ΤΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΣΤΟ ΓΑΛΛΙΚΟ ΑΣΤΙΚΟ ΔΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

XIV ΠΡΟΛΟΓΟΣ έποψη ερωτάται, αν μπορεί ο Δικαστής των ασφαλιστικών μέτρων να είναι όχι από πλευράς προσωπικής ταυτότητος, αλλά από πλευράς ιδιότητος και αρμοδιότητος από την οπτική γωνία της Τοπικής και Υλικής αρμοδιότητος ο ίδιος που είναι αρ- μόδιος – επίσης από την πλευρά της Τοπικής και Υλικής αρμοδιότητος – και για την εκδίκαση της κύριας δίκης/υποθέσεως. 4.6.- Από την οπτική γωνία της νομικής φύσεως της δικαιοδοτικής πράξεως που εκδίδει ο δικαστής, ή αναλόγως το δικαστήριο, επί της αιτήσεως λήψεως του ασφα- λιστικού μέτρου ανακύπτει το ερώτημα, αν η εν λόγω δικαιοδοτική πράξη είναι – η μπορεί να χαρακτηρισθεί - ως απόφαση, ή ως διαταγή, ή ως διάταξη. 5.- Στο πρώτο κεφάλαιο υπό τον τίτλο «Εισαγωγή» ο συγγραφεύς αναφέρεται συνοπτικώς στο περιεχόμενο των επομένων κεφαλαίων και των παραρτημάτων της διατριβής του επισημαίνοντας ταυτοχρόνως το φαινόμενο και την τάση της όλο και μεγαλύτερης αυτονομήσεως του θεσμού παροχής προσωρινής δικαστικής προστασίας από την κύρια διαγνωστική διαδικασία τόσο στη γαλλική όσο και στην ημεδαπή έννομη τάξη. Στο δεύτερο κεφάλαιο υπό τον τίτλο «Η τελολογία – Προέλευση και εξέλιξη των ασφαλιστικών μέτρων» ο συγγραφεύς εκθέτει αναλυτικώς την ιστορική εξέλιξη και τη δυναμική του θεσμού της παροχής προσωρινής δικαστικής προστασίας τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ελλάδα και εστιάζει το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του στην πο- σοτική και ποιοτική μεταβολή του, στη δικονομική αυτονομία του και στη συνταγ- ματική του θεμελίωση. Στο ίδιο κεφάλαιο ο συγγραφεύς, με αναλυτική αναφορά στην ιστορική εξέλι- ξη του γαλλικού θεσμού παροχής προσωρινής δικαστικής προστασίας από τους ρωμαϊκούς δικονομικούς θεσμούς και σε εθιμικής φύσεως διαδικασίες προσεγγίζει τις ιστορικές καταβολές των ασφαλιστικών μέτρων στη νομολογία των μεσαιωνι- κών και στη συνέχεια των «βασιλικών» γαλλικών δικαστηρίων και ιδιαιτέρως στις αποφάσεις που εξέδιδε ο πρόεδρος του «châtelet de Paris» σε επείγουσες περιπτώ- σεις μεταξύ των οποίων και για τη λήψη συντηρητικών μέτρων με την μορφή της σφραγίσεως, της αποσφραγίσεως και της απογραφής. Όπως τονίζει ο συγγραφεύς η πρώτη νομοθετική αποτύπωση της διαδικασίας αυτής έγινε με το βασιλικό διά- ταγμα της 22ας Ιανουαρίου του έτους 1685, γνωστό και ως διάταγμα του Colbert, το οποίο και αποτέλεσε τον οργανισμό λειτουργίας του «châtelet de Paris» και ίσχυ- σε μέχρι το έτος 1790. Στο πλαίσιο των αναλύσεών του, ο συγγραφεύς επιχειρεί να εντοπίσει τα «προ- γονικά» στοιχεία του ελληνικού θεσμού παροχής προσωρινής δικαστικής προστα- σίας σε ορισμένες ταχείες δικονομικές διαδικασίες του αρχαίου ελληνικού δικαίου και στη συνέχεια σε παρόμοιους ρωμαϊκούς δικονομικούς θεσμούς, υποστηρίζο- ντας, ότι από την άποψη αυτή η γαλλική και η ελληνική διαδικασία ασφαλιστικών μέτρων έχουν λόγω του βυζαντινού δικαίου και κάποια κοινή ιστορική αφετηρία. Η κατά το συγγραφέα, ποσοτική και ποιοτική μεταβολή του θεσμού παροχής προσωρινής δικαστικής προστασίας, έχοντας ως συνεπακόλουθο την τροποποίη- ση της ίδιας της έννοιας του ασφαλιστικού μέτρου, οδηγεί αναπόφευκτα, σύμφω- να πάντοτε με το συγγραφέα, και στον επαναπροσδιορισμό της σχέσεως της διαδι- κασίας ασφαλιστικών μέτρων με την κύρια διαγνωστική διαδικασία προς την κα- τεύθυνση της συνεχώς αυξανόμενης αυτονομήσεως της πρώτης από τη δεύτερη.