Η ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΤΩΝ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΩΝ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ

37 ΙV. Η ratio και η σκοπιμότητα της κηρύξεως της αθωότητας του κατηγορουμένου από τον ίδιο τον Άρειο Πάγο σε αντιπαραβολή με τη ratio του γενικού κανόνα της παραπομπής στο δικαστήριο της ουσίας A. Η κήρυξη της αθωότητας του κατηγορουμένου από τον Άρειο Πάγο και η δεσμευτικότητα της νομολογίας αυτού στο δικαστήριο της παραπομπής Γίνεται δεκτό ότι σε περίπτωση καταφάσεως του αναιρετικού λόγου της εσφαλμένης ερμηνείας και εφαρμογής ουσιαστικής ποινικής διατάξεως ο κα- νόνας είναι η παραπομπή της υποθέσεως στο δικαστήριο της ουσίας. 116 Τούτο προκύπτει ήδη από το γράμμα του άρθρου 518 ΚΠ∆ το οποίο ουσιαστικά προ- βλέπει εξαίρεση στον κανόνα της παραπομπής της υπόθεσης στο δικαστήριο της ουσίας, ορίζοντας ότι υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις ο Άρειος Πάγος δεν παραπέμπει την υπόθεση. 117 Στην πραγματικότητα, ο Άρειος Πάγος στην περίπτωση αυτή αποκτά μια αρμοδιότητα που κανονικά θα ανήκε στο δικαστή της ουσίας, γι’αυτό γίνεται χρήση και του όρου της διαπλοκής αρμοδιότητας. Kαι τούτο διότι σε αυτήν την περίπτωση ο Άρειος Πάγος αποφασίζει επί ενός ζητήματος ασκώντας αρμοδιότητα που κανονικά προσιδιάζει σε δικαστήριο ουσίας (: κήρυξη της αθωότητας του κατηγορουμένου). Τούτο, ωστόσο, είναι απολύτως δικαιολογημένο εκ της φύσεως του πράγματος, δεδομένου ότι η αθωότητα του κατηγορουμένου προκύπτει περίτρανα εκ της εσφαλμένης ερ- μηνείας ή/και εφαρμογής ουσιαστικής ποινικής διατάξεως και δεν υπάρχει ανάγκη (επαν)ελέγχου της ουσίας της υποθέσεως. Ο Άρειος Πάγος βασίζεται αποκλειστικά στις διαπιστώσεις του δικαστηρίου της ουσίας και υπάγοντας τα γενόμενα δεκτά από το δικαστήριο της ουσίας πραγματικά περιστατικά 116.  Βλ. Berenbrink , Tatrichter oder Revisionsgericht - Wer bestimmt die Strafe? Ein Bei- trag zu den Grenzen eigener Sachentscheidung des Revisionsgerichts unter Berück- sichtigung rechtstatsächlichen Befunde, GA 2008, 636, Franke, σε Löwe-Rosenberg, Die Strafprozessordnung und das Gerichtsverfassungsgesetz, 26. Auflage, Sieben- ter Band, Zweiter Teilband, 2013, σελ. 614, § 354, αρ. περ. 1, Frisch, Die Erweiterung des Sachentscheidungdsrechts der Revisionsgerichte, StV 2006, 431, Gericke , σε KK- StPO, 7. Auflage, 2013, § 354, αρ. περ. 1, Kindhäuser , Strafprozessrecht, 3. Auflage, 2012, σελ. 381, αρ. περ. 65, Μπουρόπουλου, όπ.π., τόμ. Β, σελ. 294, Roxin/Schüne- mann, Strafverfahrensrecht, 27. Auflage, 2012, σελ. 481, αρ. περ. 69, σελ. 482, αρ. περ. 71, Στάικου, όπ.π., τομ. Γ’, σελ. 657. 117.  «Αν ασκηθεί αναίρεση επειδή έχει γίνει εσφαλμένη εφαρμογή ή ερμηνεία ουσια- στικής ποινικής διάταξης, ο Άρειος Πάγος δεν παραπέμπει την υπόθεση αλλά εφαρμόζει τη σωστή ποινική διάταξη και, αν δεν υπάρχει αξιόποινη πράξη, κηρύσ- σει αθώο τον κατηγορούμενο». Ο τονισμός είναι του γράφοντος.