ΠΟΙΝΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

187 ΤΟ ΑΞΙΟΠΟΙΝΟ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ Αυτό το συμπέρασμα ισχύει στα νυν ερευνώμενα περιβαλλοντικά εγκλήματα, εφόσον μό- νον το έγκλημα της παρ. 2 του άρθρου 28 Ν 1650/1986 είναι κοινό, ενώ τα προαναφερ- θέντα περιβαλλοντικά εγκλήματα ομοιάζουν με αυτό κατά την αξιόποινη συμπεριφορά την προσβλητική για το περιβάλλον, αλλά διαφοροποιούνται κατά τα λοιπά δομικά τους στοιχεία ανάλογα με την ιδιομορφία των ιδιαίτερων προσωπικών ιδιοτήτων/σχέσεων του δράστη σε καθένα από τα προαναφερθέντα μη γνήσια ιδιαίτερα εγκλήματα. Συνεπώς, σ’ αυτά τα τελευταία ο νομοθέτης με την επιλογή του αξιολογεί και το υποκείμενο της πρά- ξης ως πρόσωπο και όχι μόνον την πράξη 483 . Αλλά ακόμη και στο πεδίο του κοινού περιβαλλοντικού εγκλήματος της παρ. 2 του άρ. 28 Ν 1650/1986 η ποινική ευθύνη του τυχόν συμπράττοντος δημοσίου υπαλλήλου παραμέ- νει εξαιρετικά περιορισμένη για τους κατωτέρω λόγους: Στην ειδικότερη περίπτωση της χορήγησης μη νόμιμης αδείας λειτουργίας σε ρυπογόνο επιχείρηση, σε αντίθεση με μια ευρέως διαδεδομένη άποψη 484 , αποκλείεται κατά κανόνα το αξιόποινο του δημοσίου υπαλλήλου για έμμεση αυτουργία στο έγκλημα του άρ. 28 παρ. 2, επειδή εδώ ελλείπει από τον δημόσιο υπάλληλο η αυτουργική βούληση όσο και (κυρίως) η κυριαρχία στο όλο εγκληματικό γεγονός, εφόσον μόνον ο επιχειρηματίας-απο- δέκτης της αδείας διατηρεί αυτήν την τελευταία 485 . Ο ιδιοκτήτης-ιθύνων νους μιας ενεργού αδειοδοτούμενης επιχείρησης μπορεί πράγμα- τι, ανά πάσα στιγμή, να αποφασίσει ελεύθερα, εάν –στα πλαίσια δραστηριοποίησης της επιχείρησής του– θα προβεί σε ορισμένη προσβλητική για το περιβάλλον συμπεριφο- ρά και μάλιστα με ποιόν ακριβώς τρόπο θα επιχειρήσει αυτήν, χωρίς να δεσμεύεται να συμμορφωθεί με οποιαδήποτε τυχόν χορηγηθείσα σε αυτόν άδεια λειτουργίας. Μπορεί θεωρητικά να γίνει αποδεκτή ευθύνη του χορηγούντος την παράνομη άδεια δημοσίου υπαλλήλου για έμμεση αυτουργία στο συγκεκριμένο περιβαλλοντικό έγκλημα μόνον υπό τη συνδρομή ιδιαίτερων συνθηκών και ειδικότερα, όταν αυτός διαθέτει «περίσσευμα γνώσης» σε σχέση με τον χρήστη της αδείας, διότι αυτός –σε αντίθεση με τον εκάστοτε ενδιαφερόμενο διοικούμενο– γνωρίζει μεν σαφώς ότι εκδίδει μια άδεια για ορισμένη ρυ- πογόνο δραστηριότητα χωρίς την τήρηση των απαραίτητων περιβαλλοντικών όρων, αλλά παρόλα αυτά την εκδίδει 486 . Συγχρόνως, προϋποθέτει επιπρόσθετα ένα τέτοιο αξιόποινο, ότι το παράνομο της χορηγηθείσας άδειας οφείλεται στην προσβολή ορισμένης διάταξης ουσιαστικού δικαίου, η οποία αποσκοπεί ειδικά στην προστασία του περιβάλλοντος 487 , οπότε τελικά αποβαίνει εξαιρετικά περιορισμένη η τιμώρηση των δημοσίων υπαλλήλων για την έμμεση αυτουργική τέλεση ακόμη και του κοινού περιβαλλοντικού εγκλήματος του άρθρου 28 παρ. 2 Ν 1650/1986 . 483. Βλ. γενικότερα Μπιτζιλέκη , ό.π., σελ. 351. 484. Βλ. Winkelbauer , NStZ 1986, σελ. 149 επ. 151 με τις εκεί υπάρχουσες παραπομπές. 485. Βλ. έτσι Hero Schall , Unweltschutz durch Strafrecht, Anspruch und Wirklichkeit, NJW 1990, 1269. 486. Βλ. κατ’ αποτέλεσμα έτσι και Sehunemann , Wistra 1986, σελ. 240. 487. Βλ. Winkelbauer , NStZ 1986, 152.