Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΣΥΝΟΡΙΑΚΗΣ ΑΦΕΡΕΓΓΥΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΟΜΙΛΩΝ ΕΤΑΙΡΙΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ EΝΩΣΗ

257 ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ έναντι της πρώτης 970 . Νομολογιακή ερμηνεία της διατάξεως δεν υπάρχει, οπότε θα πρέ- πει να εξετάσουμε τον τρόπο διατύπωσης σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες διατάξεις του ιδίου άρθρου. Πράγματι, η διατύπωση φαίνεται ότι δημιουργεί υποχρέωση από πλευ- ράς του διαχειριστή της δευτερεύουσας διαδικασίας. Ωστόσο, δεν γίνεται αναφορά σε ενημέρωση αλλά σε «έγκαιρη παροχή δυνατότητας». Μπορούμε να συνάγουμε εξ αυ- τού ότι σε αντίθεση με τις παραγράφους 1 και 2 που δημιουργούν ουσιαστικού δικαίου υποχρέωση, η παράγραφος 3 δημιουργεί δικονομικού χαρακτήρα υποχρέωση. Αυτό σημαίνει ότι ο διαχειριστής της κύριας διαδικασίας πρέπει να λαμβάνει την ενημέρωση εκείνη που θα του επιτρέψει να παρέμβει στη δευτερεύουσα διαδικασία κατά τον τρό- πο και εντός των προθεσμιών που η εθνική νομοθεσία της δευτερεύουσας διαδικασίας θέτει. 705. Επομένως, η αμοιβαία ενημέρωση κάμπτεται εκ των πραγμάτων προκειμένου ο διαχειριστής της κύριας να ενημερωθεί για τους δικονομικούς κανόνες της δευτερεύ- ουσας διαδικασίας, την κατάσταση της περιουσίας, σημαντικές αποφάσεις και ενέρ- γειες που έχουν παρθεί καθώς επίσης και τον τρόπο με τον οποίο τα περιουσιακά στοι- χεία θα μπορούσαν να εκποιηθούν 971 . Η ερμηνεία αυτή συνάδει και με την τροποποίηση της σχετικής διατάξεως στον Κανονισμό 848 όπου γίνεται σαφές ότι η παρέμβαση του διαχειριστή της κύριας αφορά ενέργειες που πρέπει να γίνουν και αφορούν τη δευ- τερεύουσα διαδικασία. Ειδικότερα, η υποχρέωση του διαχειριστή της δευτερεύουσας διαδικασίας να ενημερώσει το διαχειριστή της κύριας προηγείται στο κείμενο από την υποχρέωση του συντονισμού των δύο στη διαχείριση της ρευστοποίησης ή της χρήσης των περιουσιακών στοιχείων και των υποθέσεων του οφειλέτη. Το δε συνολικό κείμενο του άρθρου 41 του Κανονισμού 848 δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας ότι οι δύο διαχει- ριστές δρουν από κοινού με την υιοθέτηση του τρίτου πληθυντικού προσώπου. 706. Ο νέος Κανονισμός προβλέπει ρητά ότι τα κράτη μέλη δύνανται να προβλέπουν ειδικούς κανόνες σχετικά με το καθήκον συνεργασίας 972 . Ωστόσο, οι κανόνες αυτοί δεν θα εφαρμόζονται παρά μόνο σε συμπληρωματική βάση και αποκλειστικά εντός των εθνικών συνόρων 973 . Κατά συνέπεια, ανεξάρτητα από την αποτελεσματικότητα των εθνικών κανόνων συνεργασίας που μπορεί να εφαρμόζονται, η διεθνοποίηση των κανόνων αυτών δεν καθίσταται δυνατή. Στο ελληνικό δίκαιο δεν προβλέπεται υπο- χρέωση συνεργασίας μεταξύ διαχειριστών αφερεγγυότητας, ούτε υπάρχει γενική ρή- τρα σύμφωνα με την οποία ο διαχειριστής αφερεγγυότητας υποχρεούται να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για τη διαχείριση της διαδικασίας αφερεγγυότητας. Ωστόσο, η υποχρέωση διατήρησης και επαύξησης της πτωχευτικής περιουσίας δίνει νομικό έρει- σμα για την εφαρμογή σε εθνικό επίπεδο της συνεργασίας μεταξύ διαχειριστών αφε- ρεγγυότητας 974 . 970 Βλ. Κινινή Ε., Η διεθνής συνεργασία για την αντιμετώπιση της αφερεγγυότητας, ΧρηΔικ 3/2013, σελ. 411. 971 Βλ. Virgós M.-Schmit E., ο.π., σελ. 142, παρ. 233. 972 Βλ. σχετικώς για τη Γαλλία Décret n o 2018-452 du 5 juin 2018 pris pour l’application du règlement (UE) n o 2015/848 du Parlement européen et du Conseil du 20 mai 2015 relatif aux procédures d’insolvabilité et de l’ordonnance n o 2017-1519 portant adaptation du droit français à ce règlement (JORF n o 0129 du 7 juin 2018, texte n o 10). 973. Βλ. αιτ. σκ. 61 του προοιμίου του νέου Κανονισμού. 974 Βλ. Bazinas G., ο.π., 2003, σελ. 14.