ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

185 Επιμέτρηση της ποινής με φυλάκιση μέχρι 5 ετών, αφού αυτό είναι το όριο της φυλάκισης. Για να αποτρέ- ψει ωστόσο, ορθώς βέβαια, ο νόμος την επιεική μεταχείριση του δράστη σε τέτοιες πολύνεκρες τραγωδίες, «μπλόκαρε» στο άρ. 94 παρ. 2 εδ. β΄ ΠΚ την εφαρμογή της αληθινής κατ’ ιδέαν συρροής και «εξέτρεπε», κακώς ασφαλώς, το σχετικό υλι- κό των περιπτώσεων αυτών στον χώρο της αληθινής πραγματικής συρροής, που προβλέπεται στην παρ. 1 του άρθρου αυτού, γεγονός που επέτρεπε στον δικαστή να υπερβεί στα πλημμελήματα το ανώτατο όριο της ποινής φυλάκισης και να φτά- σει τα 10 χρόνια (σήμερα το πλαφόν θα ήταν στο 8 χρόνια). Η νομοθετική αυτή επιλογή ορθώς επικρίθηκε ομόφωνα από την επιστημονική θεωρία ως δογματικό «εξάμβλωμα» που «ισοπεδώνει» τις μορφές της αληθινής συρροής, αφού μια περίπτωση αληθινής κατ’ ιδέαν συρροής την αντιμετωπίζει με τα μέτρα της αληθινής πραγματικής συρροής. Κατά συνέπεια ορθώς επίσης καταρ- γήθηκε η διάταξη αυτή στον νέοΠΚ, η αστοχία του οποίου όμως είναι ότι δεν φρό- ντισε να δημιουργήσει δογματικά άψογη υποκατάστατη ρύθμιση, που να επιλύ- ει ικανοποιητικά το σοβαρό αυτό πρόβλημα, ώστε να μη παρουσιάζεται το σκαν- δαλώδες φαινόμενο ο δράστης να έχει το ίδιο επιμετρητικό πλαίσιο είτε σκότω- σε από αμέλεια ένα άνθρωπο είτε σκότωσε πολλούς. Θα έπρεπε, κατά την άποψή μου, στα κατ΄ ιδίαν εγκλήματα που τιμωρούν την αμέλεια του δράστη να προσε- τίθετο μια παράγραφος που θα όριζε ότι, «εάν η πράξη του δράστη είχε ως επα- κόλουθο τον θάνατο πολλών ατόμων, επιβάλλεται φυλάκιση μέχρι 8 ή 10 ετών». Θα έφτιαχνε δηλ. σε αυτή την περίπτωση ο νομοθέτης ένα είδος εκ του αποτελέ- σματος χαρακτηριζομένου εγκλήματος στην βάση ενός εγκλήματος από αμέλεια. Πρέπει να σημειωθεί ότι, καθ’ υπόδειξη του άρ. 94 παρ. 3 ΠΚ, εάν δεν μπορεί για οποιοδήποτε λόγο να εκτελεσθεί κάποια από τις ποινές, που συνέβαλαν στον σχημα- τισμό της συνολικής ποινής, εξακολουθεί η εκτέλεση των υπολοίπων ποινών, εκτός εάν συντρέχει περίπτωση καθορισμού νέας συνολικής ποινής, οπότε για το ζήτημα αυτό φροντίζει ο Εισαγγελέας είτε αυτεπάγγελτα είτε με αίτηση του καταδικασθέντος. Παράδειγμα: Ας υποτεθεί ότι κατηγορείται κάποιος για απάτη (άρ. 386 παρ. 1 εδ. β΄ ΠΚ), υπεξαίρεση (άρ. 375 παρ. 1 εδ. α΄ ΠΚ) και πλαστογραφία (άρ. 216 παρ. 1 ΠΚ) και ότι για τις πράξεις αυτές τιμωρείται από το Δικαστήριο με φυλάκιση 4 ετών για την απάτη, 3 ετών για την υπεξαίρεση και 2 ετών για την πλαστογραφία. Έτσι με ποινή - βάση τη φυλάκιση των 4 ετών για την απάτη προκύπτει γι’ αυτόν προς έκτιση συνολική ποινή 5 ετών (4+1,5+1,5 = 6 χρόνια, που γίνονται τελικά 5, επει- δή αυτό είναι το μέγιστο όριο της φυλάκισης). Εάν πριν γίνει αμετάκλητη η σχετική απόφαση του Δικαστηρίου παραγραφεί το έγκλημα της απάτης, τότε φεύγει εντε- λώς η αντίστοιχη ποινή της απάτης και γίνεται νέα συνολική ποινή, που θα έχει τώρα πια ως ποινή βάση τη φυλάκιση των 3 ετών για την υπεξαίρεση, επαυξημέ- νη κατά 1,5 χρόνια από την συντρέχουσα ποινή της πλαστογραφίας, έτσι ώστε η νέα συνολική ποινή να ανέρχεται τώρα 4, 5 χρόνια. Με τον ίδιο τρόπο μπορεί να μειωθεί περαιτέρω ανάλογα η συνολική ποινή, εάν υπάρξουν πρόσθετοι λόγοι εξάλειψης του αξιοποίνου ή απόσβεσης της ποινής για κάποιον που έχει τιμωρηθεί για τη διάπραξη πολλών εγκλημάτων.