ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

136 Κυπριακό Διοικητικό Δίκαιο Μόνο πράξεις της διοίκησης που εμπίπτουν στη σφαίρα του δημοσίου δικαίου μπορούν ν’ αποτελέσουν αντικείμενο προσφυγής δυνάμει του άρθρου 146 του Συντάγματος. 416 Και όχι οποιεσδήποτε πράξεις που φέρουν τα εξωτερικά γνωρίσματα της μο- νομερούς ενέργειας της διοίκησης. Προσβλητές με αίτηση ακυρώσεως είναι μόνο οι εκτελεστές. Ο εκτελεστός χαρακτήρας της πράξης διοικητικής αρχής ή νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου, αποτελεί την αντικειμενική, απολύτως απαραίτητη προϋπό- θεση για το παραδεκτό της άσκησης της προσφυγής. Για την διάκριση ανάμεσα σε δημόσιο και ιδιωτικό δίκαιο έγινε αναφορά και σε προηγούμενο κεφάλαιο. Η διάκριση πάντως είναι λεπτή και αμβλύνεται προοδευτικά. Σύμφωνα με τον Μ. Στασινόπουλο το χαρακτηριστικό γνώρισμα του ιδιωτικού δικαίου είναι η ελευθερία της βούλησης των προσώπων ενώ του δημοσίου δικαίου η υποταγή τους στη δημόσια εξουσία. 417 Ο Σπ. Φλογαΐτης, αναφέρεται σε παλαιά γαλλική απόφαση κατά τους χρόνους του Ναπολέοντα όπου το Tribunal de Conflits έθεσε την αρχή ότι η δημόσια διοίκηση και η δράση της δεν διευθύνονται από το ιδιωτικό δίκαιο αλλά από ειδικούς κανόνες δικαίου που συγκροτούν το δημόσιο δίκαιο. 418 Η σύγχρονη αντίληψη αλλά και η κυπριακή νομολογία εστιάζουν στον επιδιω- κόμενο σκοπό , που καθίσταται έτσι το αποφασιστικό κριτήριο. Στην απόφαση Αντωνίου κ.ά. – v - Δημοκρατίας 419 διευκρινίζεται: «Το Ανώ- τατο Δικαστήριο έχει υιοθετήσει μια πρακτική μέθοδο να τραβήξει τις γραμμές οριοθέτησης ανάμεσα στις αποφάσεις στον τομέα του δημοσίου και του ιδιω- τικού δικαίου. Περιστρέφονται γύρω από τον πρωταρχικό σκοπό της πράξης ή της απόφασης. Αν η απόφαση πρωτίστως αποσκοπεί στην προαγωγή δημο- σίου σκοπού, εμπίπτει στον τομέα του δημοσίου δικαίου. Άλλως σ' αυτό του ιδιωτικού. Φυσιολογικά το κοινό έχει ενδιαφέρον σε δημόσιους σκοπούς.» Η προσέγγιση αυτή ακολουθήθηκε με συνέπεια και στην μετέπειτα νομολογία. Στην απόφαση Ναυτικός Όμιλος Πάφου - ν - Αρχής Λιμένων 420 σημειώνεται σχετικά: «Ο σκοπός για τον οποίο λαμβάνεται η απόφαση ή γίνεται πράξη σε συνάρτηση με τις εξουσίες δημόσιας αρχής, αποτελεί τον γνώμονα για την ταξινόμηση τους στο ένα ή στο άλλο πεδίο δικαίου. Εφόσον η πράξη ανάγεται 416. J. RizopoulosLtd. κ.ά. - ν - Δημοκρατίας (1996) 3 ΑΑΔ 363. 417. Μ. Στασινόπουλος: Μαθήματα Διοικητικού Δικαίου 1957, σ. 25-33. 418. Σπ. Φλογαΐτης: Η εξέλιξη του Δικαίου και του Κράτους στην Ευρώπη. Επτά μαθήματα, ανωτέρω σ. 40 επ. 419. Αντωνίου κ.ά. - ν - Δημοκρατίας (1984) 3 ΑΑΔ 623. 420. Ναυτικός Όμιλος Πάφου - ν - Αρχής Λιμένων (1992) 1 ΑΑΔ 882.