Η ΣΧΕΣΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ & ΕΘΝΙΚΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΚΑΝ. (ΕΕ) 650/2012 ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

228 Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΝ(ΕΕ) 650/2012 ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΙΔ.Δ.Δ. ται ειδικά κατωτέρω υπό ΙΙΙ) για τη λειτουργία των ρυθμίσεων του κανονισμού περί διεθνούς δικαιοδοσίας κ.λπ. (όπως και του συνόλου σχεδόν των ρυθμίσεών του), είναι η έννοια «δικα- στήριο» κατά τον κανονισμό (αφού μόνο τα δικαστήρια δεσμεύονται από τους κανόνες του περί διεθνούς δικαιοδοσίας και οι αποφάσεις τους κατά τον κανονισμό κυκλοφορούν στα λοι- πά κράτη μέλη, που δεσμεύονται από τον κανονισμό, δυνάμει των διατάξεων του κανονισμού για την αναγνώριση και εκτέλεση δικαστικών αποφάσεων) 717 . Για αυτό και κατωτέρω (υπό ΙΙ) προτάσσεται η ανάλυση της έννοιας δικαστήριο κατά τον κανονισμό και της πρακτικής της ση- μασίας. ΙΙ. Ειδικά η έννοια «δικαστήριο» κατά τον κανονισμό (άρθρο 3 παρ. 2) 718 1. Ο ορισμός του κανονισμού Κατά τη σκέψη 20 του προοιμίου του κανονισμού ο κληρονομικός κανονισμός θα πρέπει να σέβεται τα διάφορα καθεστώτα που διέπουν θέματα κληρονομικής διαδοχής και τα οποία ισχύουν στα κράτη μέλη. Για τους σκοπούς, συνεπώς, του κανονισμού στον όρο «δικαστήριο» θα πρέπει να δοθεί ευρεία έννοια, έτσι ώστε να καλύπτει όχι μόνο τα δικαστήρια κατά κυριο- λεξία, που ασκούν δικαστικά καθήκοντα, αλλά και τους συμβολαιογράφους ή τα γραφεία μη- τρώων, που ασκούν σε ορισμένα κράτη μέλη δικαστικά καθήκοντα σε υποθέσεις κληρονομι- κής διαδοχής κατά τον ίδιο τρόπο με τα δικαστήρια, καθώς και τους συμβολαιογράφους και επαγγελματίες του νομικού κλάδου, οι οποίοι σε ορισμένα κράτη μέλη ασκούν δικαστικά κα- θήκοντα για μία συγκεκριμένη κληρονομική διαδοχή κατ’ ανάθεση εξουσιών από δικαστήριο. κά τη ρύθμιση του άρθρου 13 του κανονισμού Πανόπουλο , σε Παμπούκη ΕρμΚ650, άρθρο 13 αρ. 1· Πίψου, Αρμ 2014, 412-413. Για το εφαρμοστέο δίκαιο στο τυπικό κύρος τέτοιων δηλώσεων κατά το άρθρο 28 του κανονισμού βλ. κατωτέρω υπό παρ. 519-520. Σημειώνεται ακόμη ότι στον κληρο- νομικό κανονισμό άλλη συντρέχουσα βάση γενικής ή ειδικής δωσιδικίας δεν προβλέπεται (πλην, όπως υποστηρίζεται, της δωσιδικίας της ανταγωγής, η οποία δεν προβλέπεται ρητά και ειδικά, ως αυτονόητη, βλ. Πίψου , Αρμ 2014, 413), ενώ στην πρόταση κανονισμού της Επιτροπής προβλεπόταν και η ειδική δικαιοδοτική βάση του τόπου όπου βρίσκεται το περιουσιακό στοιχείο σε σχέση με ζη- τήματα που άπτονται του εμπράγματου δικαιώματος μεταβίβασής του και καταχώρισης της μεταβί- βασης στο κτηματολόγιο. Το άρθρο 9 της πρότασης αυτής όριζε «Σε περίπτωση που το δίκαιο του κράτους μέλους στο οποίο βρίσκεται το εκάστοτε περιουσιακό στοιχείο αξιώνει παρέμβαση των δι- καστηρίων του προκειμένου να ληφθούν μέτρα που εμπίπτουν στη σφαίρα του εμπράγματου δι- καίου και σχετίζονται με τη μεταβίβαση της κυριότητας επί του συγκεκριμένου περιουσιακού στοι- χείου και με την καταχώρηση ή μεταγραφή της στο κτηματολόγιο, τα δικαστήρια του εν λόγω κρά- τους μέλους είναι αρμόδια για τη λήψη των σχετικών μέτρων». Αυτό έγινε δεκτό θετικά από τη θεω- ρία (βλ. Πίψου , Αρμ 2014, 413 και ιδίως MPI , RabelsZ 74 (2010), παρ. 119 επ.), όμως δεν υιοθετή- θηκε από τον κανονισμό. 717. Από την έννοια αυτήν μάλιστα του δικαστηρίου κατά τον κληρονομικό κανονισμό εξαρτώνται και άλλες βασικές έννοιες που ορίζει ειδικά ο κανονισμός (δικαστική απόφαση, δικαστικός συμβιβα- σμός) και σχετίζονται ιδίως με τις διατάξεις του για την αναγνώριση και εκτέλεση. Βλ. Wautelet , σε Bonomi/Wautelet, αρθρ. 3 αρ. 68 επ. και κατωτέρω υπό παρ. 334 και 566 επ. 718. Συνοπτική έκθεση όσων ακολουθούν στο σημείο αυτό βλ. από Νικολαΐδη , σε Παμπούκη, ΕρμΚ650, άρθρο 3 αρ. 27-35· τον ίδιο , σε Pamboukis, EU Succession Regulation No 650/2012, A Commentary, ed. 2017, άρθρο 3 αρ. 27-35· τον ίδιο , σε ΑΚ Γεωργιάδη-Σταθόπουλου, Γενικές Αρχές Ια, εκδ. 2016, Ο Κανονισμός (ΕΕ) αριθ. 650/2012, σ. 1209 επ., αρ. 64-67. 330