Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΤΑΙΡΟΥ ΣΤΗΝ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ

Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΤΑΙΡΟΥ ΣΤΗΝ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ 10 είναι ενδιαφέρον ότι το ίδιο το ενωσιακό δίκαιο μετακινήθηκε αργότερα προς τη γενική κατεύθυνση που τότε αποδοκίμαζε (αν και χωρίς κατ’ ανάγκην να υιοθετεί τη συγκεκριμένη μέθοδο του τότε ελληνικού νόμου). Ίσως ακόμη αξιολογότερο είναι πως ήδη το άρ. 11 Ν∆ 3562/1956 προέβλεπε τη μεταβίβαση των αρμοδιο- τήτων των εταιρικών οργάνων (και της γενικής συνέλευσης) στους πιστωτές, αναφερόταν δε ειδικώς στην αποφασιζόμενη από τη συνέλευση των πιστωτών αύξηση κεφαλαίου. 38 Επομένως, από νωρίς είχε διαγνωστεί ότι στις συλλογικές διαδικασίες είναι χρήσιμα τα εταιρικά μέτρα, ίσως δε και όταν είναι αναγκαστικά. Μάλιστα, σημασία έχει η δυνατότητα επιβολής μέτρων στους εταίρους ακόμη και πριν εφαρμοστεί. Πράγματι, και μόνη η ύπαρξη μιας τέτοιας πρόβλεψης επη- ρεάζει ex ante τη συμπεριφορά των μερών, καθώς γνωρίζουν ότι η άρνηση μιας πλευράς να συμφωνήσει μπορεί να παρακαμφθεί. Με αυτή την έννοια, οι περι- πτώσεις εμφανούς εφαρμογής μιας διάταξης όπως το άρ. 101 ΠτωχΚ δεν συλ- λαμβάνουν όλο το εύρος της πρακτικής σημασίας της, διότι η διάταξη εφαρμόζε- ται αφανώς και όταν τα μέρη τη λαμβάνουν έτσι υπόψη κατά τη διαπραγμάτευσή τους. Με αυτά λοιπόν τα εξυγιαντικά εταιρικά μέτρα, όπως ισχύουν και μπορούν να εφαρμόζονται και δη να επιβάλλονται στους εταίρους σήμερα, ασχολείται η κατωτέρω ανάλυση. 2. Πορεία της ανάλυσης Η ανάλυση αυτή αρχίζει, στο πρώτο τμήμα της, με τη μελέτη του εταιρικού συμ- φέροντος, ως θεμελιώδους κριτηρίου για τη συμπεριφορά των εταιρικών οργά- νων (από τα οποία εδώ ενδιαφέρει ιδιαίτερα το όργανο, στο οποίο σχηματίζεται η βούληση των εταίρων ή μετόχων, είτε αποκαλείται στον νόμο συνέλευση είτε όχι). Εξ αυτού κρίνεται αν είναι δόκιμο στην έννομη τάξη μας να διαμορφώνονται (ενδεχομένως ετερόνομα) αποφάσεις του οργάνου αυτού με γνώμονα το συμφέ- ρον των πιστωτών ή τη διατήρηση της επιχείρησης, ζήτημα που τίθεται στα συμ- φραζόμενα του πτωχευτικού δικαίου. Στη συνέχεια, στο δεύτερο τμήμα, μελετάται η διαδικαστική θέση των εταίρων στην εξυγίανση, και ειδικότερα το ζήτημα της συμμετοχής τους στην κίνηση της εξυγιαντικής διαδικασίας, την πρόταση εξυγιαντικής συμφωνίας (ή τη συναίνεση σε αυτήν) και τις σχετικές με την εξυγίανση δίκες. Θα μπορούσε να λεχθεί ότι με αυτές τις δύο προβληματικές (για το εταιρικό συμφέρον και τη διαδικαστική θέση των εταίρων) του πρώτου ημίσεως της ανάλυσης τίθεται το (θεωρητικό και πρακτικό, αντίστοιχα) πλαίσιο, εντός του οποίου μπορεί να λειτουργήσει η επιβολή μέτρων στους εταίρους χάριν της εξυγίανσης. Το πρώτο τμήμα συμβάλ- λει στην ένταξη μιας τέτοιας επιβολής μέτρων στο εν γένει εταιρικό δίκαιο, ενώ το δεύτερο εκθέτει τα βήματα που πρέπει έχουν προηγηθεί, για να καταστεί δυ- 38.  Βλ. και Μιχαλόπουλο , σ. 17-19, Περάκη , εις: Σύμμεικτα ∆ρυλλεράκη, σ. 237, Psaroudakis , in: Das Europäische Privat- und Wirtschaftsrecht in der Krise, σ. 235 σημ. 21.