Η ΣΧΕΣΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ & ΕΘΝΙΚΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΚΑΝ. (ΕΕ) 650/2012 ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

226 Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΝ(ΕΕ) 650/2012 ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΙΔ.Δ.Δ. Α. Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟ (ΑΡΘΡΑ 4-19) I. Γενικές παρατηρήσεις 713 Όπως προαναφέρθηκε, κατά τον κληρονομικό κανονισμό η διεθνής δικαιοδοσία των δικα- στηρίων των κρατών μελών (που δεσμεύονται από τον κανονισμό) καθορίζεται αποκλειστικά βάσει ενός ενιαίου (και σύγχρονου) συστήματος κανόνων ενωσιακής προέλευσης. Στο πλαί- σιο αυτό βασικός σκοπός και επιλογή του ενωσιακού νομοθέτη, για την προώθηση των γενι- κών σκοπών του κληρονομικού κανονισμού (που εκτέθηκαν στην εισαγωγή της παρούσας), και σε αντίθεση με λοιπούς βασικούς ενωσιακούς κανονισμούς, είναι, αφενός, η συγκέντρω- ση της διεθνούς δικαιοδοσίας σε σχέση με το σύνολο της υπόθεσης κληρονομικής διαδοχής και της κληρονομίας στα δικαστήρια ενός κράτους μέλους και η αποφυγή κατά το δυνατόν συ- ντρεχουσών δικαιοδοσιών και κατακερματισμού της διεθνούς δικαιοδοσίας, προκειμένου να αποφεύγεται κατά το δυνατόν η δυνατότητα παράλληλων διαδικασιών και ο κίνδυνος έκδο- σης αντιφατικών αποφάσεων (ενότητα του forum hereditatis ) 714 και, αφετέρου, η αρχή που έχει διεθνή δικαιοδοσία σε μία υπόθεση κληρονομικής διαδοχής να εφαρμόζει το δικό της δί- καιο (επιδιώκεται δηλαδή η ενότητα forum και ius ) για το σύνολο της κληρονομίας και για όλα τα θέματα κληρονομικής διαδοχής 715 . Για αυτό και γενική διεθνής δικαιοδοσία κατά τον κληρονομικό κανονισμό (άρθρο 4) απονέ- μεται κυρίως στα δικαστήρια του κράτους μέλους (που δεσμεύεται από τον κανονισμό) της τε- λευταίας συνήθους διαμονής του κληρονομούμενου, ενώ και ως εφαρμοστέο καταρχήν δί- καιο ορίζεται αυτό του κράτους (όχι όμως απαραίτητα μέλους) της τελευταίας συνήθους δι- αμονής του κληρονομούμενου (άρθρο 21), έτσι ώστε, αν ο κληρονομούμενος είχε τελευταία συνήθη διαμονή σε κράτος μέλος, να επιτυγχάνεται η επιδιωκόμενη ενότητα forum και ius . 713. Συνοπτική έκθεση των ζητημάτων του κεφαλαίου αυτού βλ. από Νικολαΐδη , σε ΑΚ Γεωργιάδη- Σταθόπουλου, Γενικές Αρχές Ια, εκδ. 2016, Ο Κανονισμός (ΕΕ) αριθ. 650/2012, σ. 1209 επ., αρ. 63-77. 714. Αναλυτικά για αυτές τις θεμελιώδεις επιδιώξεις, στις οποίες βασίζεται το σύστημα διεθνούς δικαι- οδοσίας που εγκαθιδρύει ο κληρονομικός κανονισμός, βλ. Dutta, MünchKomm BGB, Vor Art. 4 EuErbVO, αρ. 4 επ. και Art. 4 EuErbVO, αρ. 10· Queirolo , Jurisdiction in succession matters: General rules and choice of court, σε Bariatti/Viarengo/Villata (coord.), σ. 337 επ., 340. Βλ. προ- σφάτως και την απόφαση του ΔΕΕ της 21ης Ιουνίου 2018, Vincent Pierre Oberle , C-20/17, σκέψεις 49 επ. (αναλυτικά κατωτέρω υπό παρ. 635 επ.). Σημειώνεται ότι οι κανονισμοί Βρυξέλλες Ι (σε συ- νέχεια της Σύμβασης των Βρυξελλών) και Βρυξέλλες Ιbis υιοθετούν ένα δικαιοδοτικό σύστημα που βασίζεται στη συνύπαρξη πλήθους συντρεχουσών δικαιοδοσιών. Το ίδιο ισχύει σε σημαντικό βαθ- μό και για τους κανονισμούς 2201/2003 (βλ. άρθρο 3 σχετικά με το διαζύγιο, τον δικαστικό χωρι- σμό και την ακύρωση του γάμου) και 4/2009 για τις υποχρεώσεις διατροφής (άρθρο 3). 715. Για αυτή τη θεμελιώδη επιδίωξη της ενότητας forum και ius , στην οποία βασίζεται το σύστημα διε- θνούς δικαιοδοσίας που εγκαθιδρύει ο κληρονομικός κανονισμός βλ. κατωτέρω υπό παρ. 338 επ. 326 327