ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ & ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ

ΕΓΧΕΙΡΙ∆ΙΟ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ & ∆ΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ 44 Το ιατρικό σφάλμα, αποτελώντας την αντικειμενική και υποκειμενική προϋπό- θεση της ευθύνης του ιατρού, εμφανίζεται με τη μορφή της εκδήλωσης ορι- σμένης συμπεριφοράς χαρακτηριζόμενης ως αποκλίνουσα σε σχέση με αυτή την οποία ο μέσος ιατρός της αντίστοιχης ειδικότητας επιβάλλεται να επιδεί- ξει υπό τις ίδιες συνθήκες και περιστάσεις, τηρώντας τους αναγνωρισμένους κανόνες της ιατρικής επιστήμης σε σχέση με τους οποίους δεν υφίσταται αμφι- σβήτηση 127 . Υπό την έννοια αυτή, στο πεδίο της διερεύνησης της συνδρομής ια- τρικού σφάλματος σχετικά με την επιλογή ορισμένης θεραπευτικής μεθόδου, η αναζήτηση και ο προσδιορισμός του ειδικότερου περιεχομένου όσων κανόνων διαγράφουν τα εφαρμοζόμενα κριτήρια αξιολόγησης της συμπεριφοράς του ια- τρού ως παράνομης δεν επιχειρείται μέσω της αναγωγής του αποτελέσματος στο πρότυπο ίασης του ασθενούς προσαρμοζόμενο σε κάθε συγκεκριμένη περί- πτωση. ∆ιότι η κρίσιμη για τη θεμελίωση της ιατρικής ευθύνης διαπίστωση δεν συνδέεται με την απουσία επίτευξης ενός τέτοιου αποτελέσματος, αλλά με την επιβλαβή επίδραση της έλλειψης παροχής κατάλληλης ιατρικής φροντίδας 128 . Με τον όρο ιατρικά standards/πρότυπα περιγράφεται εκείνο το επίπεδο ποιό- τητας που ανταποκρίνεται στα πρότυπα δράσης και συμπεριφοράς στο ιατρικό επάγγελμα γενικά και ειδικότερα στις αντικειμενικές περιστάσεις, τους κανό- νες της επιστήμης και τα πορίσματα της εμπειρίας κατά το χρόνο διενέργειας της πράξης και λαμβάνοντας υπόψη την εξέλιξη της ιατρικής επιστήμης 129 . Τα standards δηλαδή διαμορφώνονται με βάση την επιστημονική γνώση (αποδε- κτοί και αναγνωρισμένοι κανόνες της ιατρικής) κατά το χρόνο έκδοσή τους (με βάση το λεγόμενο state of art) 130 . Μάλιστα η αδικοπρακτική ευθύνη του ιατρού για ζημία που προκάλεσε σε ασθε- νή κατά την παροχή σ’ αυτόν των ιατρικών υπηρεσιών του εμπίπτει και στη ρυθμιστική εμβέλεια του άρ. 8 του Ν 2251/1994 «για την προστασία των κατα- ναλωτών», που καθιερώνει νόθο αντικειμενική ευθύνη για τον υπαίτιο ιατρό, ήτοι η υπαιτιότητα του ιατρού τεκμαίρεται και πρέπει να αποδείξει πλέον ο ιατρός ότι δεν τέλεσε κάποιο ιατρικό σφάλμα, ήτοι ότι η ιατρική πράξη ήταν η ενδεδειγμένη. Αυτό διότι, όχι μόνο παρέχει τις ιατρικές υπηρεσίες του κατά τρόπο ανεξάρτητο, δηλαδή δεν υπόκειται σε συγκεκριμένες υποδείξεις ή οδη- 127.  ΑΠ 122/2019 ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 974/2014 ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 1337/2005 Ποιν∆ικ 2006, 135, ΑΠ 1569/2003 Ποιν∆ικ 2003, 386. 128.  ΑΠ 974/2014, ΠΠρΚαρδ 21/2018 ΝΟΜΟΣ, Γεωργιάδης Απ ., Ενοχικό ∆ίκαιο, Ειδικό μέρος ΙΙ, σελ. 181,199, Φουντεδάκη , Αστική ιατρική ευθύνη, σελ. 289, 337. 129.  Φουντεδάκη , ό.π., σελ. 476. 130.  Ψαρούλης/Βούλτσος , Ιατρικό ∆ίκαιο-Στοιχεία Βιοηθικής, σελ. 234.