ΔΙΑΙΤΗΤΙΚΗ ΕΠΙΛΥΣΗ ΔΙΕΘΝΩΝ ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΚΑΙ ΕΝΩΣΙΑΚΗ ΈΝΝΟΜΗ ΤΑΞΗ

48 ΔΙΑΙΤΗΤΙΚΗ ΕΠΙΛΥΣΗ ΔΙΕΘΝΩΝ ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ 111. Το γεγονός ότι οι εν λόγω έμμεσες επενδύσεις συνιστούν κινήσεις κεφαλαίων κατά την έννοια του άρθρου 63 ΣΛΕΕ δεν καθιστά αποκλειστική την αρμοδιότητα της Ένωσης για τη σύναψη διεθνούς συνθήκης με αυτό το αντικείμενο, ούτε με την επί- κληση του άρθρου 3 παρ. 2 ΣΛΕΕ, το οποίο ορίζει ότι «Η Ένωση έχει επίσης αποκλει- στική αρμοδιότητα για τη σύναψη διεθνούς συμφωνίας, όταν η σύναψη αυτή (…) εν- δέχεται να επηρεάσει τους κοινούς κανόνες ή να μεταβάλλει την εμβέλειά τους». Το Δικαστήριο, αποδίδοντας το αληθινό νόημα προηγούμενης απόφασής του 85 θεώρησε σχετικά ότι ως κοινοί κανόνες νοούνται πράξεις του παράγωγου δικαίου που έχουν ήδη θεσπιστεί στο πλαίσιο της εφαρμογής μιας κοινής πολιτικής, όποτε και αναγνω- ρίζεται η παράλληλη εξωτερική αποκλειστική αρμοδιότητα στην Ένωση, ούτως ώστε να αποτρέπεται το ενδεχόμενο να αναλαμβάνουν τα κράτη μέλη διεθνείς δεσμεύσεις που ενδέχεται να επηρεάσουν τους κοινούς κανόνες ή να μεταβάλουν την εμβέλειά τους. Οι κανόνες του πρωτογενούς δικαίου άλλωστε δεν μπορούν να τροποποιηθούν, να καταργηθούν ή να μεταβληθεί η εμβέλειά τους από τη διεθνή συνθήκη, η οποία υπόκειται σε αυτούς και πρέπει να τους τηρεί 86 . Συνεπώς οι μη άμεσες επενδύσεις και η σύναψη διεθνών συνθηκών με αντικείμενο τις εν λόγω επενδύσεις εμπίπτει στη συ- ντρέχουσα αρμοδιότητα κρατών μελών και Ένωσης, κατά το άρθρο 216, παρ. 1, ΣΛΕΕ (που απονέμει στην Ένωση για τη σύναψη συμφωνίας η οποία είναι «αναγκαία για την επίτευξη, στο πλαίσιο των πολιτικών της Ένωσης, ενός εκ των στόχων που καθο- ρίζονται από τις Συνθήκες»), σε συνδυασμό και με το άρθρο 4, παρ. 1, ΣΛΕΕ που ορί- ζει ότι η Ένωση «έχει συντρέχουσα αρμοδιότητα με τα κράτη μέλη όταν οι Συνθήκες της απονέμουν αρμοδιότητα μη εμπίπτουσα στους τομείς των άρθρων 3 και 6», όπως συμβαίνει εν προκειμένω. 112. Εν συνεχεία το Δικαστήριο τονίζει ότι το άρθρο 207, παρ. 1, ΣΛΕΕ αναφέρεται εν γένει στις πράξεις της Ένωσης στον τομέα των «άμεσων ξένων επενδύσεων», χω- ρίς να διακρίνει μεταξύ πράξεων που σκοπούν στην εισδοχή και πράξεων που σκο- πούν στην προστασία των εν λόγω επενδύσεων. Το από τη Συνθήκη πλαίσιο προστα- σίας των επενδύσεων («μεταχειρίση όχι λιγότερο ευνοϊκή/ απαγόρευση της αυθαίρε- της μεταχειρίσης ως προς την εκμετάλλευση, την αύξηση και την πώληση, από φυ- σικά και νομικά πρόσωπα του άλλου συμβαλλόμενου μέρους, των συμμετοχών τους στις εταιρίες που ασκούν οικονομικές δραστηριότητες και είναι εγκατεστημένες στο έδαφος του άλλου συμβαλλόμενου μέρους, απαγόρευση απαλλοτρίωσης χωρίς να συντρέχει λόγος δημοσίου συμφέροντος και χωρίς εύλογη αποζημίωση) σκοπεί στην προαγωγή, τη διευκόλυνση και τη ρύθμιση των εμπορικών συναλλαγών μεταξύ Ένω- σης και Δημοκρατίας της Σιγκαπούρης και συνεπώς εμπίπτει στο σύνολό του στην αποκλειστική αρμοδιότητα της Ένωσης 87 . 113. Καταλήγοντας θεωρούμε ότι η κατά τα ανωτέρω αποκλειστική αρμοδιότητα της Ένωσης δεν είναι ικανή από μόνη της να διασφαλίσει ένα συνεκτικό και ολοκληρω- μένο πλαίσιο προστασίας των αλλοδαπών επενδύσεων και συνεπώς η πιο ασφαλής διαδικαστική οδός είναι η σύναψη μικτών συμφωνιών που θα καθιστούν δεσμευτικές τις εν λόγω συμφωνίες για την Ένωση και τα κράτη μέλη διασφαλίζοντας ένα ομοιό- 85. Αποφαση ΔΕΚ, 31.3.1971, Επιτροπή κατά Συμβουλίου, 22/70, EU:C:1971:32. 86. Σκέψεις 233, 235 της γνωμοδότησης ΔΕΕ 2/15, op.cit. 87. Σκέψεις 94-96 της γνωμοδότησης ΔΕΕ 2/15, op.cit.