Η ΣΧΕΣΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ & ΕΘΝΙΚΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΚΑΝ. (ΕΕ) 650/2012 ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

XII Η ΣΧΕΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ & ΕΘΝΙΚΟΥ ΙΔ.Δ.Δ. ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΚΑΝ (ΕΕ) 650/2012 532, αναπαραπομπή παρ. 533 επ., προκρίματα παρ. 540, προσαρμογή παρ. 541, δημόσια τά- ξη παρ. 542 επ., κανόνες αμέσου εφαρμογής, παρ. 549 επ.). Ακολουθεί η επιρροή της ΕΣΔΑ και της νομολογίας του ΕΔΔΑ που εμπλουτίζει τη σκέψη και την ολιστική προσέγγιση του ζη- τήματος (βλ. ιδίως υποσ. 1230 την ανάλυση της πρόσφατης ενδιαφέρουσας απόφασης στην υπόθεση Molla Salinari κατά Ελλάδος). Τα συμπεράσματα καταλήγουν (παρ. 555 επ.) ότι το σύστημα του κανονισμού, με σύνδεσμο τη συνήθη διαμονή και (περιορισμένη στο δίκαιο της ιθαγένειας του κληρονομούμενου) αναγνώριση της professio juris , είναι συνεκτικό και πλήρες και προσαρμοσμένο στις ανοικτές κοινωνίες (η επιρροή του Jurgen Basedow, στον οποίο ανα- φέρεται εκτενώς ο σ. – ιδίως παρ. 489 επ.- είναι εμφανής). 9. Το τρίτο τμήμα αφορά στην αναγνώριση και εκτέλεση κατά τον κανονισμό (παρ. 563 επ.). Αναλύεται η έννοια της απόφασης (παρ. 566), η ενδιαφέρουσα προβληματική των νομικών υβριδίων των δημόσιων πράξεων και η αρχή της ισοδυναμίας (παρ. 570), πριν εκτεθεί η αυτό- ματη αναγνώριση (παρ. 574 επ.), την οποία υιοθετεί και ο κανονισμός κληρονομικές σχέσεις κατά την παράδοση του ενωσιακού ιδ.δ.δ., και η εκτέλεση αποφάσεων στο πρότυπο του κα- νονισμού Βρυξέλλες Ι (παρ. 581 επ.) καθώς και το εριζόμενο θεωρητικά ζήτημα της «αποδο- χής» δημοσίων εγγράφων (παρ. 585 επ.). Και το τμήμα αυτό ευεργετείται από συμπεράσματα ενότητας (παρ. 601 επ.). 10. Το τέταρτο τμήμα αφορά στο ευρωπαϊκό κληρονομητήριο (παρ. 606) και δεν στερείται εν- διαφέροντος (ιδίως το θέμα της σχέσεως προς το ημεδαπό κληρονομητήριο, παρ. 630 επ., 633 επ., και η απόφαση του ΔΕΕ στην υπόθεση Oberle, παρ. 635 επ.). Πάντως από την ενοποιητική σκοπιά, όπως παρατηρεί ορθώς ο σ. (ιδίως παρ. 650 επ., 657 επ.), ο συντονισμός του ευρωπα- ϊκού με τα εθνικά κληρονομητήρια (σε όσα κράτη μέλη υπάρχουν, όπως πάντως στην Ελλάδα) μπορεί να είναι προβληματικός. 11. Στο πέμπτο τμήμα, ύστερα από τη βασανιστική και εξαντλητική ανάλυση που προηγήθη- κε, ο σ. αναλύει ιδιαίτερα ζητήματα στα οποία ο κληρονομικός κανονισμός εκτοπίζει τις εθνι- κές ρυθμίσεις (παρ. 669 επ.), φανερώνοντας πλήρως τη de lege lata επίδραση του κανονι- σμού στο ελληνικό κληρονομικό (και όχι μόνο) διεθνές δίκαιο, και αυτό διαδοχικά καταρχάς ως προς τη διεθνή δικαιοδοσία, εκκρεμοδικία και συνάφεια (παρ. 670 επ.), τις συμφωνίες πα- ρέκτασης (παρ. 678 επ.) κ.λπ. Στη συνέχεια (παρ. 694 επ.) αναλύεται η σχετική προβληματική ως προς το εφαρμοστέο δίκαιο (με ενδιαφέρουσα θέση σε σχέση με την εφαρμογή μετά τον Κανονισμό του άρθρου 1 του Ν 472/1974, παρ. 703) και την αναγνώριση και εκτέλεση απο- φάσεων, δημοσίων εγγράφων και συμβιβασμών (παρ. 704 επ.), καθώς και το ευρωπαϊκό κλη- ρονομητήριο (παρ. 715 επ.). Καταλήγει ο σ. ότι το πεδίο εφαρμογής μετά τον Κανονισμό του εθνικού δικαίου είναι συρρικνωμένο (παρ. 721 επ.) και εκθέτει τα περιορισμένα ζητήματα που συνεχίζουν να εμπίπτουν σε αυτό (παρ. 724 επ., τυπικό κύρος διατάξεων τελευταίας βούλησης που έγιναν προφορικά, σύμβαση για την κληρονομιά τρίτου, testamentary trust , υπό όρους δωρεά αιτία θανάτου και λοιπά ειδικά ζητήματα). 12. Το τελευταίο τμήμα είναι η de lege ferenda θέση του συγγραφέα, όπου εξετάζει αναλυτι- κά το ζήτημα της εγκατάλειψης της αρχής της ιθαγένειας και της αποδοχής της professio juris ως γενικού και ενιαίου συστήματος του ελληνικού ιδ.δ.δ. (παρ. 747 επ.), πράγμα που και προ- τείνει, αιτιολογώντας εκτενώς τη θέση του (παρ. 785 επ.). Η θέση αυτή στηρίζεται στην ποιοτι- κή υπεροχή του Κανονισμού που είναι πράγματι ένα πλέον σύγχρονο σύστημα (με την υιοθέ- τηση της συνήθους διαμονής αλλά και την έστω και περιορισμένα αποδοχή της professio juris ) και αφετέρου ο πολιτικός λόγος της εθνικής επιλογής του συνδέσμου της ιθαγενείας (η διατή-