ΠΟΙΝΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

XII ΠΡΟΛΟΓΟΣ δόθηκαν και που ίσως δεν αντέχουν πλέον στον χρόνο ή για τις οποίες ασκήθηκε πειστική κρι- τική από την ποινική θεωρία. Επίσης, πρέπει να καταδειχθεί ότι η προαναφερθείσα τροποποίηση του βασικού κορμού του περιβαλλοντικού ποινικού δικαίου με τον Ν 4042/2012 αποτέλεσε μια ακόμη χαμένη ευκαιρία για τον επανέλεγχο και την αναδιάταξη της ουσίας της ασκούμενης αντεγκληματικής στρατηγι- κής στο πεδίο της προστασίας του περιβάλλοντος, ως προς ορισμένες (όχι βέβαια όλες) από τις ατέλειες αυτής, και κυρίως για μια δραστική τομή σε καίρια ζητήματα αντεγκληματικής πολιτι- κής, μακριά από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος και με δημιουργική μεταφορά-ενσωμάτωση στην ελληνική έννομη τάξη των σχετικών Οδηγιών της ΕΕ, όπως π.χ. 2008/99/ΕΚ, για την ποι- νική προστασία του περιβάλλοντος, την 2009/123/ΕΚ σχετικά με τη ρύπανση από πλοία, την 2009/128/ΕΚ για την ορθολογική χρήση των γεωργικών φαρμάκων, την ΕΕ 2015/412 για την καλλιέργεια γενετικά τροποποιημένων οργανισμών κ.ά. Εν τω μεταξύ όμως και η νομολογία εμπλουτίστηκε ακόμη περισσότερο, κυρίως σε όγκο, χω- ρίς πάντως να διαπιστώνεται η γενναία εκείνη τομή, που θα έφερνε τη νομολογία στο προ- σκήνιο της υπερβάσεως των αγκυλώσεων, καθώς και στην επίτευξη μιας δογματικά κατά το δυνατόν εμπεριστατωμένης θεμελίωσης των εκάστοτε κρίσιμων πορισμάτων της. Το πλούσιο αυτό νεότερο υλικό αξιολογήθηκε και κυρίως αξιοποιήθηκε στην ερμηνεία της σχετικής νομοθεσίας στην παρούσα μελέτη, ενώ μέριμνά μου παραμένει πάντοτε η σύνθετη και διεξοδικότατη ερμηνεία του νόμου, με κριτική ενίοτε αναγωγή και στον ευρύτερο ορίζο- ντα της εν γένει αντεγκληματικής πολιτικής, κι όχι η απλή παροχή εύπεπτων (αναιτιολόγητων) αφορισμών ή «υποδειγμάτων», που απομακρύνουν τον νομικό από την πρωτογενή γόνιμη σκέψη και του στερούν τη δυνατότητα να χαράξει «στρατηγική» για την κάθε υπόθεση που τον απασχολεί. Η παράθεση μακροσκελών πινάκων αποφάσεων, που υποστηρίζουν ένα αφο- ρισμό δύο γραμμών (συνήθως με τη μορφή της περιλήψεως των νομικών περιοδικών εκδό- σεων), ακόμη κι αν απηχούν παγιωμένη θέση της νομολογίας, δεν προσφέρει τίποτε ούτε στη θεωρία, αλλά ούτε και στην πράξη, αφού απλά φωτογραφίζει (και εμπεδώνει μέσω του προ- καλούμενου αυτοματισμού) μια κατάσταση, ενισχύοντας τη δημιουργία ανυπέρβλητων στε- γανών στα ζητήματα της καθημερινής πράξεως. Η παρούσα μελέτη εστιάζεται, πέραν της καταγραφής της σύγχρονης νομολογίας και θεωρίας, και στην πρωτογενή επεξεργασία και νέων θεματικών, όπως αυτών για την προστασία του πε- ριβάλλοντος στα πλαίσια του διεθνούς ποινικού δικαίου και του ευρωπαϊκού ποινικού δικαί- ου, τον ποινικό χαρακτηρισμό της αλόγιστης χρήσης φυτοφαρμάκων, λιπασμάτων καθώς και γενετικά τροποποιημένων τροφίμων ή οργανισμών κ.ο.κ. Στο συγκεκριμένο, όμως, πεδίο δογματικού προβληματισμού ακόμη και ορισμένα «παραδο- σιακά» ζητήματα εμφανίζουν εξαιρετικό και μάλιστα γενικότερο θεωρητικό ενδιαφέρον, όπως π.χ. ο αληθής δογματικός χαρακτήρας του εγκλήματος της παρ. 5.2 ως ειδικότερης μορφής οργανωτικού εγκλήματος (Organisationsdelikt) ή όχι, ο αντίστοιχος χαρακτήρας των επαχθέ- στερων εγκλημάτων της παρ. 3 περ. γ’, δ΄και ε’ του αρ. 28 Ν 1650/1986 ως εκ του αποτελέσμα- τος διακρινόμενων ή μη, η ποινική ευθύνη του διευθύνοντος ρυπογόνο επιχείρηση, η οποία όμως διαθέτει σχετική (τυπικά ή ουσιαστικά) παράνομη διοικητική άδεια, καθώς και η ενδεχό-