Η ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΤΩΝ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΩΝ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ

Η διαπλοκή των αρμοδιοτήτων του Αρείου Πάγου και των δικαστηρίων της ουσίας 38 αποφαίνεται ότι δεν μπορούν να στοιχειοθετήσουν τη νομική υπόσταση της υπό διερεύνηση αξιοποίνου πράξεως. Ως εκ τούτου, η κήρυξη της αθωότη- τας του κατηγορουμένου είναι απότοκος ενός καθαρά νομικού ζητήματος το οποίο ξεκάθαρα υπάγεται στην αρμοδιότητα του Αρείου Πάγου, ο οποίος αυ- θεντικά ερμηνεύει το Νόμο. ∆εν υφίσταται ανάγκη παραπομπής της υποθέσε- ως, δεδομένου ότι ο Άρειος Πάγος βασίζεται στις πραγματικές διαπιστώσεις του δικαστηρίου της ουσίας. Υπό καμία νομική εκδοχή ο κατηγορούμενος δεν θα μπορούσε βάσει των συγκεκριμένων πραγματικών διαπιστώσεων να κηρυ- χθεί ένοχος και γι’ αυτό κρίνεται επιβεβλημένη η κήρυξη της αθωότητας από τον Άρειο Πάγο. 118 Η διαπλοκή της αρμοδιότητας του Αρείου Πάγου με αυτήν των δικαστηρίων της ουσίας φαίνεται δικαιολογημένη από την ίδια τη φύση του πράγματος, οι δε ειδικότεροι λόγοι αναλύονται στη συνέχεια. Αντίθετα, είναι αναγκαία η παραπομπή της υπόθεσης για νέα συζήτηση, όταν είναι απαραίτητη η εκτίμηση πραγματικών περιστατικών από τον δικαστή, ενόψει του γεγονότος ότι ο Άρειος Πάγος δεν επιτρέπεται να προβαίνει σε τέτοια εκτίμηση, καθώς δεν είναι δικαστήριο ουσίας, αλλά ακυρωτικό. 119 Απαιτείται η παραπομπή της υπόθεσης όπου για να εφαρμοστεί σωστά ο νό- μος είναι αναγκαία η επανάληψη της ακροαματικής διαδικασίας. 120 Όπως κα- θίσταται σαφές, στις περιπτώσεις όπου η αναίρεση γίνεται για τους λόγους του άρθρου 510 παρ. 1 στοιχ. Α’, Β’, Γ’, ∆’ και Θ’ ΚΠ∆, εκ των πραγμάτων είναι αναγκαία η νέα συζήτηση της υποθέσεως. Το άρθρο 519 ΚΠ∆ αποτυπώνει αυ- τήν ακριβώς την αναγκαιότητα, και για το λόγο αυτό κρίνεται απαραίτητη η διερεύνηση της ratio της διατάξεως του άρθρου 518 ΚΠ∆. Υποστηρίζεται 121 ότι η δυνατότητα εκδόσεως αποφάσεως από το ίδιο το αναιρετικό δικαστήριο εξυπηρετεί: πρώτον, την οικονομία της δίκης, δεύτε- ρον, την προστασία του κατηγορουμένου, o oποίος γλιτώνει από μια εκ νέου εκδίκαση της υποθέσεως χωρίς κέρδος, και σε αντίστοιχες περιπτώσεις και τρίτον, την προστασία του θύματος. Για το λόγο αυτό δικαιολογείται -σύμ- 118.  Βλ. και υπό το πρίσμα του δικαιώματος του κατηγορουμένου για εκδίκαση της υποθέσεώς του εντός ευλόγου χρόνου το οικείο κεφάλαιο της ανάλυσης της κη- ρύξεως της αθωότητας του κατηγορουμένου από τον Άρειο Πάγο υπό το πρίσμα του άρθρου 6 της ΕΣ∆Α. 119.  Bλ. Καρρά , Ερμηνεία Κώδικα Ποινικής ∆ικονομίας, τρίτη έκδοση, 2016, σελ. 916, Μπουρόπουλου, όπ.π., σελ. 293. 120.  Bλ. Καρρά , Η Αναίρεση στην Ποινική ∆ίκη, 2013, σελ. 454, του ίδιου , Ερμηνεία Κώδι- κα Ποινικής ∆ικονομίας, 2013, τρίτη έκδοση, 2016, σελ. 916, Μπουρόπουλου, όπ.π., σελ. 293. 121.  Βλ. Berenbrink , Tatrichter oder Revisionsgericht - Wer bestimmt die Strafe? Ein Beitrag zu den Grenzen eigener Sachentscheidung des Revisionsgerichts unter Berücksichti- gung rechtstatsächlichen Befunde, GA 2008, 637, Bock , Die Entscheidungen des Revi- sionsgerichts in Strafsachen, JA 2011, 134, Wiedner , σε Graf, StPO, § 354, αρ. περ. 3.