ΔΙΑΙΤΗΤΙΚΗ ΕΠΙΛΥΣΗ ΔΙΕΘΝΩΝ ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΚΑΙ ΕΝΩΣΙΑΚΗ ΈΝΝΟΜΗ ΤΑΞΗ

ΣΧΕΣΗ ΕΝΩΣΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ «ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΕΣ» ΣΥΝΘΗΚΕΣ 49 μορφο πλαίσιο προστασίας 88 . Η ευθύνη για την παραβίαση μιας τέτοιας συμφωνίας μπορεί να κατανέμεται εσωτερικά μεταξύ της Ένωσης και των κρατών μελών 89 , ενώ ο προβλεπόμενος μηχανισμός επίλυσης των διαφορών μπορεί να προβλέπει ή να εγγυ- άται τη δυνατότητα της Ένωσης και των κρατών μελών να καθορίζουν τα διάδικα μέ- ρη σε μια τέτοια διαφορά. Παρόμοιος μηχανισμός (που ενεργοποιείται δυνητικά ύστε- ρα από αίτηση του προσφεύγοντος επενδυτή) ισχύει στο πλαίσιο της Συνθήκης για τον Χάρτη Ενέργειας που αποτελεί μικτή συνθήκη, καθώς είναι συμβαλλόμενοι σε αυ- τόν οι ΕΚ και τα κράτη μέλη 90 , αλλά και στο πλαίσιο της ΣΟΕΣ (CETA), όπου, όπως θα δούμε, ενεργοποιείται υποχρεωτικά 91 . 88. Σημειώνεται ότι ο μικτός χαρακτήρας των σχετικών συνθηκών επιβάλλεται λόγω της αρ- μοδιότητας των κρατών μελών, όχι μόνο στο πεδίο των έμμεσων επενδύσεων, αλλά και στο πεδίο της φορολογίας, της εγκατάστασης και των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιο- κτησίας, βλ. σχετικά M. Burgstaller, “The future of bilateral investment treaties of EU member States”, In: Bungenberg M., Griebel J., Hindelang S. (eds) “International Investment Law and EU Law. European Yearbook of International Economic Law” Springer, Berlin, Heidelberg, 2011, σελ. 55-77 και ειδικά σελ. 66; D. Leczykiewicz, “Common commercial policy: the expanding competence of the European Union in the area of international trade”, German law journal, Vol. 6, Nº 11 , 2005, σελ. 1673-1686, 1675; M. Krajewski , “External trade law and the Constitution Treaty: towards a federal and more democratic common commercial policy?”, C.M.L.Rev., 2005, σελ. 91-127 και ει- δικά σελ. 112, L. Mola, “Which role for the EU in the development of international in- vestment law ?”, SSRN Electronic Journal, July 2008, σελ. 26; C. Herrmann , “The treaty of Lisbon expands the EU’s external trade and investment powers”, ASIL Insight , Vol. 14, Issue 28, 2010, σελ. 3; M. Bungenberg , “Going global? The EU common commercial policy after Lisbon”, in C. Herrmann and J.P. Terhechte (eds), European Yearbook of Internatio- nal Economic Law 2010, Springer 2010, σελ. 123-151, 133, J. Dutheil de la Rochère , “Le pouvoir des États membres de l’Union européenne de conclure des traités bilatéraux d’in- vestissement”, in C. Boutayeb, J.-C. Masclet, S. Rodrigues, H. Ruiz Fabri (dirs), “L’ Union Européenne: Union de droit, Union des droits”, Mélanges en l’honneur de Philippe Manin, Paris, A. Pedone (eds) 2010, σελ. 395. 89. Βλ. για το ζήτημα αυτό κανονισμό 912/2014 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβου- λίου, 23.7.2014, για τη θέσπιση πλαισίου διαχείρισης της χρηματοδοτικής ευθύνης σε σχέ- ση με δικαστήρια επίλυσης διαφορών μεταξύ επενδυτή και κράτους που συστήνονται βά- σει διεθνών συμφωνιών στις οποίες η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι συμβαλλόμενο μέρος, ΕΕ L 257 της 28.8.2014, σελ. 121 έως 134. Για την κατανομή της ευθύνης μεταξύ της Ένωσης και των κρατών μελών στο πεδίο των επενδυτικών διαφορών που απορρέουν από παρόμοιες μικτές συμφωνίες και το σχετικό νομικό πλαίσιο που θεσπίζει ο κανονισμός, βλ. μεταξύ άλ- λων, Angelos Dimopoulos , “The involvement of the EU in investor-state dispute settlement: A question of responsibilities” (2014) 51 C.M.L.Rev., Issue 6, σελ. 1671-1720. 90. Μια δήλωση σύμφωνα με το άρθρο 26 του Χάρτη ορίζει, μεταξύ άλλων, ότι οι ΕΚ και τα κράτη μέλη που είναι συμβαλλόμενα μέρη και συνεπώς έχουν και τη διεθνή ευθύνη τή- ρησης των συμπεφωνημένων, καθείς στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του, έχουν τη δυνα- τότητα να καθορίζουν μεταξύ τους, αν παραστεί ανάγκη, ποιο θα είναι το καθού διάδικο μέρος σε μια διαιτητική δίκη που κινεί αλλοδαπός επενδυτής μιας άλλης συμβαλλόμενης χώρας. Στην περίπτωση αυτή κατόπιν αίτησης (την οποία δύναται να υποβάλλει ο προ- σφεύγων διάδικος επενδυτής) μπορεί να ορίζεται ο καθού διάδικος (ήτοι οι ΕΚ ή τα κράτη μέλη) εντός προθεσμίας 30 ημερών. Αυτή η δυνατότητα του προσφεύγοντος αλλοδαπού επενδυτή δεν παραβλάπτει θεωρούμε το δικονομικό δικαίωμα του να στραφεί κατά αμ- φοτέρων, ήτοι των ΕΚ και των κρατών μελών τους. 91. Στο πλαίσιο της CETA o προσφεύγων επενδυτής υποχρεούται να υποβάλλει αίτηση καθο- ρισμού του καθού (της Ένωσης ή κράτους μέλους της) στη διαιτητική διαδικασία (βλ. σχε-