ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ

ΒΑΣΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ 81 δικαιολογείται από τον σεβασμό της αρχής της καλής πίστεως. Η Επιτροπή του Διεθνούς Δικαίου είχε εισηγηθεί ώστε η περίοδος σεβασμού του κειμένου να ισχύει για όλα τα κράτη που μετέσχαν στην επεξεργασία του, αλλά η συνδιάσκεψη της Βιέννης περιόρισε τη δέσμευση μόνο στα κράτη που υπέγραψαν τη συνθήκη. Η υπογραφή μπορεί επίσης να λάβει χώρα ad referendum, δηλαδή να είναι προσω- ρινή με την επιφύλαξη περαιτέρω επιβεβαιώσεώς της από την κυβέρνηση του ενδια- φερομένου κράτους. Τέλος, η υπογραφή μπορεί να διατυπωθεί με τη μορφή «Τελικής Πράξεως» (Final Act), χωριστής από το κείμενο της συνθήκης. Όταν πρόκειται διμερής συνθήκη που έχει τη μορφή ανταλλαγής επιστολών, η υπο- γραφή βρίσκεται μόνο σε ένα από τα αντίγραφα της συνθήκης. Ο κάθε αντιπρόσωπος υπογράφει το δικό του κείμενο και έπειτα γίνεται ανταλλαγή των κειμένων σε τρόπο ώστε κάθε κράτος να έχει ένα κείμενο με την υπογραφή του αντισυμβαλλομένου. 4. Επικύρωση (Ratification) F. Dehousse: La ratification des traités, Paris 1935 – H. Blix: "The Requirement of Ratification", B.Y.B.I.L. 1953, 352 – P. Daillier, M. Forteau, A. Pellet: Droit international public, ό.π. 152. Η επικύρωση είναι η εκδήλωση της θετικής βουλήσεως του αρμοδίου κρατικού ορ- γάνου για να δεσμευθεί το κράτος διεθνώς. Η βούληση αυτή διατυπώνεται από τον κάθε συμβαλλόμενο σε ένα έγγραφο που αποκαλείται «όργανο επικυρώσεως» (Instrument of Ratification). Τα «όργανα επικυρώ- σεως» είτε ανταλλάσσονται μεταξύ των συμβαλλομένων, είτε κατατίθενται σε ένα θεμα- τοφύλακα, συνήθως τη Γραμματεία των Ηνωμένων Εθνών. Όπως τόνισε το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης στην Υπόθεση Αμπατιέλου (1953) η επικύρωση αποτελεί πράξη θεμελιώδους σημασίας για τη συμβατική δέσμευση μετα- ξύ των κρατών. Σήμερα όμως, για πολλούς λόγους, ιδίως λόγω ταχύτητας στη σύναψη των συνθηκών, σε αρκετά κράτη παρατηρείται κάμψη των διαδικασιών επικυρώσεως. Αντ’ αυτής τα κράτη μετέρχονται άλλων μέσων για να εκδηλώσουν έγκυρα τη βούλη- σή τους να δεσμευθούν. Έτσι υπάρχουν οι διαδικασίες δεσμεύσεως δια της υπογραφής (Signature), της αποδοχής (Acceptance), της εγκρίσεως (Approval), κ.λπ . Το πώς δεσμεύ- εται ένα κράτος διεθνώς και με ποια ονοματολογία εξαρτάται από το εσωτερικό του δί- καιο. Στο διεθνές δίκαιο για λόγους παραδοσιακούς υπάρχουν ορισμένα τεκμήρια, κυ- ρίαρχο δε τεκμήριο παραμένει η επικύρωση. Τα κράτη έχουν διακριτική ευχέρεια να επικυρώσουν ή όχι μια συνθήκη. Η επικύρω- ση μπορεί να πραγματοποιηθεί πολύ αργότερα από την υπογραφή. Υπήρξαν περιπτώ- σεις επικυρώσεων που έγιναν σε μια εβδομάδα και περιπτώσεις που μεσολάβησαν είκο- σι και τριάντα χρόνια μεταξύ υπογραφής και επικυρώσεως. Η επικύρωση μπορεί να πραγματοποιηθεί υπό όρους ή και να μη γίνει ποτέ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: η άρνηση του αμερικανικού Κογκρέσου το 1920 να συ- γκατατεθεί στην επικύρωση των συνθηκών ειρήνης του 1919 παρά το γεγονός ότι για τη σύναψη των συνθηκών εκείνων είχε διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο η