Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗ ΣΧΕΣΗ ΤΡΑΠΕΖΑΣ - ΠΕΛΑΤΗ

Η ΣΧΕΣΗ ΤΡΑΠΕΖΑΣ - ΠΕΛΑΤΗ: ΒΑΣΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ 9 βαση 7 , στο πλαίσιο της οποίας γεννώνται για την τράπεζα αυξημένες παρεπόμε- νες υποχρεώσεις προστασίας των εννόμων συμφερόντων του πελάτη της. Συνέ- πεια του συμβατικού χαρακτήρα της σχέσης τράπεζας – πελάτη είναι η υποχρέω- ση της τράπεζας να διεξάγει τις επιμέρους εργασίες που επιθυμεί ο πελάτης, πλην της παροχής πιστώσεων. Θεμέλιο της θεωρίας περί γενικής τραπεζικής σύμβασης αποτελεί το προοίμιο των συναλλακτικών όρων των τραπεζών, σύμφωνα με το οποίο η τράπεζα θέτει στη διάθεση του πελάτη τις εγκαταστάσεις της για τη διεκ- περαίωση των πάσης φύσεως εντολών του, καθώς και οι τυποποιημένοι ΓΟΣ, οι οποίοι διέπουν το σύνολο της συναλλακτικής σχέσης της τράπεζας με τον πελάτη και εξειδικεύονται στη συνέχεια από ειδικότερους. Ωστόσο, η άποψη αυτή αμφισβητείται έντονα 8 . Πράγματι, αν λάβει κανείς υπό- ψη την πλεονεκτική θέση της τράπεζας έναντι των πελατών της, η δημιουργία αυ- ξημένων παρεπόμενων υποχρεώσεων της τελευταίας μπορεί ευχερώς να θεμελι- ωθεί στην καλή πίστη και στη θέση του πελάτη ως καταναλωτή , χωρίς ανάγκη προσφυγής στη θεωρία της γενικής τραπεζικής σύμβασης. Στην ίδια βάση μπο- ρούν να θεμελιωθούν οι υποχρεώσεις της τράπεζας προς τον πελάτη και όταν δεν έχει συναφθεί σύμβαση διαρκείας μεταξύ τους. Για τη θεμελίωση των ενι- σχυμένων υποχρεώσεων της τράπεζας στο συμβατικό στάδιο, πρόσφορη κρίνε- ται η εφαρμογή της ΑΚ 288, ενώ κατά το προσυμβατικό στάδιο μπορεί ευχερώς να εφαρμοστεί η ΑΚ 197. Με την εφαρμογή των εν λόγω γενικών ρητρών ο εφαρ- μοστής του δικαίου είναι δυνατόν να εξειδικεύει το είδος, την έκταση, την έντα- ση και το περιεχόμενο των παρεπόμενων υποχρεώσεων της τράπεζας έναντι του εκάστοτε συγκεκριμένου πελάτη, ανάλογα με τα δεδομένα της συγκεκριμένης κάθε φορά συμβατικής ή προσυμβατικής σχέσης τράπεζας και πελάτη, γεγονός που δεν θα ήταν δυνατό με την εφαρμογή της θεωρίας της γενικής τραπεζικής σύμβασης 9 . Κατά την άποψη που απορρίπτει την ύπαρξη γενικής τραπεζικής σύμβασης 10 , η δέσμη υποχρεώσεων της τράπεζας απορρέει είτε από την ευθύνη από διαπραγ- ματεύσεις (ΑΚ 197) είτε, στη βάση της αρχής της καλής πίστης (ΑΚ 288), από τη σχέση εμπιστοσύνης που δημιουργείται μεταξύ τραπεζών και πελατών. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, η έννομη σχέση τράπεζας και πελάτη δεν προϋποθέτει τη σύ- ναψη σύμβασης, αλλά αρκεί μια πρώτη «δικαιοπρακτική επαφή». Συνεπώς, η ευ- θύνη της τράπεζας σύμφωνα με την άποψη αυτή είναι ευθύνη εκ του νόμου, ενώ 7. Έτσι Κ. Hopt, Der Kapitelanlegerschutz im Recht der Banken, 1975, σ. 393, H.-U. Fuchs, Zur Lehre vom allgemeinen Bankvertrag, 1982. 8. Βλ. Ν. Ρόκα, Χρ. Γκόρτσου, Αλ. Μικρουλέα, Χρ. Λιβαδά, Στοιχεία Τραπεζικού Δικαίου, 2016, σ. 467. 9. Βλ. Ν. Ρόκα, Χρ. Γκόρτσου, Αλ. Μικρουλέα, Χρ. Λιβαδά, Στοιχεία Τραπεζικού Δικαίου, 2016, σ. 467. 10. Βλ. Ν.Ρόκα, Χρ. Γκόρτσου, Αλ. Μικρουλέα, Χρ. Λιβαδά, Στοιχεία Τραπεζικού Δικαίου, 2016, σ. 468.