ΑΡΧΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟ

VIII Μ. Κανελλοπούλου-Μπότη, ο Ευρωπαίος νομοθέτης αντιμετω- πίζει θετικά την επεξεργασία δεδομένων για σκοπούς αρχειο- θέτησης και έρευνας, ορίζοντας αρκετές εξαιρέσεις προς δι- ευκόλυνσή τους, όπως η εξαίρεση από την αρχή της περιορι- σμένης διάρκειας τήρησης των δεδομένων ή από το δικαίωμα διαγραφής. Η εύρυθμη λειτουργία των αρχείων θα προϋπέθετε ωστόσο ει- δικότερους κανόνες για την επεξεργασία προσωπικών δεδομέ- νων στο πλαίσιο της αρχειοθέτησης. Η υιοθέτηση ειδικότερων διατάξεων, που θα ενοποιούσαν και θα εναρμόνιζαν τη νομοθε- σία των αρχείων με τις απαιτήσεις της προστασίας των προσω- πικών δεδομένων, θα επέτρεπε τη συγκεκριμένη αντιμετώπι- ση των απορρήτων, αλλά και τη σύμμετρη ικανοποίηση των δι- καιωμάτων αφενός στην ιδιωτικότητα και αφετέρου στην πρό- σβαση και στην έρευνα. Η όποια ρύθμιση θα έπρεπε να λαμβάνει υπόψη το σύνολο των ρυθμιστικών και ιστορικών προσεγγίσε- ων που έχουν καθιερωθεί. Περαιτέρω, όπως επισημαίνει η συγγραφέας, η αδιαφοροποίητη αντιμετώπιση των αρχείων ιδιωτικού περιεχομένου, ανεξάρτη- τα δηλ. από τη φύση τους ως αρχεία ιστορικού ή πολιτιστικού ενδιαφέροντος, μπορεί να ανταποκρίνεται στη γραμματική αλλά όχι στην τελολογική ερμηνεία του νέου νόμου που διέπει τα αρ- χεία, δηλ. τον Ν 4610/2019. Η αντιμετώπιση αυτή δεν λαμβάνει υπόψη (και την κανονιστική επιλογή) πως τα «αρχεία και το αρ- χειακό υλικό αποτελούν εθνικό πλούτο και μέρος της εθνικής πολιτιστικής κληρονομιάς» ή «πολιτιστικά αγαθά». Μία κατηγο- ριοποίηση που εντάσσει τα αρχεία σε μία ιδιαίτερη κατηγορία που αντιστοιχεί στα «κοινόχρηστα πράγματα» εν πολλοίς εκτός συναλλαγής. Ίσως όλη η συζήτηση για τα αρχεία και το δίκαιο να μπορού- σε να συνοψιστεί στο ερώτημα «σε ποιον ανήκει ένα αρχείο». Στον δημιουργό του, τον κάτοχο, τον δωρητή, τη δημόσια