Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΤΑΙΡΟΥ ΣΤΗΝ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ

Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΤΑΙΡΟΥ ΣΤΗΝ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ 4 συμφωνίας. 16 Το σημαντικότερο όμως, που αφορά και την παρούσα ανάλυση, είναι ότι γίνεται ένα βήμα ακόμη και σε ό,τι αφορά τους τυπικούς όρους λήψης της απόφασης, καθώς εξετάζεται αν, υπό τις ιδιαίτερες συνθήκες που γεννά η κρίση της επιχείρησης και η ανάγκη εξυγίανσής της, μπορεί ο αποκλεισμός αυ- τός να μην μπορεί απλώς να αποφασιστεί από την κατάλληλη πλειοψηφία, αλλά να επιβάλλεται, έστω και αν δεν συγκεντρώνεται αυτή η πλειοψηφία. Για όλα αυτά τα εταιρικά μέτρα ισχύει λοιπόν ότι, εάν η συλλογική διαδικασία είναι «εταιρικώς ουδέτερη» (όπως ήταν παλαιότερα), τότε η εξυγιαντική συμ- φωνία μπορεί να τεθεί υπό την αναβλητική αίρεση της υιοθέτησής τους (πράγ- μα που ρυθμίζεται άλλωστε ειδικότερα στα άρ. 101 παρ. 1, άρ. 123 ΠτωχΚ). 17 Αυτό όμως δεν αρκεί, ώστε να διασφαλιστεί χάριν των μερών της συμφωνίας ότι πράγματι τα μέτρα θα υιοθετηθούν. Βέβαια, έχει επανειλημμένα παρατηρηθεί ότι η εξυγίανση της επιχείρησης μπο- ρεί να επιτευχθεί χωρίς εξυγίανση της εταιρίας ως φορέα της επιχείρησης. Το ενεργητικό της επιχείρησης μπορεί να μεταφερθεί σε άλλον φορέα, ενώ οι πι- στωτές ικανοποιούνται από το αντάλλαγμα που καταβάλλεται για τη μεταβίβασή του, οπότε γίνεται λόγος για μεταβιβαστική εξυγίανση, ή «εξυγιαντική εκκαθάρι- ση», που είναι το ίδιο πράγμα (übertragende Sanierung / sanierende Liquidation). 18 Παραλλαγή αυτής της μεθόδου είναι και το reverse debt-equity swap, 19 που μάλι- στα κίνησε το ενδιαφέρον του Έλληνα νομοθέτη αρκετά, ώστε να το αναφέρει ει- του Insolvenzplan δεν απαιτείται καν ουσιαστική δικαιολόγηση του αποκλεισμού του δι- καιώματος προτίμησης. Αυτό το τελευταίο συνδέεται με μία γενικότερη άποψη, κατά την οποία τα εταιρικά μέτρα που μπορούν να υιοθετηθούν με το γερμανικό Insolvenzplan πρέ- πει να είναι «εταιρικώς επιτρεπτά», όπως αναφέρει η § 225a InsO, μόνο με τυπική έννοια, δηλαδή με την έννοια ότι πρέπει να είναι γνωστά κατά περιεχόμενο στον νόμο αντικείμε- να απόφασης της συνέλευσης, αλλά χωρίς να χρειάζεται να συντρέχουν και οι ουσιαστι- κοί όροι για τη λήψη απόφασης: βλ. αντιπροσωπευτικά γι’ αυτή την άποψη την αναλυτική επιχειρηματολογία του Bulgrin , σ. 64 επ., με περαιτέρω παραπομπές. 16.  Πρβλ. Schäfer , ZIP 2019, 1305, 1307, ο οποίος υποστηρίζει μεν ότι πρέπει να τηρούνται και οι ουσιαστικοί όροι, αλλά αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπάρχει, προς υλοποίηση της εξυγίανσης, ανάγκη λήψης απόφασης που δεν θα δικαιολογείτο κατ’ αυτούς τους ουσιαστικούς όρους και θεωρεί ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί όχι με επιβολή θετικής απόφασης αλλά με την εφαρμογή της επιβολής του σχεδίου στα διαφωνούντα μέρη, εδώ στους εταίρους (Obstruktionsverbot). Όμως, αυτή η άποψη διατυπώνεται στο διαφορε- τικό από το άρ. 101 ΠτωχΚ σύστημα ρύθμισης του γερμανικού νόμου ESUG. 17. Βλ. αντί άλλων Büchele , σ. 68, Eidenmüller , ZGR 2001, 696, K. Schmidt , JZ 2010, 125, 129. 18.  Βλ. θεμελιωδώς K. Schmidt , ZIP 1980, 328, 336, και επίσης Αυγητίδη, Εξυγίανση επιχειρή- σεων, σ. 13, Μιχαλόπουλο , ΕΕμπ∆ 2009, 729, 750, Περάκη , Εισαγωγή, σ. 86-88, τον ίδιο , εις: Μελέτες προς τιμήν ∆ελούκα ΙΙ, σ. 792, Jackson/Scott , 75 Va. L. Rev. 155, 190 (1989). 19.  Για το οποίο βλ. Drouven , ZIP 2009, 1052, 1053, Eidenmüller , in: MünchKomm-InsO, § 225a Rn. 101, Thole , σ. 95, Verse , ZGR 2010, 299, 317, και για εφαρμογή του οποίου βλ. Re Bluebrook Ltd [2009] EWHC 2114 (Ch) και συναφώς Payne , σ. 190, 264, Tollenaar , σ. 178 (όπου αυτή η μέθοδος αναφέρεται ως κατ’ αποτέλεσμα εναλλακτική λύση έναντι της, μη προβλεπόμενης στο αγγλικό scheme of arrangement, επιβολής της εξυγιαντικής συμφω- νίας σε διαφωνούσες ομάδες πιστωτών).