ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΕΥΘΥΝΗΣ ΣΤΗΝ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΙΑ

28 Εταιρική κοινωνική ευθύνη 154 παρ. 1 στοιχ. δ΄ Ν 4548/2018 [έτσι και τα άρθρ. 19α και 29α της Οδηγίας 2013/34/ΕΕ], ότι για την παροχή των πληροφοριών οι εταιρίες μπορούν να βα- σίζονται σε εθνικά πλαίσια, πλαίσια βασισμένα στην ΕΕ ή διεθνή πλαίσια, πράγ- μα που επιπλέον λειτουργεί εις βάρος της συγκρισιμότητας της παρεχόμενης πληροφόρησης 42 ). Επιπλέον η συμπερίληψη όρων για ζητήματα ΕΚΕ σε συμβά- σεις των επιχειρήσεων με τρίτους έχει ως αποτέλεσμα την πρόσδοση σε αυτούς και τυπικής νομικής δεσμευτικότητας. Η ανωτέρω νομοθετική πρακτική του έμ- μεσου εξαναγκασμού θέτει σοβαρά ζητήματα θεσμικής νομιμοποίησης του εκά- στοτε (και του ενωσιακού) νομοθέτη, το κυριότερο όμως πρόβλημα συνίσταται στο ότι με την τεχνική αυτή συγκαλύπτεται ο επιδιωκόμενος σκοπός. Ο προαναφερθείς εξαναγκασμός των επιχειρήσεων για υιοθέτηση πολιτικών ΕΚΕ θέτει ένα νέο δεδομένο σχετικά με τη συμπεριφορά των μελών της εταιρι- κής διοίκησης 43 . Στο άρθρ. 96 παρ. 1 Ν 4548/2018 προβλέπεται ρητά η υποχρέ- ωση των μελών του ΔΣ να ασκούν τη διαχείριση των εταιρικών υποθέσεων με σκοπό την προαγωγή του εταιρικού συμφέροντος. Το ίδιο προβλέπεται και στο άρθρ. 2 παρ. 1 Ν 3016/2002, όπου εκεί γίνεται λόγος για «… διαρκή επιδίωξη της ενίσχυσης της μακροχρόνιας οικονομικής αξίας της εταιρίας …» και για «… προάσπιση του γενικού εταιρικού συμφέροντος» , στο δε άρθρ. 102 Ν 4548/2018 για την ευθύνη των μελών του ΔΣ η εξυπηρέτηση του εταιρικού συμφέροντος ανάγεται σε ένα εκ των κριτηρίων για την ενεργοποίηση του κανόνα του ανελέ- γκτου της επιχειρηματικής κρίσης (“Business Judgment Rule”). Το εταιρικό συμ- φέρον συνιστά συνεπώς το αποκλειστικό κριτήριο λήψης επιχειρηματικών απο- φάσεων από το ΔΣ, δεν είναι δε αδιάφορο και για τους μετόχους, στο βαθμό που υπέχουν υποχρέωση πίστης προς την εταιρία 44 . Εννοείται βεβαίως, ότι η εκπλή- ρωση νομικών υποχρεώσεων δεν εμπίπτει στη διακριτική ευχέρεια του ΔΣ ανε- ξάρτητα από το αν μέσω αυτών προάγεται το εταιρικό συμφέρον. Η έννοια του εταιρικού συμφέροντος δεν εξειδικεύεται στο νόμο. Σύμφωνα με την απολύτως κρατούσα άποψη στην Ελλάδα αλλά και στις περισσότερες χώρες, το εταιρικό συμφέρον νοείται κατά την – αγγλοσαξονικής προέλευσης - μονιστική αντίληψη ως το υπερατομικευμένο συμφέρον των μετόχων για ενίσχυση της μακροχρό- νιας κερδοφορίας της επιχείρησης και μέσω αυτής της μετοχικής αξίας 45 . Στον αντίποδα της μονιστικής προσέγγισης η λεγόμενη πλουραλιστική (η οποία κρα- τεί στο Γερμανικό δίκαιο 46 ) τάσσεται υπέρ της λήψης υπόψη κατά τη διαχείρι- ση της εταιρίας όχι μόνο των συμφερόντων των μετόχων, αλλά και άλλων ομά- δων, όπως των δανειστών, των εργαζομένων, των συναλλασσομένων, των κα- 42. Roth-Mingram , ό.π., NGZ 2015, 1343. 43. Hüffer/Koch , 13. Aufl. 2018, AktG § 76 Rn. 35 ff. 44. Καραμανάκου , Η υποχρέωση πίστης των μετόχων, 2013, 74 επ., 204 επ. 45. Τριανταφυλλάκης , Το συμφέρον της επιχείρησης ως κανόνας συμπεριφοράς των οργά- νων της Α.Ε., 1998, 77 επ. 46. MüKoAktG/ Spindler , ό.π., AktG § 76 Rn. 63 ff., 77, Kort , ό.π., NGZ 2012, 926 ff.