ΠΟΙΝΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

189 ΤΟ ΑΞΙΟΠΟΙΝΟ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ πλειοψηφία των νομικά ελαττωματικών ατομικών διοικητικών πράξεων είναι απλώς ακυ- ρώσιμες (ή ακυρωτέες). Η ισχύς του τεκμηρίου της νομιμότητας για τις ακυρώσιμες ατομικές διοικητικές πράξεις οδηγεί εκ πρώτης όψεως στο συμπέρασμα ότι, εφόσον και ενόσω η έστω ελαττωματική άδεια ή έγκριση παράγει τις κατά νόμο συνέπειες της, οι προσβολές του περιβάλλοντος δεν μπορούν να θεωρηθούν ποινικά κολάσιμες λόγω της ενότητας της εννόμου τάξεως 493 . Αυτό εμφανίζει όμως πολλάκις το ποινικό δίκαιο ευρισκόμενο σε δυσαρμονία με το «κοι- νό περί δικαίου αίσθημα» 494 . Συνακόλουθα, υφίσταται εδώ η δικαιοπολιτική ανάγκη να εξυπηρετηθούν ισόρροπα δύο αντικρουόμενα συμφέροντα: α. αφενός η ενότητα της εννόμου τάξεως και σε συνάφεια μ’ αυτήν η ασφάλεια δικαίου και η προστατευόμενη εμπιστοσύνη του διοικουμένου στην νομιμότητα των πράξεων της δημόσιας διοίκησης, όπως επίσης και η αποτροπή της επιβάρυνσης του ποινικού δικαστή από τον εν μέρει περίπλοκο έλεγχο της νομιμότητας των διοικητικών πράξεων 495 . Οι πιο πάνω αρχές επιτάσσουν την πλήρη εξάρτηση του ποινικού δικαίου από την νομιμότητα των εκάστοτε εκδοθεισών διοικητικών πράξεων και β. αφετέρου η κατά το δυνατόν πληρέστερη και αποτελεσματικότερη προστασία των περι- βαλλοντικών εννόμων αγαθών σε συνδυασμό με την προάσπιση του πράγματι πληγέντος «κοινού περί δικαίου αισθήματος», η οποία με την σειρά της επιβάλλει την μερική ή ολι- κή άρνηση της πιο πάνω εξάρτησης. ΙΙΙ. Τελικά συμπεράσματα για την εξάρτηση του αξιοποίνου των περιβαλλοντικών προσβολών από την νομιμότητα ή μη της σχετικής διοικητικής αδείας και συναφής επιχειρηματολογία Ο ορθότερος δογματικός συγκερασμός των δύο πιο πάνω δικαιοπολιτικών αναγκών οδη- γεί στη ερμηνευτική λύση να γίνει δεκτό ότι δεν μπορεί να πληρωθεί η α.υ. των ερευ- νώμενων περιβαλλοντικών εγκλημάτων και συνακόλουθα να θεωρηθούν αξιόποινες οι σχετικές προσβολές του περιβάλλοντος, όταν η οικεία αντιπεριβαλλοντική συμπεριφορά καλύπτεται από ατομική διοικητική πράξη (άδεια ή έγκριση), η οποία είναι ακυρώσιμη είτε για τυπικούς λόγους είτε για παραβίαση διατάξεων ουσιαστικού διοικητικού δικαίου, 493. Πρβλ. Παπανεοφύτου , σε Ποινική προστασία του περιβάλλοντος, σελ. 31, «Αυτό που σύμφωνα με το ισχύον διοικητικό καθεστώς επιτρέπεται δεν μπορεί να απαγορεύεται από τον ποινικό νόμο», Schünemann , σε FS Trifterer, σελ. 445. 494. Βλ. το κλασικό παράδειγμα του εργοστασιάρχη που «λαδώνει», ρυπαίνει και πλουτίζει. 495. Βλ. προς πληρέστερη θεμελίωση της κρατούσας άποψης στη Γερμανία από την πρόσφατη νομολογία και θεωρία, BGHSt 23, 86 (91 ff)=NJW 1969, 2003; Arbeitskreis , “Umweltstrafrecht”, σελ. 48 ff; Dolling , JZ 1985, 461, (465f, 469); Papier , NuR 1986, 1 ff (3f), Breuer , DOV 1987, 176 ff (179f), Cramer , σε Schönke- Schröder , StGB 23 Aufl (1988), Vorb , §§324 ff Rdn 16a ff, Steindorf , σε LK, 10 Aufl (1988)§324 Rdn, 75, 92, 106 §325 Rdn 35f, 43.