ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ ΤΟΥΣ

56 Η στελέχωση της Δημόσιας Διοίκησης: Ελλείμματα και υπέρβασή τους τικά, άρρυθμα και, σε κάποιες περιπτώσεις ανορθολογικά, στην υφιστάμενη δομή με συνέπεια τα πράγματα να χειροτερεύουν αντί να βελτιώνονται. Δεν μπορεί να διαφύ- γει της προσοχής μας δε ότι η θέσπιση Οργανισμών και Κανονισμών Λειτουργίας με τα χαρακτηριστικά, τα οποία παρουσιάστηκαν, δεν συνιστά εύκολο εγχείρημα. Κάθε άλλο μάλιστα. Απαιτεί χρόνο, διάρκεια και προσπάθεια, η οποία ως εκ της φύσεώς της δεν μπορεί να αντιστοιχηθεί σε μία και μόνον κυβερνητική θητεία. Πλην όμως είναι απολύ- τως αναγκαίο. Η στελέχωση της δημόσιας διοίκησης. [11] Όσα αναφέρθηκαν δεν αποτελούν δικαιολογία για τις τυχόν παρατηρούμενες πλημμέλειες κατά τη στελέχωση των θέσεων του Δημοσίου. Μάλιστα υπό την σκέπη της «στελέχωσης-επιλογής» στεγάζεται όχι μόνον το ζήτημα της εισόδου, αλλά και εκεί- νο της υπηρεσιακής εξέλιξης του υπηρετούντος προσωπικού 7 . Τούτο λέγεται υπό την έννοια ότι κρίσιμη είναι όχι μόνον η επιλογή προσωπικού για την είσοδο στη δημόσια υπηρεσία, αλλά και η οργάνωση της διαδικασίας υπηρεσιακής εξέλιξης κατ΄ εξοχήν δε της επιλογής προϊσταμένων. Λ.χ. δεν συμβάλλει στον εξορθολογισμό του συστήματος η συνεχής ανάθεση καθηκόντων Προϊσταμένου Οργανικής Μονάδας – και μάλιστα σχε- δόν ανέλεγκτα και με την πρόβλεψη ελάχιστων προσόντων - εωσότου να πραγματω- θεί το εκάστοτε άρτι θεσπισμένο σύστημα επιλογής προϊσταμένων. Χρειάζεται ένα πά- γιο σύστημα με διαχρονική εφαρμογή και, ει δυνατόν, προϊόν διακομματικής συναίνε- σης, ώστε να μην μεταβάλλεται με την πρώτη κυβερνητική μεταβολή (ή ακόμα χειρό- τερα με την απλή μεταβολή του αρμόδιου Υπουργού). [12] Είναι γεγονός ότι η ελληνική δημόσια διοίκηση έχει γνωρίσει σχεδόν όλα τα συ- στήματα επιλογής προσωπικού που προαναφέρθηκαν [δηλαδή επιλογή είτε από τον προϊστάμενο της περί ης πρόκειται να στελεχωθεί μονάδας είτε από εκλεκτορικό σώμα (αποτελούμενο από εσωτερικούς ή και εξωτερικούς εκλέκτορες ή μόνον από εξωτε- ρικούς εκλέκτορες) είτε μέσω διαγωνισμού είτε μέσω επιτυχίας και φοίτησης σε ειδι- κή παραγωγική σχολή είτε, τέλος, μέσω αυτόματης/μοριοδοτούμενης επιλογής] 8 . Ανε- ξαρτήτως τούτου όμως το συνταγματικό πλαίσιο παραμένει σταθερό και εξόχως δια- φωτιστικό. [13] Πράγματι, ο συντακτικός νομοθέτης ήδη από το 1975 (αλλά και εντατικότερα μετά το 2001) έχει διαμορφώσει ορισμένους σταθερούς κανόνες που διέπουν το ζήτημα. Πρόκειται δηλαδή: (α) για τον κανόνα της αξιοκρατικής επιλογής (άρθρα 5 παρ. 1, 4 παρ. 1 & 4, 103 παρ. 7 Συντ.), σύμφωνα με τον οποίον πρέπει να αναζητείται ο πλέον κατάλληλος, βάσει τυπικών και ουσιαστικών προσόντων, υποψήφιος 9 . (β) Η σχετική διαδικασία θα πρέπει να διέπεται από διαφάνεια και αντικειμενικότη- τα (άρθρο 103 παρ. 7 Συντ.). 7. Βλ. ΣτΕ Ολομ. 711/2017, σκέψη 10η. 8. Βλ. μία σύντομη επισκόπηση σε Επ. Σπηλιωτόπουλου-Χ. Χρυσανθάκη, Βασικοί Θεσμοί, όπ.π., σ. 30 επ. 9. Βλ. ΣτΕ Ολομ. 711/2017 σκέψη 9η και την εκεί παρατιθέμενη νομολογία.