Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗ ΣΧΕΣΗ ΤΡΑΠΕΖΑΣ - ΠΕΛΑΤΗ

10 ΓΕΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΗΣ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑΣ ΤΩΝ ΠΔ ΣΤΑ ΠΙΣΤΩΤΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ σε περίπτωση παραβίασης των εν λόγω υποχρεώσεων, η τράπεζα δεν θα υπο- χρεωθεί σε εκπλήρωση τραπεζικών εργασιών, αλλά σε αποζημίωση του πελά- τη. Ούτε, όμως, η θέση αυτή είναι αναγκαία, αν γίνει δεκτή η θεωρία της ιδιαιτε- ρότητας της σχέσης τράπεζας – πελάτη (βλ. παραπάνω), καθώς οι διατάξεις ΑΚ 197-198 και 288 αρκούν για τη θεμελίωση της σχέσης εμπιστοσύνης και των πα- ρεπόμενων υποχρεώσεων προστασίας. Κατά τρίτη άποψη , οι υποχρεώσεις της τράπεζας έναντι των πελατών που εί- ναι καταναλωτές μπορούν να θεμελιωθούν και στο άρθρο 8 του Ν. 2251/1994 11 , για την προστασία του καταναλωτή, το οποίο θεμελιώνει αυτοτελή λόγο ευθύνης, ανεξάρτητα από την ύπαρξη σύμβασης ή τη γέννηση αδικοπρακτικής ενοχής 12 . Δ. Οι υποχρεώσεις των πιστωτικών ιδρυμάτων έναντι των πελατών τους 1. Γενικές υποχρεώσεις α. Κατ’ αρχήν, το πιστωτικό ίδρυμα, όπως κάθε επιχείρηση, διαθέτει την επι- χειρηματική ελευθερία και δεν είναι υποχρεωμένο να συναλλάσσεται με όλους τους υποψηφίους πελάτες του, ούτε να ασκεί όλες τις τραπεζικές εργασίες, ούτε να μην προβαίνει σε νομότυπη καταγγελία υφιστάμενης συναλλακτικής σχέσης με πελάτη του 13 . Πολύ δε περισσότερο όταν το πιστωτικό ίδρυμα οφείλει να λαμβά- νει τις αποφάσεις του με γνώμονα τη ρευστότητα και τη φερεγγυότητά του, ένε- κα της προστασίας των καταθετών. Έτσι το πιστωτικό ίδρυμα μπορεί ή ενδεχο- μένως υποχρεούται κιόλας, να μην συναλλαχθεί με κάποιον πελάτη που εμφανί- ζει μειωμένη φερεγγυότητα 14 , μπορεί να αποφασίσει ότι θα χρηματοδοτεί συγκε- 11. Βλ. ΑΠ 589/2001, ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΕφΑθ 9460/1999, ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΠΠρΘεσ 19932/2009, ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, Φ. Δωρή, Ο χαρακτηρισμός των αντισυμβαλλομένων των τραπεζών ως καταναλω- τών ως προϋπόθεση για την προστασία τους από τους ΓΟΣ, ΝοΒ 2004, 729, Α. Μικρουλέα, Ζητήματα αστικής ευθύνης των τραπεζών κατά τη διενέργεια πληρωμών και μεταφορά κε- φαλαίων, 2007, 306, Ι.Καράκωστα, Οι γενικοί όροι των τραπεζικών συναλλαγών, 2001, 28- 35, ιδίου , Ο αποδέκτης τραπεζικών υπηρεσιών ως καταναλωτής, ΧρΙΔ 2003, 97 επ, Σ. Βασι- λόπουλο , Δίκαιο προστασίας καταναλωτών, τομ. Ι, 2008, 39 επ,, Β. Χριστιανό , Η προστα- σία του επενδυτή ως καταναλωτή στο κοινοτικό δίκαιο, ΕλλΔνη 43, 1558 επ., Δ. Αυγητίδη , Ο αποδέκτης των επενδυτικών υπηρεσιών ως καταναλωτής, ΕπισκΕΔ 2001, 286, Ν. Ρόκα, Χρ. Γκόρτσου, Αλ. Μικρουλέα, Χρ. Λιβαδά, Στοιχεία Τραπεζικού Δικαίου, 2016, σ. 469. 12. Βλ. Κ. Φουντεδάκη, Άρθρο 8, Δίκαιο Προστασίας Καταναλωτή (επιμ. Ε. Αλεξανδρίδου), 2015,537, Ι. Καράκωστα, Δίκαιο Προστασίας Καταναλωτή, 2016, 319, Θ. Κατσά, σε Β. Δού- βλη/Α. Μπώλο (επιμ.), Δίκαιο Προστασίας Καταναλωτών, Τομ. ΙΙ, 2008, 1323-1324. 13. Βλ. Ν. Ρόκα, Χρ. Γκόρτσου, Αλ. Μικρουλέα, Χρ. Λιβαδά, Στοιχεία Τραπεζικού Δικαίου, 2016, σ. 470-471. 14. Τούτο προκύπτει άλλωστε και από την Οδηγία 2008/48/ΕΚ για τον υπεύθυνο δανεισμό στις συμβάσεις καταναλωτικής πίστης, όπως αυτή ενσωματώθηκε στο ελληνικό δίκαιο με την υπ’ αριθμ. Ζ1-699/2010 ΚΥΑ των Υπουργών Οικονομικών, Οικονομίας, Ανταγωνιστικότη- τας και Ναυτιλίας και Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η οποία,