ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

Θεωρία της ποινής 180 τρεις φορές ακόμη, διότι συντρέχουν στο πρόσωπό του οι αντίστοιχες ελαφρυντι- κές περιστάσεις του άρ. 84 παρ. 2 στοιχ., ήτοι η ελαφρυντική περίσταση του στοιχ. α΄ (προηγούμενος έντιμος βίος), η ελαφρυντική περίσταση του στοιχ. γ΄ (ανάρμο- στη συμπεριφορά του παθόντος) και τέλος η ελαφρυντική περίσταση του στοιχ. δ΄ ΠΚ (ειλικρινής μεταμέλεια). Εδώ έχουμε συρροή λόγων μείωσης της ποινής. Για να βρούμε λοιπόν την ποι- νή, που έπρεπε να επιβληθεί στον συγκεκριμένο δράστη της απόπειρας ανθρωπο- κτονίας, σύμφωνα με το προϊσχύσαν καθεστώς του ΠΚ, θα έπρεπε να μειώσουμε πρώτα, κατά τις υποδείξεις του άρ. 85 ΠΚ, μια φορά την ποινή του ολοκληρωμέ- νου εγκλήματος της ανθρωποκτονίας, έτσι ώστε να πάρουμε το πλαίσιο της μειω- μένης ποινής, που αντιστοιχεί στην απόπειρα της ανθρωποκτονίας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της μειωμένης ποινής, που προέκυψε για την απόπειρα ανθρωποκτο- νίας, θα έπρεπε να λάβουμε υπ’ όψη, όπως μας λέει το άρ 85 ΠΚ, το γεγονός ότι εκτός από τον λόγο, που χρησιμοποιήθηκε για να μειωθεί η ποινή του ολοκληρω- μένου εγκλήματος (εδώ ο λόγος αυτός ήταν η απόπειρα), συντρέχουν ακόμη και τρεις ελαφρυντικές περιστάσεις του άρ. 84 παρ. 2 ΠΚ, κάθε μια από τις οποίες θα μπορούσε από μόνη της να μειώσει την ποινή στο προβλεπόμενο από το άρ. 83 ΠΚ πλαίσιο. Επομένως λογικά το τελικό μέγεθος ποινής, που αρμόζει στον συγκε- κριμένο δράστη, θα έπρεπε να κινηθεί προς το ελάχιστο όριο του σχετικά μειω- μένου πλαισίου της ποινής ή περίπου κοντά σε αυτό. Εάν τώρα την απόπειρα αν- θρωποκτονίας δεν την συνόδευαν τρεις ελαφρυντικές περιστάσεις, αλλά μόνο δύο ή μια, τότε η ποινή που θα επεβάλλετο στον δράστη, θα είχε την τάση να φύγει από το ελάχιστο όριο της μειωμένης ποινής και να κινηθεί προς τα πάνω. Εφ’ όσον γινόταν επίκληση περισσότερων λόγων μείωσης της ποινής, το Δικαστήριο ήταν υποχρεωμένο να τους εξετάσει όλου ς στην απόφασή του και να αιτιολογήσει την αποδοχή ή την απόρριψή τους. Διότι μπορεί μεν να γινόταν μια φορά η μείωση της ποινής, λαμβάνονταν όμως υπ’ όψη στην επιμέτρηση αυτής η συνδρομή και των άλλων λόγων μείωσης (έτσι Μ. Μαργαρίτης , ΠΚ, 2014, σελ. 249 αριθμ. 8. Κ. Σταμά- της , ΣυστΕρμΠΚ, άρ. 85 α.π. 5. ΑΠ 460/2007 , ΠΧρ 2008, σελ. 126. ΑΠ 1519/2005 , ΠΧρ 2006, σελ. 310. Βλ. όμως την άστοχη ΑΠ 747/2000 , ΠΧρ 2001, σελ. 70, που έκρι- νε ότι, εφ’ όσον έγινε δεκτή από το Δικαστήριο η συνδρομή απόπειρας, είναι απαρά- δεκτη, ελλείψει εννόμου συμφέροντος, η σχετική αίτηση αναίρεσης για αναιτιολόγη- τη απόρριψη αιτήματος ελαφρυντικών). Το ασαφές και ανέλεγκτο αυτό καθεστώς για την επιμέτρηση της ποινής στην περί- πτωση συνδρομής πολλών λόγων μείωσης της ποινής μαζί με ελαφρυντικές περιστά- σεις ή συνδρομής μόνο πολλών ελαφρυντικών περιστάσεων, ορθώς αντικαταστάθη- κε από τον νέο ΠΚ διότι δεν ήταν ορατό, τί ακριβώς έλαβε υπ’ όψη του το Δικαστήριο από τις συντρέχουσες περιπτώσεις μείωσης της ποινής, για να καταλήξει στην τελική ποινή που επέβαλε στον δράστη. Στη σημερινή του διατύπωση το άρ. 85 ΠΚ, υποδει- κνύει στο Δικαστήριο το συγκεριμένο μέγεθος μείωσης της ποινής, στο οποίο αυτό οφείλει να καταλήξει. Έτσι, σύμφωνα με το άρ. 85 ΠΚ, εφ’ όσον συντρέχουν οι προ-