ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ & ΕΚΤΕΛΕΣΤΟΤΗΤΑ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ ΔΙΑΙΤΗΤΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ 9 Στο αυτό πλαίσιο εντάσσεται και η συζήτηση περί της αποχωρικοποιημένης φύσεως της διεθνούς διαιτησίας (δηλαδή διαιτησία χωρίς πολιτειακό forum , το οποίο κατά την αντίθετη επικρατούσα άποψη είναι εκείνο της έδρας της διαιτησίας) στο πλαίσιο ιδίως της ερμηνείας του άρθρου 5 (1) (ε) 18 . Άλλο μεγάλο ζήτημα ερμηνείας είναι αυτό της διακριτικής ευχέρειας, δηλα- δή αφενός κατά πόσον καταλείπεται ευχέρεια ως προς τις προϋποθέσεις του άρθρου 5 στον δικαστή αναγνώρισης και εκτέλεσης (τα κράτη του com- mon law είναι συνήθως ευνοϊκά συνεπικουρούμενα από το “may” [δύναται] της διατάξεως του άρθρου 5, σε αντίθεση με τα πλέον αυστηρά ηπειρωτικά δίκαια) όσο και ως προς την εφαρμογή κατά τη διαδικασία της αναγνώρισης και εκτέλεσης της θεωρίας του forum non conveniens ως προαιπαιτούμενο της δικαιοδοσίας των δικαστηρίων αναγνώρισης και εκτέλεσης 19 . το άρθρο 6 παρ. 2 του Ν 2893/1954 (ΦΕΚ Α 149/10.7.1954) «Περί κυρώσεως την εν Αθήναις υπογραφείσης τη 3η Αυγούστου 1951, Συνθήκης Φιλίας, Εμπορίου και Ναυτιλίας μεταξύ Ελλάδος και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής»-, «...∆ιαιτητικοί αποφάσεις δεόντως εκδοθείσαι κατ εφαρμογήν τοιούτων συμ- βολαίων, οριστικαί και εκτελεστοί συμφώνως προς τους νόμους του τόπου εν ω εξεδόθησαν, θα θεωρούνται ως πληρούσαι τους όρους της εκτελέσεως κατά την ενώπιον των αρμοδίων δικαστηρίων εκατέρου των δύο Μερών διαδικασί- αν περί τύπου εκτελέσεως και θα κηρύσσονται εκτελεστοί παρά των τοιούτων δικαστηρίων, εκτός εάν ήθελε κριθή ότι αντίκεινται εις την δημοσίαν τάξιν»). Ειδικότερα έκρινε ότι από τον συνδυασμό των παραπάνω διατάξεων προκύπτει ότι σε περίπτωση που έχει υπογραφεί σύμβαση μεταξύ δύο κρατών, αυτή εξακο- λουθεί να ισχύει, υπό τον όρο όμως πως οι προϋποθέσεις που επιβάλλονται από τη διμερή σύμβαση για την αναγνώριση και κήρυξη της εκτελεστότητας είναι ευ- νοϊκότερες για τον αιτούντα έναντι της Σύμβασης της Νέας Υόρκης. Συνεπώς, σε περίπτωση σύγκρουσης μεταξύ διμερούς συνθήκης και της Σύμβασης της Νέας Υόρκης του 1958, υποχωρούν οι αρχές της ειδικότητας ( lex specialis ) και της προ- γενέστερης ρύθμισης ( lex posterior ) και υπερισχύει η αρχή της ευνοϊκότερης ρύθ- μισης ( more-favourable-right provision ), πάντα προς εξυπηρέτηση του σκοπού της ελεύθερης κυκλοφορίας των διαιτητικών αποφάσεων και διευκόλυνσης της ανα- γνώρισης και εκτέλεσής τους [Οδηγός του International Council for Commercial Arbitration (lCCA) για την ερμηνεία της Σύμβασης της Νέας Υόρκης του 1958 με τη βοήθεια του ∆ιαρκούς ∆ιαιτητικού ∆ικαστηρίου, Χάγη, 2014, δημοσιευμένος στην ιστοσελίδα του ICCA, <www.arbitration-icca.or >, United Nations Commision of International Trade Law (UNCITRAL), Guide on the Convention on the Recognition and Enforcement of Foreign Arbitral Awards (New York 1958), ed. 2016, αρ. 16]». 18.  Βλ. παρακάτω, παρ. 105. 19.  Η τάση αυτή είναι ανησυχητική (βλ. ιδίως Kronke, op.cit. 12) εάν παγιωθεί ιδίως στις ΗΠΑ το προηγούμενο του Εφετείου Νέας Υόρκης (2ης περιφέρειας) στην υπόθεση Monégasque de Réassurances S.A.M v. NAK Naftogaz Ukraine , 2002, 311 F 3d 488, κατά την οποία τα δικαστήρια, προκειμένου περί αναγκαστικής εκτελέσε- ως που ζητείται στις ΗΠΑ, είναι δυνατό να θεωρήσουν εαυτόν δικαιοδοτικά ακα- τάλληλα ( incovenient ). 15 16