ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ

86 ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ §3. ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΨΗ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ Ιω. Σπυρόπουλος: Δημόσιον Διεθνές Δίκαιον, ό.π. 213 – Γ. Τενεκίδης: ό.π. 241 – Κ. Ευσταθιάδης: ό.π. 321 – Κ. Οικονομίδης στο Κ. Ίωάννου, Κ.Οικονομίδη, Χρ.Ροζάκη, Α. Φατούρου: Δημόσιο Διεθνές Δί- καιο, 86.– Α. Μπρεδήμας: Η σύναψη των διεθνών συνθηκών από τη σκοπιά του διεθνούς και του συ- νταγματικού δικαίου. Η περίπτωση των συμφωνιών Ελλάδας-ΗΠΑ για τις βάσεις, Αθήνα 1996, 106 – Ε. Ρούκουνας: "Θέματα αφορώντα εις την ένταξιν του διεθνούς συμβατικού δικαίου εις το εσωτερικόν δί- καιον εν Ελλάδι" – Festschrift für P. Zepos: III Band, 1973 – C. Georgopoulos: La ratification des traités et la collaboration du Parlement. Etude de droit constitutionnel grec et comparé, Paris 1939 – Σ. Κου- κούλη-Σπηλιωτοπούλου: Οι Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας στην ελληνική έννομη τάξη, Αθήνα 1985. 1. Αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας. Συγκατάθεση της Βουλής Το άρθρο 36 παρ.1 Συντ. εξαγγέλλει την αρχή ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκ- προσωπεί το κράτος διεθνώς. Είναι, όπως έγραφε ο Ν.Ι. Σαρίπολος, ο «διεθνής παρα- στάτης». Το δε Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης στην Υπόθεση της εφαρμογής της συμβά- σεως περί γενοκτονίας (1996) υπενθύμισε ότι «κατά το διεθνές δίκαιο χωρίς αμφιβολία κάθε αρχηγός κράτους κατά τεκμήριο δύναται να ενεργεί στο όνομα του κράτους στις δι- εθνείς σχέσεις». Κατά το άρθρο 36 παρ. 1 του Συντάγματος η εκπροσώπηση ως προς τη σύναψη συνθηκών γίνεται τηρουμένων οπωσδήποτε των ορισμών του άρθρου 35 παρ. 1 Συντ., δηλαδή εφόσον συντρέχουν δύο προϋποθέσεις: η προσυπογραφή του αρ- μοδίου υπουργού και η δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Επειδή όμως δεν απαιτείται δημοσίευση για όλες τις πράξεις του Προέδρου της Δημοκρατίας, γι’ αυ- τό θα μπορούσαμε να δεχθούμε πως ο όρος «οπωσδήποτε» που χρησιμοποιεί το άρθρο 36 παρ. 1 αφορά μάλλον στις πράξεις εκείνες του Προέδρου που συνεπάγονται διεθνή δέσμευση του κράτους με συνέπειες στο εσωτερικό δίκαιο. Απαιτείται όμως πάντοτε η προσυπογραφή του αρμοδίου μέλους (ή μελών) της κυβερνήσεως ώστε η κυβέρνηση να φέρει την πολιτική ευθύνη της πράξεως. Ως ιδιαιτέρως αξιομνημόνευτα παραδείγματα της διεθνούς εκπροσωπήσεως του κράτους από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το άρθρο 36 παρ. 1 αναφέρει την κήρυ- ξη του πολέμου και τη σύναψη των συνθηκών. Ο όρος «κήρυξη πολέμου» θα πρέπει να νοηθεί σήμερα ως η άσκηση του δικαιώματος νόμιμης άμυνας κατά το άρθρο 51 του Χάρτη των Ην. Εθνών, όταν αυτό καθίσταται εκ των πραγμάτων δυνατό. Ο συντακτικός νομοθέτης θα μπορούσε να είχε σταθεί εδώ, οπότε τα πράγματα θα ήταν απλά. Αλλά το άρθρο 36 παρ. 1 αναφέρει ρητά ορισμένες πολύ σημαντικές κατηγο- ρίες συνθηκών: συνθήκες ειρήνης, συμμαχίας, οικονομικής συνεργασίας και συμμετο- χής σε διεθνείς Οργανισμούς ή ενώσεις. Αναφέρει επίσης ότι ο Πρόεδρος, αφού συνά- ψει αυτές τις συνθήκες, τις ανακοινώνει στη Βουλή «μετά των αναγκαίων διασαφήσεων, άμα το συμφέρον και η ασφάλεια του κράτους το επιτρέπουν». Αλλά όπως γνωρίζου- με, στα περισσότερα δημοκρατικά κράτη ο Αρχηγός του κράτους συνάπτει τις διεθνείς συνθήκες ύστερα από συγκατάθεση του Κοινοβουλίου (αυτό τουλάχιστον ισχύει για τις