Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΣΥΝΟΡΙΑΚΗΣ ΑΦΕΡΕΓΓΥΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΟΜΙΛΩΝ ΕΤΑΙΡΙΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ EΝΩΣΗ

254 Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΣΥΝΟΡΙΑΚΗΣ ΑΦΕΡΕΓΓΥΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΟΜΙΛΩΝ ΕΤΑΙΡΙΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ I. Η συνεισφορά του καθήκοντος συνεργασίας στο ευρωπαϊκό δίκαιο της αφερεγγυότητας 696. Ο Κανονισμός 848 δημιούργησε ένα καθήκον συνεργασίας και επικοινωνίας στο πλαίσιο της κύριας και δευτερεύουσας διαδικασίας αφερεγγυότητας (Α), το οποίο ως ένα βαθμό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ξεπερασμένο ή τουλάχιστον ατελές. Προς συμπλήρωση των ατελειών, ο Νομοθέτης διεύρυνε το καθήκον αυτό (Β), λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαίτερες σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των οργάνων των διάφορων διαδικασιών και των απαιτήσεων εγκαθίδρυσης προληπτικών διαδικασιών. 697. Η μελέτη του καθήκοντος συνεργασίας έχει ιδιαίτερη σημασία για τον όμιλο, ειδι- κότερα λόγω της πρόβλεψης του Ευρωπαίου Νομοθέτη στην αιτιολογική σκέψη 50 του προοιμίου του νέου Κανονισμού. Η αιτιολογική σκέψη 50 προβλέπει ότι: « Παρομοίως, τα δικαστήρια διαφορετικών κρατών μελών μπορούν να συνεργάζονται μέσω συντονι- σμού κατά τον διορισμό των διαχειριστών διαδικασιών αφερεγγυότητας. Στο πλαίσιο αυτό, μπορούν να ορίζουν έναν κοινό διαχειριστή διαδικασιών αφερεγγυότητας για πε- ρισσότερες διαδικασίες αφερεγγυότητας που αφορούν τον ίδιον οφειλέτη ή διαφορε- τικά μέλη του ίδιου ομίλου εταιρειών εφόσον αυτό είναι συμβατό με τους κανόνες που εφαρμόζονται σε κάθε μία από τις διαδικασίες και ιδίως με απαιτήσεις που αφορούν τα προσόντα και την αδειοδότηση του διαχειριστή διαδικασιών αφερεγγυότητας ». Ο μό- νος τρόπος για να υπάρχουν περισσότερες διαδικασίες έναντι του ίδιου οφειλέτη, λαμ- βάνοντας υπόψη ότι ο όμιλος δεν αναγνωρίζεται ως οφειλέτης έναντι του δικαίου της αφερεγγυότητας, είναι στην περίπτωση κύριας και δευτερεύουσας διαδικασίας. Επο- μένως, δίδεται η δυνατότητα στα εθνικά δικαστήρια να εφαρμόσουν ένα είδος δικονο- μικής ενοποίησης στο πρόσωπο του διαχειριστή αφερεγγυότητας τόσο για τις κύριες διαδικασίες αφερεγγυότητας έναντι των διαφορετικών μελών του ομίλου όσο και για τις κύριες-δευτερεύουσες διαδικασίες. Α. Το καθήκον συνεργασίας και επικοινωνίας στο πλαίσιο κύριας και δευτερεύουσας διαδικασίας αφερεγγυότητας 698. Η σχέση κύριας και δευτερεύουσας διαδικασίας δομείται επί τη βάσει μιας θεμελι- ώδους υποχρεώσεως συνεργασίας των διαχειριστών αφερεγγυότητας (1) στο πλαίσιο των εντολών που έχουν λάβει από τα εθνικά δικαστήρια και των πρακτικών περιορι- σμών που η υποχρέωση αυτή επιδέχεται (2). Η σχέση αυτή διέπεται σε μεγάλο βαθμό από την αρχή της επικυριαρχίας της κύριας διαδικασίας έναντι της δευτερεύουσας, η οποία ουσιαστικά συνιστά το δικονομικό αντίβαρο του κατακερματισμού της καθολικό- τητας της κύριας. Το γεγονός ότι η κύρια διαδικασία απολαμβάνει αυτού του προνομί- ου δεν σημαίνει ότι υπονομεύονται με κάποιο τρόπο οι υποχρεώσεις και τα δικαιώματα που απορρέουν εκ της ενάρξεως της δευτερεύουσας διαδικασίας. 699. Πρέπει να καταστεί σαφές ότι η έναρξη της δευτερεύουσας διαδικασίας αποσκο- πεί στην πράξη στην εξασφάλιση των συμφερόντων των τοπικών πιστωτών, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να θεωρηθούν υποδεέστερα των πιστωτών της κύ- ριας διαδικασίας 958 . Επομένως, οι παρατηρήσεις που ακολουθούν δέχονται ως αρχή ότι οι δύο διαδικασίες είναι ισότιμες ως διαδικασίες που συμπεριλαμβάνονται στα εθνικά 958 Βλ. Μιχαλόπουλο Γ., ο.π., 2007, σελ. 198.