσω ορισμένων άλλων ειδικότερων αρχών, που προσδιορί- ζουν τον προσανατολισμό των εθνικών δικαίων ιθαγένειας και που έτσι κατ’ ανάγκη ασκούν περιοριστική, κατά κάποιον τρόπο, της άνω θεμελιώδους αρ- χής λειτουργία. Θα μπορούσε, ίσως να συνοψίσει κανείς τις ειδικότερες αυτές κατευθυντήριες αρχές σε δύο βασικές, ως προς τις οποίες, η Σύμβαση φαίνε- ται να συμβάλει στην εξέλιξη του διεθνούς δικαίου της ιθαγένειας, πέρα από ορισμένες άλλες, των οποίων η ύπαρξη αποκαλύπτεται σε επιμέρους διατάξεις της [όπως είναι για παράδειγμα η αρχή της λήψεως υπόψη της βουλήσεως του προσώπου σε θέματα ιθαγένειας (άρθρα 8, 18 παρ. 2 στοιχ. γ της ανωτέρω Συμβάσεως), ή η αρχή ύπαρξης πραγματικού δεσμού μεταξύ προσώπου και κράτους (άρθρα 7 παρ. 1 στοιχ. ε, 18 παρ. 2 στοιχ. α της ανωτέρω Συμβάσεως, στην αρχή της μη διακρίσεως ή της ισότητας (άρθρο 5 αλλά και άρθρο 4 στοιχ. δ της ανωτέρω Συμβάσεως)]. Πάνω σε αυτές τι αρχές πρέπει να στηρίζονται οι κανόνες περί ιθαγένειας των κρατών - μελών 179 . Κατά συνέπεια, εξετάζοντας το ζήτημα της πολυιθαγένειας διαπιστώνουμε ότι πρόκειται για μια προβληματική που εμπλέκει ταυτοχρόνως το ιδιωτικό δι- εθνές δίκαιο, το δημόσιο και το ενωσιακό δίκαιο, αποδεικνύοντας ανάγλυ- φα τόσο τη σχετικότητα των διακρίσεων και την αλληλεξάρτηση μεταξύ των τριών αυτών δικαιικών κλάδων, όσο, και, ταυτόχρονα την ιδιαιτερότητα και αυτονομία τους, τουλάχιστον κατά τις θεμελιώδεις αρχές τους, ειδικότερα δε την αντοχή τους στις έξωθεν πιέσεις και επιρροές που θα μπορούσαν να θί- ξουν τον σκληρό πυρήνα του καθενός. Επιπλέον, δε, και κυρίως, το ενωσι- ακό δίκαιο, με τη βαρύτητα που αποδίδει στο θεσμό της ιθαγένειας, ως κρι- τήριο προσδιορισμού του προσωπικού πεδίου εφαρμογής πολλών και ποικί- λων δικαιωμάτων, αποτελεί προνομιακό πεδίο μελέτης του φαινομένου της δι- πλής, ή και πολλαπλής, ιθαγένειας. Και είναι μεν γεγονός ότι ο κοινοτικός και ενωσιακός νομοθέτης δεν ασχολήθηκε ποτέ με τα ζητήματα της διπλής ιθαγέ- νειας, αυτό όμως φυσικά δεν εμπόδισε τα ζητήματα αυτά να ανακύψουν και να τεθούν ενώπιον του κοινοτικού και ενωσιακού νομοθέτη, όπως θα αναλύσου- με και πιο κάτω, ο οποίος, άλλοτε έμμεσα και άλλοτε (σπανιότερα) με ad hoc σκέψεις, απεφάνθη επ’ αυτών, δημιουργώντας έτσι ένα είδος «νομολογιακού κεκτημένου», το οποίο μπορεί να αποτελέσει και τη βάση γενικότερων σκέψε- ων για την διπλή και πολλαπλή ιθαγένεια 180 . 179. Βλ. Σπυρίδωνα Βλ. Βρέλλη «Οι Γενικές Αρχές της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως για την ιθα- γένεια του 1997», Αρμ 1999, 1314-1317. 180. Χάρης Ταγαράς «Η διπλή ιθαγένεια και η έννομη τάξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης» στον Τιμητικό Τόμο Σπυρίδωνος Βλ. Βρέλλη, Νομική Βιβλιοθήκη 2014, σελ. 937.