Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΤΑΙΡΟΥ ΣΤΗΝ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ

Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΤΑΙΡΟΥ ΣΤΗΝ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ 6 μη μέθοδος. Η δεύτερη, αντίστροφη της πρώτης, είναι ότι η ύπαρξη άλλης μεθό- δου καταδεικνύει πως η επιρροή των εταίρων, χάρη στην αρμοδιότητά τους για κεφαλαιακά ή άλλα εταιρικά μέτρα, είναι τεχνητή και έτσι αδικαιολόγητη, ενώ άλλωστε δεν τους παρέχει τελικά προστασία, αφού το ίδιο αποτέλεσμα μπορεί να επιτευχθεί διαφορετικά. Στην πραγματικότητα όμως δεν χρειάζεται να υιοθετηθεί καμία από αυτές τις δύο ακραίες θέσεις. ∆ιότι η πρακτική ισοδυναμία μεταξύ εξυγίανσης της επι- χείρησης χωρίς τον φορέα της και εξυγίανσης του φορέα της επιχείρησης δεν ισχύει με τέτοιο σαφή τρόπο, παρά πρέπει αντίθετα να προάγεται από τον νόμο, χωρίς όμως και πάλι να μπορεί να επιτευχθεί πλήρως. ∆εν ισχύει δε άνευ άλλου τινός αυτή η ισοδυναμία, διότι η μεταβίβαση της επιχείρησης, απαλλαγμένης από τα χρέη της, προσκρούει σε δυσχέρειες, και επειδή μπορεί να συνδέεται με έξοδα και φόρους, 22 αλλά επίσης επειδή η επιχείρηση περιέχει και επιμέρους δυναμικά στοιχεία, κατεξοχήν δε συμβάσεις και διοικητικές άδειες. Όμως, οι συμβάσεις δεν μεταφέρονται χωρίς τη συναίνεση του αντισυμβαλλομένου, 23 παρά μόνον με τους όρους του άρ. 33 παρ. 2 ΠτωχΚ. Αλλά και αυτή η διάταξη, όσο ενδιαφέρουσα και αν είναι, δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι έχει μεγάλη εμβέλεια, αφενός διότι η σύμβαση μπορεί, ανεμπόδιστα από το άρ. 33, 24 να έχει λυθεί, αν η πτώχευση προβλέπεται στον νόμο ως λόγος λύσης 25 ή στον νόμο ή την ίδια τη σύμβαση ως λόγος καταγγελίας, 26 αφετέρου και κυρίως διότι μια σύμβαση που συνεχίζεται καταρχάς αναγκαστικά για το ένα μέρος ύστερα από μια δομική αλλαγή στο πρό- σωπο του άλλου είναι πιθανό να γίνεται δυσλειτουργική λόγω της αντίδρασης 22. Βλ. και Payne , σ. 264. 23.  Τούτο αποδίδει εν τέλει τη δυσχέρεια της αναπαραγωγής υπό άλλον φορέα των συνερ- γειών που είχαν αναπτυχθεί στην υπό εξυγίανση επιχείρηση: Jackson/Scott , 75 Va. L. Rev. 191. 24. Πρβλ. Περάκη , Πτωχευτικό δίκαιο, σ. 352. 25.  Πρβλ. Γιοβαννόπουλο , εις: Οι πρόσφατες εξελίξεις του Πτωχευτικού ∆ικαίου, σ. 282-283, σχετικά με τις προσωποπαγείς συμβάσεις. 26.  Συναφώς προκύπτει και δυσχέρεια ως προς το debt-equity swap (όπως επίσης και για άλλες κεφαλαιακές μεταβολές), στο μέτρο που η σύμβαση μπορεί να προβλέπει ως λόγο καταγγελίας την αλλαγή στον έλεγχο της εταιρίας (ρήτρα change-of-control), η οποία πράγματι ενδέχεται να επέρχεται με την απόκτηση πλειοψηφικής συμμετοχής από τους μέχρι τούδε πιστωτές (και ιδίως τους εξ αυτών μεγάλους πιστωτές): για τις εξ αυτού δυσχέρειες βλ. Braun/Heinrich , NZI 2011, 505, 508-509, Tollenaar , σ. 199. Χαρακτηριστικό είναι ότι στο γερμανικό δίκαιο προβλέπεται ειδικώς (§ 225a Abs. 4 InsO) ότι η εφαρμογή εταιρικών μέτρων στο πλαίσιο του Insolvenzplan κατά την § 225a δεν μπορεί να αποτε- λέσει λόγο υπαναχώρησης ή καταγγελίας: για τη σύνδεση αυτής της διάταξης με τέτοιου είδους ρήτρες βλ. Thole , ZHR 181 (2017) 548, 572. Στο ελληνικό δίκαιο το ίδιο αποτέλε- σμα δεν μπορεί να επιτευχθεί ούτε με αναλογία, καθώς το άρ. 33 ΠτωχΚ δεν περιορίζει το δικαίωμα καταγγελίας. Βέβαια, ισχύει ούτως ή άλλως σε περίπτωση αλλαγής ελέγχου και το γενικότερο πρόβλημα που αναφέρεται στο κείμενο, ότι δηλαδή σε μακροχρόνιες συμβατικές σχέσεις με στοιχείο εμπιστοσύνης δεν μπορεί, από πραγματική άποψη, να επιβληθεί στον αντισυμβαλλόμενο να διατηρεί αυτή την εμπιστοσύνη όταν αλλάζουν οι συνθήκες.