Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΤΑΙΡΟΥ ΣΤΗΝ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚA 5 δικώς ως περίπτωση μεταβίβασης της επιχείρησης του οφειλέτη με συμφωνία εξυγίανσης στο άρ. 106δ παρ. 3 ΠτωχΚ. Σε αυτό η περιουσία (περιλαμβανομέ- νων και υποχρεώσεων εδώ) μεταφέρεται σε άλλη εταιρία (εν γένει συνιστώμε- νη το πρώτον με αυτή την αφορμή, δηλαδή μία “Newco”), αλλά και οι πιστωτές έχουν εισφέρει τις απαιτήσεις τους σε αυτή την αποκτώσα εταιρία (οπότε αυτές αποσβέννυνται λόγω σύγχυσης, καθώς η εκδοχέας γίνεται και οφειλέτης) και αποκτούν συμμετοχή σε αυτήν, με την προοπτική να εισπράττουν σταδιακά μερί- σματα από την αξιοποίηση αυτού του ενεργητικού, έχοντας απαλλαγεί από τους εταίρους του αρχικού οφειλέτη. Χαρακτηριστικό αυτών των μεθόδων είναι ότι καταρχήν 20 δεν απαιτούν συναί- νεση των εταίρων του οφειλέτη, αλλά ούτε και του ίδιου του οφειλέτη (αν έχει επέλθει παύση πληρωμών), παρά μπορούν να εφαρμοστούν στο πλαίσιο της πτωχευτικής διαδικασίας (τότε μάλιστα είτε ως περιεχόμενο σχεδίου αναδι- οργάνωσης είτε και βάσει της δυνατότητας που παρέχει τα άρ. 135 επ. ΠτωχΚ να εκποιηθεί η επιχείρηση ως σύνολο και στο πλαίσιο της ένωσης των πιστω- τών) ή της προπτωχευτικής διαδικασίας εξυγίανσης. ∆εν απαιτείται δε η λήψη κεφαλαιακών μέτρων, καθώς είτε (στη μεταβιβαστική εξυγίανση) οι πιστωτές εισπράττουν διά της πτωχευτικής διαδικασίας της μεταβιβάσασας εταιρίας το αντάλλαγμα της μεταβίβασης και η εταιρία περατώνεται είτε (στο reverse debt- equity swap) η εταιρία μένει άδειο κέλυφος και τελικά επίσης περατώνεται. Ότι η εξυγίανση της επιχείρησης (όχι του φορέα της) φαίνεται καταρχήν δυ- νατή 21 και χωρίς τη λήψη εταιρικών μέτρων, θα μπορούσε να οδηγήσει σε δύο διαφορετικές σκέψεις. Η πρώτη είναι ότι δεν θα έπρεπε επομένως να τίθεται ζήτημα επιβολής τέτοιων μέτρων στους εταίρους, καθώς υπάρχει άλλη διαθέσι- 20.  Ας σημειωθεί όμως, ειδικά σε ό,τι αφορά τη μεταβίβαση του όλου ενεργητικού της επι- χείρησης, ή εν πάση περιπτώσει σημαντικού τμήματος της επιχείρησης, ότι γεννάται, ακό- μη και στην ανώνυμη εταιρία, ζήτημα εφαρμογής της συζητούμενης (με αναφορά ιδίως στη γερμανική νομολογία Holzmüller/Gelatine: γι’ αυτή βλ. αναλυτικότερα κατωτέρω υπό Α.ΙΙ.2.1.2) άγραφης αρμοδιότητας της συνέλευσης των εταίρων για ορισμένες θεμελιώ- δεις αποφάσεις: πρβλ. τη σχετική επισήμανση των Μιχαλόπουλου , σ. 108, Α. Ρόκα , σ. 188 σημ. 502, Σωτηρόπουλου, ΕΕμπ∆ 2012, 803, 816. Και για την μεν πτωχευτική διαδικασία εξηγείται στο κείμενο ότι ο σύνδικος μπορεί να εκποιήσει ακόμη και την επιχείρηση ως σύνολο, χωρίς να απαιτείται απόφαση των εταίρων, πράγμα που πρέπει να ισχύει ενιαία σε ένωση των πιστωτών και σχέδιο αναδιοργάνωσης, γιατί επίσης ενιαία ισχύει η πτωχευτι- κή απαλλοτρίωση, από την οποία αντλεί αυτή την εξουσία ο σύνδικος: βλ. και Klöhn , NZG 2013, 81, 85 και εν τέλει προς την ίδια κατεύθυνση και K. Schmidt , AG 2006, 603-604. Με άλλα λόγια, οι διαχειριστικές πράξεις υπάγονται λόγω της πτωχευτικής απαλλοτρίωσης στην αρμοδιότητα του συνδίκου, χωρίς να διακρίνονται οι ασυνήθεις ή εξαιρετικές μεταξύ αυτών, διότι αυτή η διάκριση, που αφορά τις αρμοδιότητες των εταιρικών οργάνων, αντα- ποκρίνεται στην κατάσταση συμφερόντων πριν από την κήρυξη πτώχευσης, όταν δηλαδή προέχει αναμφίβολα το συμφέρον των εταίρων. Ωστόσο, στην προπτωχευτική διαδικα- σία εξυγίανσης δεν συντρέχει πτωχευτική απαλλοτρίωση, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει έρεισμα για τον παραμερισμό της αρμοδιότητας των εταίρων. 21.  Ή μάλιστα φαίνεται να είναι συχνά η προσφορότερη λύση: Μιχαλόπουλος , ΕΕμπ∆ 2009, 756, Ν. Ρόκας , ΕΕμπ∆ 2010, 269, 272.