ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ

78 ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ μεταξύ του διαπιστεύοντος κράτους και του κράτους διαπιστεύσεως. Τέλος, οι αντιπρό- σωποι που είναι διαπιστευμένοι από τα κράτη σε διεθνή Οργανισμό ή σε διεθνή συνδιά- σκεψη έχουν επίσης το τεκμήριο της εκπροσωπήσεως, αλλά μόνο για την υιοθέτηση του κειμένου της συνθήκης που διατυπώνεται από τη συνδιάσκεψη ή τον διεθνή Οργανισμό. Αν όμως κάποιο πρόσωπο έχει προβεί σε πράξη που αναφέρεται στη σύναψη της συνθή- κης χωρίς να είναι εξουσιοδοτημένο να αντιπροσωπεύει το κράτος του, τότε η πράξη δεν έχει έννομο αποτέλεσμα, εκτός αν μεταγενέστερα επιβεβαιωθεί από το κράτος αυτό (άρ- θρο 8). Όταν πρόκειται για πολυμερή συνδιάσκεψη επεξεργασίας διεθνούς συνθήκης, οι αντιπρόσωποι συνήθως καταθέτουν τα πληρεξούσιά τους (Full Powers, Pleins pouvoirs) κατά την έναρξη των διαπραγματεύσεων. Τα πληρεξούσια μπορούν να κατατεθούν και την ώρα της υπογραφής. Τόσο για τις διμερείς, όσο και για τις πολυμερείς συνθήκες ο Αρχηγός του κράτους ή κατά περίπτωση ο Υπουργός των εξωτερικών διευκρινίζουν τα όρια της εξουσιοδοτήσεως προς τον εκπροσωπούντα το κράτος (To Negotiate, to Vote and to Sign) αλλά αν τελικά η συνθήκη θα υποβληθεί σε επικύρωση πρέπει ρητώς να αναφέρεται ότι οι ενέργειες του αντιπροσώπου γίνονται υπό την επιφύλαξη της επικυ- ρώσεως ή άλλης διαδικασίας κατά τα συνταγματικώς ισχύοντα. Όπως ήδη αναφέραμε, κατά τη διαπραγμάτευση απαιτείται η τήρηση της αρχής της καλής πίστεως. Όπως τόνισε το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης στην Υπόθεση της υφαλο- κρηπίδας της Βόρειας Θάλασσας (1969) «τα μέρη έχουν υποχρέωση να συμπεριφέρο- νται κατά τέτοιο τρόπο ώστε η διαπραγμάτευση να έχει νόημα, πράγμα που δεν συμβαί- νει όταν ένα των μερών επιμένει στις δικές του θέσεις χωρίς να αντιμετωπίζει καμιά μετα- βολή αυτών των θέσεων». Γ. Πολυμερής διαπραγμάτευση α. Σημασία Αν και επί της ουσίας η διαπραγμάτευση δεν προσφέρεται για νομική λεπτομέρεια, εν τούτοις κατά τις τελευταίες δεκαετίες η διαπραγμάτευση πολυμερών διεθνών συνθηκών έχει αποκτήσει νομικό πλαίσιο ως διαδικασία, ανάλογα με τον θεσμό όπου πραγματώνε- ται. Η υιοθέτηση κανόνων είτε ad hoc, είτε ευρύτερα ισχυόντων εντάσσεται στο φαινό- μενο που αποκαλείται κοινοβουλευτική διπλωματία (parliamentary diplomacy) που λει- τουργεί μέσα στους διεθνείς Οργανισμούς και αποβλέπει σε όσο το δυνατό μεγαλύτερη συμμετοχή κρατών στη συζήτηση και στις αποφάσεις που αφορούν στη διεθνή ζωή. Το νεότερο χαρακτηριστικό της κοινοβουλευτικής διπλωματίας είναι η συμμετοχή (ως πα- ρατηρητών χωρίς ψήφο) δεκάδων ή και χιλιάδων εκπροσώπων μη κυβερνητικών οργα- νώσεων (Non-governmental organizations, NGOs) σε όλες τις φάσεις της επεξεργασίας των διεθνών κειμένων (αλλά όχι φυσικά στην ψηφοφορία). Η διαδικασία επεξεργασίας και υιοθετήσεως διεθνών συνθηκών αποτέλεσε και αντι- κείμενο μελέτης των Ηνωμένων Εθνών (23.11.1984). Οι κανόνες που προτείνει η μελέτη αυτή ισχύουν τόσο για τις διπλωματικές συνδιασκέψεις (συνθήκες, θάλασσα, περιβάλ- λον, ανθρωπιστικό δίκαιο, κ.λπ .) όσο και για τις ειδικές συνόδους των οργάνων διεθνών