ΑΡΧΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟ

VII επεξεργασία και προστασία προσωπικών δεδομένων. Η νομο- θεσία αυτή, όπως αποτυπώθηκε στην Οδηγία 95/46/ΕΚ (Οδη- γία για την προστασία δεδομένων) και στα καθ’ ημάς στον N 2472/1997, δεν περιοριζόταν στη διατύπωση κανόνων για την επίλυση της σύγκρουσης «απόρρητο»-«πρόσβαση», αλλά απο- σκοπούσε στη συνολική ρύθμιση της χρήσης των προσωπικών πληροφοριών. Ο Γενικός Κανονισμός Προστασίας ∆εδομένων, σε ισχύ στην Ευρωπαϊκή Ένωση από τον Μάιο του 2018, προσέ- δωσε μία μεγαλύτερη κανονιστική πυκνότητα σε αυτόν τον στό- χο, εισάγοντας νέες απαιτήσεις, τις οποίες η Μαρία Κανελλο- πούλου-Μπότη αναλύει διεξοδικά και κριτικά. Οι απαιτήσεις της νομοθεσίας για την προστασία προσωπικών δεδομένων, και κυρίως αυτές που αναφέρονται στη διαγρα- φή τους όταν εκπληρωθεί ο σκοπός επεξεργασίας, φαίνεται να αντιδιαστέλλονται προς μία κομβική λειτουργία των αρχεί- ων, τη διατήρηση της μνήμης. Η αρχική, εν πολλοίς φαινομενι- κή ωστόσο, σύγκρουση μεταξύ της προστασίας δεδομένων και της υποστήριξης της μνήμης συνοψίστηκε στη σχετικά έντονη αντιπαράθεση για το «δικαίωμα στη λήθη». Η Μαρία Κανελλο- πούλου-Μπότη αποτυπώνει με κριτική πιστότητα τις απόψεις που είχαν διατυπωθεί σε σχέση με το δικαίωμα στη λήθη και τις πιθανολογούμενες δυσμενείς επιπτώσεις του στα αρχεία αλλά και τον αντίλογο. Αντίλογο που υποστηρίζει πως το δικαίωμα στη λήθη είναι το δικαίωμα ενός προσώπου να μην ανασύρεται διαρκώς το παρελθόν του, να μην έρχεται εν τέλει αντιμέτωπο με το παρελθόν με τρόπο, ώστε να καθορίζεται το παρόν και το μέλλον του και όχι ως το δικαίωμα να ξαναγράφει κάποιος το παρελθόν του και εν τέλει την ιστορία, όπως υποστηρίχθηκε. Η συγγραφέας αναδεικνύει παράλληλα το υποστηρικτικό πλαί- σιο που εισήγαγε ο Κανονισμός αναφορικά με την αρχειοθέτηση προς το δημόσιο συμφέρον αλλά και την ιστορική και επιστημο- νική έρευνα. Πράγματι, όπως διαφαίνεται και στη μελέτη της