ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

74 Ιθαγένεια και Ανθρώπινα Δικαιώματα να αναγνωρίσει αυτό το καθεστώς χωρίς να έρχεται σε σύγκρουση με την έννο- μη τάξη από την οποία αποκτά τις εξουσίες του. Για τον λόγο αυτό, ο ιθαγενής της Γαλλίας ο οποίος είναι πολυιθαγενής δεν μπορεί να ισχυριστεί την αλλοδα- πή ιθαγένειά του ούτε να προβάλει αξιώσεις βάσει αυτού. Το Cour de Cassation 183 καθόρισε το δίκαιο που διέπει το διαζύγιο και την κηδε- μονία, αρνούμενο να επιβεβαιώσει- αναγνωρίσει μία αλλοδαπή δικαστική από- φαση που επικαλείται στη Γαλλία, την απόλαυση των αστικών δικαιωμάτων. Είναι σημαντικό να γίνει κατανοητό ότι, σε όλα αυτά τα παραδείγματα η επιλο- γή της γαλλικής ιθαγένειας είναι οριστική. Με άλλα λόγια, ανεξαρτήτως από τη φύση του ζητήματος που οδηγεί στην επιλογή, δεν μπορεί αργότερα να τρο- ποποιηθεί. Επιβάλλει σε όλα τα νομικά ζητήματα που προκύπτουν στο μέλλον, ό,τι και αν είναι. Αυτός ο οριστικός χαρακτήρας απορρέει πρωτίστως από τη συλλογιστική που δικαιολογεί την υπεροχή του γαλλικού δικαίου περί ιθαγέ- νειας. Σε περίπτωση, δε, άρνησης να αντιμετωπιστεί ο πολυιθαγενής ως πολί- της της Γαλλίας, ανεξαρτήτως κάθε φορά από το ερώτημα του δικαστή συμφω- νεί με δύο προϋποθέσεις. Πρώτον πρόκειται για μία προδιάθεση να αντιμετωπί- σουμε την ιθαγένεια ως έκφραση του ατόμου και ως πτυχή της προσωπικότη- τάς του που θα μπορούσε να χωριστεί με τον κίνδυνο της σχιζοφρένειας. Αυτή η προδιάθεση συμβάλλει, παρεμπιπτόντως, στην υπερτροφία των ζητημάτων της ιθαγένειας. Δεύτερον, πρόκειται για ένα δημοκρατικό πρότυπο- η θεμελι- ώδης ισότητα των πολιτών που απαγορεύει την αναγνώριση άλλης ιθαγένειας για να τους αποδώσει οποιοδήποτε καθεστώς εκτός από εκείνο που απορρέ- ει από την γαλλική τους ιθαγένεια 184 . Παρ’ όλα αυτά, ως προς την αντιμετώπι- ση των αλλοδαπών πολυιθαγενών, δεν υπάρχει ρητή αναγνώριση στη γαλλι- κή νομολογία μίας ιδιαίτερης μεταχειρίσεως. Αντ’ αυτού, όλες οι ενδείξεις υπο- δηλώνουν ότι, στα μάτια του δικαστή, είναι φυσικό οι αλλοδαποί – όπως και οι Γάλλοι- να παγιδεύονται οριστικά και διαρκώς στην αναγνωρισμένη από αυ- τούς ιθαγένεια μέσω κάποιου (σχετικά ασήμαντου) ζητήματος διαζυγίου ή πρό- σβασης σε περιορισμένο επάγγελμα. Αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός ότι η δη- μοκρατική ιδεολογία δεν έχει καμία σημασία στο ζήτημα και, κυρίως, στην επί- 183. Cour de Cassation Affaire Kasapyan (Civ.1, 17 Juin 1968). Η υπόθεση Kasapyan ήταν ζήτημα διαζυγίου Τούρκων συζύγων, εκ των οποίων ο ένας – δηλαδή η σύζυγος- τύγ- χανε επίσης και της γαλλικής ιθαγένειας. Το ανωτέρω Δικαστήριο αποφαίνεται ότι η Kasapyan παρέμενε Γαλλίδα και ότι αυτή η ιθαγένεια νομίμως λαμβάνεται υπόψη. Συ- νεπώς είναι βάσιμος ο λόγος που το Εφετείο, προκειμένου να εφαρμόσει το γαλλικό δί- καιο που διέπει τη σύγκρουση, αποφάσισε ότι οι σύζυγοι είχαν διαφορετική ιθαγένεια, καθώς η σύζυγος παρέμενε ιθαγενής της Γαλλίας, και είναι η ενεργός της ιθαγένεια για τις εξεταζόμενες περιπτώσεις στην Γαλλία, ανεξαρτήτως της κτήσεως της Τουρκι- κής λόγω του επικείμενου γάμου. 184. Gérauld de Pradelle «The French Citizenship Tradition» στο Randall Hansen and Patrick Weil «Dual nationality, social rights and federal citizenship in the U.S. and Europe - The Reinvention of Citizenship» Bergbahn Books, New York/ Oxford 2002, σελ. 204-206.