ΠΟΙΝΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

193 ΤΟ ΑΞΙΟΠΟΙΝΟ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ κατόχου περιβαλλοντικής αδείας όσο και σχετικά με την επακριβή οριοθέτηση των άκρων πλαισίων της σχετικής αδείας 503 . Επίσης, στα πλαίσια της πιο πάνω επικριθείσας άποψης, οι υποστηρικτές αυτής δεν μπο- ρούν να δώσουν καμία πειστική απάντηση στο εύλογο ερώτημα, γιατί άραγε πρέπει αυ- τές οι δύο πιο πάνω περιπτώσεις να τύχουν διαφορετικής αντιμετώπισης στο πεδίο του αντικειμενικού ποινικού αδίκου, όταν η ουσιαστική απαξία αυτών δεν διαφέρει καθόλου από την αντίστοιχη κοινωνικοηθική απαξία όλων των λοιπών παραδειγμάτων, όπου η προσβλητική για το περιβάλλον συμπεριφορά καλύπτεται από μια ουσιαστικώς παράνο- μη σχετική διοικητική άδεια, ενώ στις εν λόγω δύο περιπτώσεις απλά αλλάζει μόνον το υποκειμενικό στοιχείο των εμπλεκομένων στο αδίκημα προσώπων, δηλ. ο δόλος τους αναφορικά με τον ουσιαστικά παράνομο χαρακτήρα της εκάστοτε χορηγηθείσας περιβαλ- λοντικής άδειας. Αντιθέτως, η εδώ υποστηριχθείσα ερμηνευτική λύση, η οποία ισχύει ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για παράνομη ευνοϊκή ή δυσμενή για τον διοικούμενο άδεια (δηλ. αδιάφο- ρα από το αν επιτρέπει σ’ αυτόν κάτι άνευ προϋποθέσεων ή με συγκεκριμένους όρους- περιορισμούς), προάγει επιπλέον και τη συνταγματική αρχή της διάκρισης των εξουσιών και κατ’ επέκτασιν της ανεξαρτησίας των εκπροσώπων της δικαστικής εξουσίας. Τούτο ισχύει, διότι υπό την αντίθετη κρατούσα ανεξαίρετη ερμηνευτική εκδοχή το περιεχόμενο της απόφασης του ποινικού δικαστή θα επηρεαζόταν αποφασιστικά και ουσιαστικώς θα προκαθοριζόταν από μια παράνομη απόφαση της διοίκησης, όπερ άτοπο. Ταυτόχρονα, η ίδια πιο πάνω προκρινόμενη δογματική εκδοχή συμφωνεί και με την έτερη συνταγματι- κή αρχή της δικαστικής ακρόασης και προστασίας (άρθρο 20 Σ) εφόσον το συγκεκριμένο ατομικό δικαίωμα καταστρατηγείται, όταν οι φορείς των επιμέρους περιβαλλοντικών αγα- θών δεν μπορούν να τύχουν αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας τους, επειδή δεν είναι εφικτό στον ποινικό δικαστή να ελέγξει, με οποιονδήποτε τρόπο, την νομιμότητα ορισμένης διοικητικής πράξης 504 . Αλλά και πέραν αυτών, η εν λόγω αποδεκτή από την μελέτη άποψη επιπροσθέτως συμ- μορφώνεται καλύτερα από κάθε άλλη συναφή τοποθέτηση με τον αδιαμφισβήτητο χαρα- κτήρα του ποινικού δικαίου ως ultimum refugium (ύστατου καταφυγίου) για την προστα- σία των εννόμων αγαθών, αν ληφθεί υπόψιν ότι από τις σχετικές κρινόμενες περιπτώσεις προσβολής του περιβάλλοντος, σοβαρότερες είναι μόνον εκείνες, που αφορούν τυχόν ρυπαντική δραστηριότητα, η οποία καλύπτεται από ορισμένη σχετική άδεια, που προ- σβάλλει όμως στην πραγματικότητα την ουσιαστική διοικητική νομοθεσία για την προ- στασία του περιβάλλοντος, και όχι από άδεια, που είναι στην ουσία της πλήρως νόμιμη, αλλά δεν τηρήθηκε κατά την έκδοση της η προβλεπόμενη τυπική διοικητική διαδικασία. Συγχρόνως, η προκρινόμενη εδώ άποψη είναι και δικαιοπολιτικά η πλέον λυσιτελής, εφόσον κατ’ αποτέλεσμα εξαναγκάζει τις αρμόδιες για την προστασία του περιβάλλοντος 503. Βλ. Schall , ό.π. 504. Βλ. Schall , ό.π., σελ. 1268.