ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΠΗΓΕΣ ΝΑΥΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ | 31 Το αγγλικό ναυτικό δίκαιο επηρέασε ουσιωδώς τη διαμόρφωση του ναυτικού δί- καιου των Ηνωμένων Πολιτειών, του Καναδά, της Αυστραλίας, της Κύπρου και άλ- λων χωρών 110 της Κοινοπολιτείας και αποτέλεσε (και αποτελεί) με αυτά την αγγλο- σαξονική ομάδα ναυτικού δίκαιου. Μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας τους (1776), οι ΗΠΑ διέπλασαν ένα ναυτικό δίκαιο που έχει θεμελιωθεί στο αγγλικό ναυτικό δίκαιο και εξελιχθεί με τρόπο που του επιτρέπει να έχει τη δική του απόχρωση. Διαπνέεται από ένα πνεύμα έντονα εθνικό, που αντανακλά την προδιάθεση της Αμερικανικής Συμπολιτείας να προ- στατεύσει τα συμφέροντα των φορτωτών, των παραληπτών φορτίων, των προμη- θευτών, επισκευαστών ή άλλων επιχειρηματιών παροχής υπηρεσιών στα πλοία κατά την είσοδο, παραμονή και έξοδο από αμερικανικούς λιμένες. Οι Αμερικάνοι εξαγωγείς και εισαγωγείς φορτίων προστατεύθηκαν με το νόμο της 13 ης Φεβρουά- ριου 1893, γνωστό ως « Harter Act», ο οποίος έθεσε για πρώτη φορά σημαντικούς περιορισμούς στις περιλαμβανόμενες στις φορτωτικές ρήτρες απαλλαγής του θα- λάσσιου μεταφορέα από την ευθύνη και υπήρξε πρόδρομος των Κανόνων Χάγης. Επακολούθησαν ο «Bill of Lading Act» του 1916, γνωστός ως «Promerene Act», ο οποίος επέλυσε αρκετά από τα δυσεπίλυτα προβλήματα των μη μεταβιβάσιμων φορτωτικών («waybills») · ο «Merchant Shipping Act» του 1920, ο οποίος αναθεω- ρήθηκε το 1936 · ο «Federal Maritime Lien Act» του 1910, ο οποίος αύξησε, σε σύ- γκριση με το αγγλικό δίκαιο, τον αριθμό των εξασφαλιζόμενων με ναυτικά προνό- μια ( «maritime liens» ) απαιτήσεων και θεώρησε αυτά μάλλον ως δικαιώματα ( «rights» ) in rem παρά ως ένδικα μέσα (με την ευρεία έννοια του όρου) · ο «Ship Mortgage Act» του 1920, ο οποίος τροποποιήθηκε το 1954, για να χορηγήσει στους ενυπόθηκους δανειστές αλλοδαπών πλοίων (« foreign mortgages ) περιορισμένο καθεστώς · ο Carriage of Goods by Sea Act (COGSΑ) του 1936, ο οποίος υιοθέτησε σε μεγάλη κλίμακα τους Κανόνες Χάγης, κ.ά.. Οι ανωτέρω νόμοι έχουν ενσωματωθεί στον Κώδικα των Ηνωμένων Πολιτειών. Από τους νεότερους νόμους άξιος μνείας είναι ο «Oil Pollution Act» του 1990, ο οποίος προσδιορίζει την αποζημίωση των ζημιωθέντων λόγω ρύπανσης της θάλασσας από πετρέλαιο με αφηρημένους υπο- 110. Σύμφωνα με το άρθ. 19 (1) του κυπριακού νόμου 14/60 για τα Δικαστήρια, το Ανώτατο Δικαστήριο της Κύπρου έχει την αποκλειστική δικαιοδοσία σε ναυτικές διαφορές και υποθέσεις. Η δικαιοδοσία του αυτή είναι αντίστοιχη εκείνης που είχε πριν από τις 16 Αυ- γούστου 1960, ημέρα της ανεξαρτησίας της Κύπρου, το Ανώτατο Δικαστήριο της Αγγλίας ως ναυτοδικείο. Σύμφωνα με το άρθ. 29 (2) του ίδιου νόμου το Ανώτατο Δικαστήριο της Κύπρου εφαρμόζει, κατά την άσκηση της ναυτικής δικαιοδοσίας του, το αγγλικό δίκαιο, όπως αυτό ίσχυε και εφαρμοζόταν την 15η Αυγούστου 1960, δηλ. την προηγούμενη της Κυπριακής Ανεξαρτησίας ημέρα, στο μέτρο που το εν λόγω δίκαιο δεν έχει τροποποιηθεί με μεταγενέστερες διατάξεις νόμου της Κυπριακής Δημοκρατίας (Βλ. A. Madelas, Le droit mari- time chypriote τ. I, σελ. 93 επ., Ανώτ. Δικαστ. Κύπρου, Stylianou ν. Fishing Trawler “Narkissos” (1965) 1 Α.Α.Δ. 291 · Rigas ν. Ship “Baalbeck” (1973) 11 J.S.C.C 1519 · Williams and Glyns Bank PLC v. The Ship “Maria” (1985) 1 Α.Α.Δ. 459 · National Life of Cyprus S.A. v. The Ship “Sunset” (1986) 1 Α.Α.Δ. 393). 55 56
Made with FlippingBook
RkJQdWJsaXNoZXIy MjEyOTk=