Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΤΑΙΡΟΥ ΣΤΗΝ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ

Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΤΑΙΡΟΥ ΣΤΗΝ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ 2 λαμβάνει πλέον τους εταίρους στην πτωχευτική διαδικασία. 5 Ενδιαφέρον είναι, μάλιστα, ότι αυτή η δυνατότητα επέμβασης στις εταιρικές συμμετοχές χαρακτη- ρίζεται πρόσφατα, στο πλαίσιο της αξιολόγησης του ESUG, «ιστορία επιτυχίας». 6 Εκείνο βέβαια που κατεξοχήν ενδιαφέρει είναι τα κεφαλαιακά μέτρα, και δη η δυ- νατότητα επιβολής τους στους διαφωνούντες εταίρους που θα μπορούσαν κατά το γενικό εταιρικό δίκαιο να τα εμποδίσουν. Έτσι, στο επίκεντρο της παρούσας ανάλυσης δεν βρίσκεται τόσο η παραγωγική αναδιοργάνωση της επιχείρησης (π.χ. αναπροσανατολισμός των δραστηριοτήτων, μείωση του λειτουργικού κό- στους), η οποία επιτυγχάνεται καθεαυτήν με διαχειριστικά μέτρα, αλλά κατεξο- χήν οι αλλαγές στο παθητικό του ισολογισμού της εταιρίας, με σκοπό τη μείωση των ξένων κεφαλαίων, πράγμα που συνεπάγεται συχνά αναπροσαρμογές και στα ίδια κεφάλαια. 7 Η αντίστροφη όψη αυτής της παρατήρησης είναι ότι, αν η κεφαλαιακή δομή, και γενικότερα το μοντέλο χρηματοδότησης της εταιρίας μπορούσε εξαρχής να είναι ιδανικό ενόψει των αναγκών της επιχείρησής της, τότε τα μέτρα που εξε- τάζονται εδώ θα ήταν περιττά. 8 Θα μπορούσε να φανταστεί κανείς να στηρίζεται η χρηματοδότηση της εταιρίας σε υποχρεωτικώς μετατρέψιμες ομολογίες (με αιτία μετατροπής την, εξειδικευόμενη στους όρους των ομολογιών, επιδείνω- ση της περιουσιακής θέσης της εταιρίας), με τις οποίες κεφαλαιοποιείται «αυ- τόματα» το χρέος όταν η επιχείρηση βρεθεί σε κρίση, χωρίς να απαιτείται νέα απόφαση (περί debt-equity swap, για το οποίο γίνεται λόγος αμέσως κατωτέρω) σε αυτόν τον μεταγενέστερο χρόνο. 9 Ή οι πιστωτές θα μπορούσαν να προστατεύ- ονται με πολύ τακτικές καταβολές δόσεων, που τους επιτρέπουν να διαγνώσουν έγκαιρα την κρίση ρευστότητας της επιχείρησης, σε συνδυασμό και με covenants που τους παρέχουν αυξημένη επιρροή στις αποφάσεις της, 10 συνδεόμενη ενδε- χομένως και πάλι με ενδείξεις κρίσης. Αλλά όλες αυτές οι δυνατότητες, χωρίς να είναι βέβαια αδιάφορες, έχουν κόστος καθεαυτές, δεν αφορούν ομοιόμορφα όλους τους πιστωτές (καθώς είναι προσανατολισμένες στους χρηματοδοτικούς και όχι στους εμπορικούς πιστωτές, πολλώ δε μάλλον δεν μπορούν να χρησι- μοποιηθούν από τους εργαζομένους ή τους πιστωτές εξ αδικοπραξίας) και εν 5.  Πράγμα που ο K. Schmidt , BB 2011, 1603, 1607 χαρακτηρίζει „geradezu revolutionär“ και ο Hirte , in: Uhlenbruck-InsO, § 225a Rn. 1, αποκαλεί αλλαγή παραδείγματος στο πτωχευτικό δίκαιο. Βλ. ήδη τη σχετική πρόταση των Eidenmüller/Engert , ZIP 2009, 541, 549-550. 6.  Έτσι Thole , NZI-Beil. 2019, 61, 64. 7.  Βλ. για τη διάκριση μεταξύ δομικής (ή, θα έλεγε κανείς, παραγωγικής) εξυγίανσης και οι- κονομικής εξυγίανσης, ή αντίστοιχα κατά παρεμφερή ορολογία leistungswirtschaftliche Sanierung και finanzwirtschaftliche Sanierung, Περάκη, Εισαγωγή, σ. 76 επ., Grünewald , σ. 38 επ., Litzenberger , σ. 54-57, Tollenaar , σ. 1. 8.  Baird/Rasmussen , 55 Stan. L. Rev. 751, 779 επ. (2002). 9.  Βλ. και Ποταμίτη/Α. Ρόκα , σ. 440, Ψαρουδάκη , εις: Σωτηρόπουλου (επιμ.), ∆ΑΕ, άρ. 71 αρ. 11. 10. Επ’ αυτών βλ. και κατωτέρω υπό Α.Ι.2.3.3.