28 | ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ξε ένα σπουδαίο νομοθετικό έργο, αφετέρου οι συνθήκες της ναυτιλίας δεν είχαν ουσιωδώς μεταβληθεί έως το1807 100 . Από το γαλλικό Εμπορικό Κώδικα ήλξαν την καταγωγή τους κώδικες και ναυτικές νομοθεσίες άλλων χωρών, οι οποίες συγκρότησαν τη γαλλική ομάδα, όπως ο βελ- γικός νόμος του 1879 για το θαλάσσιο εμπόριο, το ολλανδικό δίκαιο από το 1811 έως το 1838 101 , ο τουρκικός ναυτικός κώδικας του 1863, ο εμπορικός κώδικας του Μονακό του 1877, ο ιταλικός εμπορικός κώδικας του 1882 102 , ο αιγυπτιακός ναυτι- κός κώδικας του 1884, ο ρουμανικός εμπορικός κώδικας του 1887, ο ισπανικός εμπορικός κώδικας του 1885 και ο πορτογαλικός εμπορικός κώδικας του 1888 κ.ά.. Σχεδόν όλες οι παραπάνω νομοθεσίες έχουν αποτελέσει αντικείμενο επανειλημμέ- νων τροποποιήσεων, υπό την πίεση της τεχνολογικής εξέλιξης και της κύρωσης διεθνών ναυτικών συμβάσεων. Η ίδια η γαλλική νομοθεσία τροποποιήθηκε κατ’ επανάληψη και τελικά οι διατάξεις του ΕΚ αντικαταστάθηκαν κατά την περίοδο 1966-1970 · σχετικά πρόσφατα υιοθετήθηκε o Code des Transports 103 , ο οποίος πε- ριλαμβάνει διατάξεις για τη ρύθμιση της οδικής, σιδηροδρομικής, εναέριας, θα- λάσσιας και εσωτερικής πλωτής μεταφοράς, συνδυάζοντας διατάξεις δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου. Το πέμπτο μέρος επικεντρώνεται στη ρύθμιση ζητημάτων ναυτικού δικαίου 104 . Όσον αφορά την Ελλάδα, αξιοσημείωτο είναι ότι οι Έλληνες πλοιοκτήτες εφάρμο- ζαν εθιμικά, πριν από την έναρξη του Αγώνα της Ανεξαρτησίας, τον γαλλικό ΕμπΚ του 1807 105 . Ο Κώδικας αυτός εισήχθη αυτούσιος στην επαναστατική ελληνική έν- 100.  J. Hamel, G. Lagarde, A. Jauffret , ό.π., αρ. 25, σελ. 41. 101. Το ολλανδικό ναυτικό δίκαιο αναδιατυπώθηκε πλήρως και καταχωρίστηκε, ενόψει της συγ- χώνευσης αστικού και εμπορικού δικαίου, στο όγδοο βιβλίο του ολλανδικού Αστικού Κώδικα , το οποίο φέρει τον τίτλο «Τα μέσα μεταφοράς και η μεταφορά» και άρχισε να ισχύει την 1η Απριλίου 1991. Απομακρύνθηκε σημαντικά από το προγενέστερο δίκαιο, για να προσαρ- μοστεί στις σύγχρονες ανάγκες της θαλάσσιας μεταφοράς (βλ. μετάφραση στην αγγλική και γαλλική γλώσσα, από τους P.P.C. Haanappel και Ejan Mackaay, 1995). 102. Αντικαταστάθηκε από τον Κώδικα Ναυσιπλοΐας του 1942, ο οποίος περιλάμβανε διατάξεις δημόσιου και ιδιωτικού δικαίου που ρύθμιζαν τη θαλασσοπλοΐα, τη ναυσιπλοΐα σε ηπειρω- τικά ύδατα και την αεροπλοΐα, σαφώς επηρεασμένες από διεθνείς συμβάσεις ( Ν. Δελούκα, Ο νέος ιταλικός Ναυτιλιακός Κώδιξ, ΕΕΑΝ 1942, σελ. 511 επ.). Ο ιταλικός κώδικας υπέστη σημαντικές τροποποιήσεις το 2005 και 2006. 103. Όπως περιλαμβάνεται στο διάταγμα 2010-1307 της 28 ης Οκτωβρίου 2010 και δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Γαλλικής Δημοκρατίας της 3 ης Νοεμβρίου 2010, ενώ εν συνεχεία κυρώθηκε με τον νόμο 375 της 19 ης Μαρτίου 2012. 104. Ενδεικτικά, στον Code des transports και ιδίως στο πέμπτο μέρος ευρίσκονται διατάξεις σχετικές με τη ναυπήγηση του πλοίου (άρθ. L5113-1 έως L5113-6), τη σύμβαση μεταφοράς πραγμάτων, όταν δεν τυγχάνουν εφαρμογής οι Κανόνες Χάγης-Βίσμπυ (άρθ. L5422-1 επ.), τον περιορισμό της ευθύνης επί μη εφαρμογής της Σύμβασης του Λονδίνου 1976 (άρθ. L5121-1 επ.), όπως και διατάξεις για τη ρύθμιση περιπτώσεων που το πλοίο έχει εγκαταλειφθεί (άρθ. L5141-1 επ.) ή ναυαγήσει (άρθ. L5142-1 επ.). 105. Βλ. C. Triantafyllopoulos, Le droit civil grec de 1869 à 1919: Les transformations dans les principaux pays depuis cinquante ans (1869-1919), Livre du cinquantenaire de la société 51 52