ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΠΗΓΕΣ ΝΑΥΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ | 37 εθνικές ρυθμίσεις που της έθεταν υπόψη τα μέλη της σε σχέση με ορισμένο θέμα, συγκαλούσε αυτά σε Διάσκεψη ( Conférence ) και εξέταζε αν υπάρχει ανάγκη καθώς και δυνατότητα να διατυπωθούν ορισμένοι κανόνες σχετικοί με τη διεθνή ενοποί- ηση του ρυθμιστικού πλαισίου του θέματος. Αν η απόφαση ήταν καταφατική, η Δι- άσκεψη συνιστούσε Διεθνή Υποεπιτροπή, για να ερευνήσει ειδικότερα το θέμα και να υποβάλει προσχέδιο διεθνούς σύμβασης σε σχέση με αυτό. Το προσχέδιο δια- νεμόταν στις Εθνικές Ενώσεις Ναυτικού Δικαίου, για να εκφράσουν τις απόψεις τους. Μετά τις τυχόν τροποποιήσεις του από τη Διεθνή Υποεπιτροπή, η ΔΝΕ προ- χωρούσε στη σύγκληση νέας Διάσκεψης, η οποία απείχε από την προηγούμενη συνήθως 3 έως 4 έτη, για την περαιτέρω συζήτηση του προσχεδίου. Αν η Διάσκε- ψη κατέληγε σε συγκεκριμένο σχέδιο, η Βελγική Κυβέρνηση συγκαλούσε στις Βρυ- ξέλλες, κατ’ αίτηση της ΔΝΕ, Διπλωματική Διάσκεψη για τη συζήτηση και έγκριση, με τροποποιήσεις ή όχι, του σχεδίου και την υπογραφή διεθνούς σύμβασης. Κατά την πρώτη αυτή χρονική περίοδο έλαβαν, με βάση την ανωτέρω διαδικασία της ΔΝΕ, υπόσταση σημαντικές διεθνείς συμβάσεις, όπως η ΔΣ 1910 για την ενο- ποίηση ορισμένων κανόνων σχετικών με τη σύγκρουση πλοίων 114 , η ΔΣ 1910 για την ενοποίηση ορισμένων κανόνων σχετικών με την επιθαλάσσια αρωγή και διά- σωση 115 , η ΔΣ 1924 για την ενοποίηση ορισμένων νομικών κανόνων σχετικών με τη φορτωτική 116 και τα Πρωτόκολλα αυτής του 1968 (Κανόνες Βίσμπυ) και 1979, η ΔΣ 1926 για την ενοποίηση ορισμένων κανόνων σχετικών με τα ναυτικά προνόμια και υποθήκες, η ΔΣ 1926 για την ενοποίηση ορισμένων κανόνων σχετικών με την ασυλία των κρατικών πλοίων 117 , οι ΔΣ 1952 για την ενοποίηση ορισμένων κανόνων σχετικών με την αστική αφενός, 118 και την ποινική 119 δικαιοδοσία, αφετέρου, των δικαστηρίων σε περίπτωση σύγκρουσης πλοίων, η ΔΣ 1952 για την ενοποίηση ορι- σμένων κανόνων σχετικών με τη συντηρητική κατάσχεση θαλάσσιων πλοίων 120 , η ΔΣ 1957 για τον περιορισμό της ευθύνης των ιδιοκτητών θαλάσσιων πλοίων, η ΔΣ for the unification of maritime law, Dir.Mar. 1999, σελ. 178). Μεταξύ αυτών περιλαμβάνεται η Ελληνική Ένωση Ναυτικού Δικαίου , η οποία συστήθηκε το 1908, με απόφαση του Υπουρ- γού Ναυτιλίας, Επαμεινώνδα Εμπειρίκου , ως «Ελληνική Ναυτική Ένωσις», για να αποτελέσει «αντεπιστέλλον μέλος» της ΔΝΕ στη Χώρα μας. Επανασυστήθηκε με το ΒΔ της 29 Σεπτεμ- βρίου 1911 (ΕτΚ 298/1911), το οποίο τροποποιήθηκε και συμπληρώθηκε με το ΒΔ της 19 Ιανουαρίου 1912 (ΕτΚ 25/1912). Κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και μετ’ αυτόν περιήλ- θε σε αδράνεια. Το 1951 ιδρύθηκε, με πρωτοβουλία του καθηγητή Κυριάκου Σπηλιόπουλου , σωματείο υπό την επωνυμία «Ελληνική Ένωσις Ναυτικού Δικαίου» (απόφ. Πρωτ. Αθηνών 5337/1951), το οποίο και αποτελεί ενεργό μέλος της ΔΝΕ. 114. Ν ΓΩΠΣΤ (3886)/1911 (ΦΕΚ Α΄ 224). 115. Ν ΓΩΠΣΤ (3886)/1911 (ΦΕΚ Α΄ 224). 116. Ν 2107/1992 (ΦΕΚ Α΄203). 117. Ν 1600/1950 (ΦΕΚ Α΄ 298). 118. ΝΔ 4407/1964 (ΦΕΚ Α’ 213) 119. ΝΔ 4409/1964 (ΦΕΚ Α’ 213). 120. ΝΔ 4570/1966 (ΦΕΚ Α’ 224). 72