ΑΡΧΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟ

VI ατέρμονη διατήρηση, την προσβασιμότητα, τη διάχυση και την πολλαπλή χρήση της. Ωστόσο η Μαρία Κανελλοπούλου-Μπότη, ήδη στο εισαγωγικό κεφάλαιό της, μας επισημαίνει τον κίνδυνο της «σιωπής των αρχείων», καθώς η ψηφιοποίηση φαίνεται να απολήγει σε αυξημένη καταστροφή ενεργών τεκμηρίων. Καθήκον του νομικού δεν είναι η διατήρηση ή η μελέτη του αρ- χείου. Ο ρόλος του συνίσταται στην ανάλυση των ζητημάτων που εγείρονται σχετικά με αυτό, η κριτική αξιολόγηση των ρυθ- μίσεων, η διατύπωση προτάσεων. Η συγγραφέας αισθάνεται αυ- τήν την πρόκληση , την πρόκληση του αρχείου ως μίας οντότη- τας, υλικής ή ψηφιακής, που εμπεριέχει πληροφορία και ενδια- φέρει το δίκαιο. Την πρόκληση της ρύθμισης, της οργάνωσης, της αξιοποίησης, της χρήσης, της πολλαπλής προστασίας των αρχείων μέσω δικαιικών κανόνων. ∆ιόλου παράδοξο, η ανάλυση αυτή είναι μία ανάλυση συγκρούσεων δικαιωμάτων και συμφε- ρόντων, δημοσίων και –εννόμων– ιδιωτικών. Όταν αναλύει κάποιος τα ζητήματα της σύγκρουσης μεταξύ «πρόσβασης» και «απορρήτου» θα πρέπει να έχει κατά νου ότι στο πρόσφατο παρελθόν το απόρρητο ήταν κυρίαρχος κανό- νας και πρακτική. Σε μεγάλο βαθμό βασιζόταν σε μία μη έλλογη και δυσανάλογη άρνηση της πρόσβασης στην πληροφορία παρά σε μία θεμελιωμένη και έλλογη στάθμιση των συγκρουόμενων συμφερόντων. Η αλλαγή στην αντίληψη οφείλεται και ταυτό- χρονα αντανακλά την εξέλιξη των δημοκρατικών θεσμών και τη βαθμιαία επικράτηση των συμμετοχικών δικαιωμάτων αλλά και την ανάδειξη της κεντρικής σημασίας της πρόσβασης στην πλη- ροφορία, δικαίωμα που προϋποθέτει την πρόσβαση στις πηγές πληροφόρησης. Το κλασικό δίπολο «πρόσβαση» και «απόρρητο» απέκτησε νέες διαστάσεις όταν στην προστασία του «ιδιωτικού και οικογε- νειακού βίου» του N 1946/1991 ως όριο της πρόσβασης προ- στέθηκαν οι κανονιστικές απαιτήσεις της νομοθεσίας για την